Τότε που θήτευσε ως κουνελάκι του Playboy.
Τότε που ξεμονάχιασε τον David Johansen των New York Dolls.
Τότε που ερωτεύτηκε τον Chris Stein.
Τότε που δοκίμασε ηρωίνη για πρώτη φορά.
Τότε που ο Phil Spector την υποδέχτηκε στο σπίτι του κρατώντας -τι άλλο;- ένα σαρανταπεντάρι.
Τότε που έπαιξε στο Hairspray του John Waters.
Τότε που έχασε, εξαιτίας απλήρωτων φόρων, το σπίτι, το αυτοκίνητο αλλά και πολλά από τα ρούχα της.
Τότε που ο David Bowie της έδειξε την «πραμάτεια» του.
Τότε που οι Blondie έγραψαν το πρώτο τους χιτ.
Όλα όσα θα ήθελε -ίσως και να περίμενε- να διαβάσει κανείς στο Face It, την αυτοβιογραφία της Debbie Harry, είναι εδώ σε αφθονία. Είναι εδώ ακόμη και μερικές πιο προσωπικές ιστορίες, όπως για τότε που έμαθε ότι είναι υιοθετημένη και προσπάθησε ανεπιτυχώς να έρθει σε επαφή με τους πραγματικούς της γονείς. Ή για τότε που ένας πρώην της και αμετανόητος stalker την απείλησε με όπλο. Ή για τότε που έκανε οτοστόπ και ευτυχώς δεν μπήκε στο αμάξι ενός περίεργου τύπου που η ίδια πιστεύει μέχρι σήμερα ότι ήταν ο πιο διάσημος κατά συρροή δολοφόνος της γενιάς της, ο Ted Bundy. Ή για τότε που άρχισε να κάνει πλαστικές επεμβάσεις. Ή ακόμη και για τότε που ένας ληστής μπήκε, υπό την απειλή μαχαιριού, στο διαμέρισμά που έμεναν με τον Chris Stein, έκλεψε τις κιθάρες τους και μετά τη βίασε.
Κι όμως, όλως παραδόξως, δεν είναι αυτά τα πιο καλογραμμένα κομμάτια ενός εκ των πραγμάτων συναρπαστικού βιβλίου, αλλά οι σελίδες που φαίνεται ότι κατά πάσα πιθανότητα -σε αντίθεση με όλες τις υπόλοιπες που γράφτηκαν ουσιαστικά από τη δημοσιογράφο Sylvie Simmons μετά από πολλές μακροσκελείς συνεντεύξεις μαζί της- γράφτηκαν από την ίδια τη Debbie Harry, εν είδει καταχωρήσεων σε ημερολόγιο, με ένα ύφος λιγότερο αποστασιοποιημένο, έστω και στοιχειωδώς.
Είναι οι σελίδες που λειτουργούν ως πρελούδια των τμημάτων του βιβλίου με τα έργα τέχνης που, στο πέρασμα τόσων δεκαετιών, της έχουν στείλει και συνεχίζουν να της στέλνουν οι ορκισμένοι της fans. Πίνακες ζωγραφικής, χαρακτικά, φωτογραφίες, κολάζ και άλλα τινά που για πρώτη φορά έχει τη δυνατότητα να δει και κάποιος άλλος πέρα από την ίδια τη Debbie Harry. Αυτή την απτόητη Βασίλισσα του Κουλ.
Τα κράτησα όλα γιατί απλά μου αρέσουν. Τα γλυκά και διορατικά σχέδια, τους πίνακες, τα ψηφιδωτά, τις κούκλες και τα ζωγραφισμένα στο χέρι t-shirts (από τα οποία σώζεται μόνο ένα) έχουν ταξιδέψει μαζί μου σε περιοδείες ανά τον κόσμο, έχουν αντέξει καθυστερήσεις πτήσεων και κακοκαιρίες κι έχουν επιβιώσει όπως εγώ, λίγο φθαρμένα στις γωνίες, κατά τα άλλα όμως άθικτα.
Έχω μετακομίσει περίπου δέκα ή έντεκα φορές μέσα στα χρόνια και μου κάνει τρομερή εντύπωση το ότι κατάφερα να κρατήσω τη συλλογή μου με έργα τέχνης των fans για τόσο καιρό.
Για ένα διάστημα τα αρχεία μου ήταν αποθηκευμένα στο υπόγειο στούντιο του Chris (σ.σ Stein) στην Tribeca, όπου κατάφεραν να τη βγάλουν καθαρή από μία μεγάλη πλημμύρα του ποταμού Χάντσον, την οποία ακολούθησε η καταστροφή των Δίδυμων Πύργων, που ήταν μόλις δύο τετράγνα μακριά. Τώρα που έχω γράψει τα απομνημονεύματα μου ξεκινώντας από την παιδική μου ηλικία, προχωρώντας από τα χρόνια των Blondie μέχρι σχεδόν το παρόν, μου κάνει ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση.
Ξέρω ότι πολλά από αυτά τα έργα έχουν χαθεί και ελπίζω ότι θα εμφανιστούν περισσότερα καθώς θα ψαχουλεύω σε παλιά κουτιά, αρχεία, οτιδήποτε. Οι δικές μου μέθοδοι συντήρησης ήταν κατά καιρούς πολύ ό,τι να ‘ναι, οπότε αρχεία εμφανίζονται στα πιο απροσδόκητα μέρη, όπως μερικά πάρτι-έκπληξη – τα οποία είναι ό,τι πρέπει για ένα γρήγορο γέλιο. Τον πρώτο καιρό κια πολλά χρόνια δεν ταξίδευα με ειδικές βαλίτσες, κάτι που τα τελευταία χρόνια αποτελεί τον πιο χρήσιμο τρόπο για να κρατήσω άθικτα και ασφαλή αυτά τα αντικείμενα. Μερικές φορές μέχρι κι εγώ αναρωτιόμουν γιατί έκανα ό,τι έκανα, μόνο που τελικά απλά το έκανα. Τώρα η συλλογή με τα έργα των fans δίνει ένα επιπρόσθετο νόημα στον τίτλο του βιβλίου, Face It.
Δεν είναι όλων των fans τα καλλιτεχνήματα, πορτρέτα μου. Κάποια είναι έργα δημιουργημένα από τους fans που ήθελαν απλά να μου τα δώσουν. Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι ενώ σχεδίαζαν και τύπωναν, με άκουγαν να τραγουδάω τα τραγούδια μας. Ο παλιός μου φίλος ο Steven Sprouse, που σχεδίασε πολλές από τις διάσημες εμφανίσεις μου, συνήθιζε πάντα να ακούει μουσική ενώ σκίτσαρε. Η μουσική ακουγόταν στο τέρμα ενώ δούλευε – πολλοί καλλιτέχνες που ξέρω έτσι κάνουν τη δουλειά τους. Αυτό μπορεί να ακούγεται σαν την κομπορρημοσύνη ενός υπερφίαλου εγώ, αλλά δεν είναι πάντα η δική μου μουσική που ακούνε. Και η επιρροή κάθε μουσικής σε ένα έργο τέχνης είναι μία κάπως ρομαντική έννοια. Παρ’ όλα αυτά, καθώς κοιτάζω όλες αυτές τις ερμηνείες του εαυτού μου, του προσώπου μου, των χαρακτήρων μου στο πέρασμα των χρόνων, συγκινούμαι. Πολλές από αυτές τις εικόνες είναι παρμένες από τις φωτογραφίες που με έχουν τραβήξει διάσημοι φωτογράφοι, όπως οι Chris Stein, Mick Rock, Robert Mapplethorpe, Brian Aris, Lynn Goldsmith και Annie Liebowitz – όμως κάθε δουλειά έχει κάτι χαρακτηριστικά δικό της. Κάτι που έγκειται στο μάτι του παρατηρητή όπως λένε. Τα συναισθήματα του καλλιτέχνη είναι παρόντα είτε πρόκειται για έναν φτασμένο εικονογράφο είτε για τα σχέδια ζωγραφικής από το χέρι κάποιου νεότερου, λιγότερο έμπειρου και αυτό είναι το κερασάκι στην τούρτα για μένα.
Κάθε μουσικός, ηθοποιός, καλλιτέχνης που έχω γνωρίσει στη ζωή μου λέει «οι fans είναι που το κάνουν πραγματικότητα για εμάς». Είναι μια αλυσιδωτή αντίδραση, μια διάδραση και η απόδειξη είναι εδώ, στο βιβλίο μου. Για μένα είναι ένας τρόπος να πω ευχαριστώ.
Τόσα πολλά απ’ όσα έχουν γραφτεί για μένα, έχουν να κάνουν με την εξωτερική μου εμφάνιση. Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν κατάφερα ποτέ κάτι άλλο πέρα από την εικόνα μου. Δεν πειράζει, μου αρέσει να κάνω αυτό που κάνω άσχετα με την εκτίμηση του από άλλους και αλήθεια δεν χρειάζεται κανείς να απολογηθεί για το γούστο του. Ευτυχώς το πρόσωπο με το οποίο γεννήθηκα έχει υπάρξει τεράστια περιουσία για μένα και πρέπει να παραδεχθώ ότι μου αρέσει που είμαι ένας όμορφος άνθρωπος.
Έκανα μερικά μαθήματα σχεδίου όταν ήμουν στο σχόλιο, συμπεριλαμβανομένης και της ζωγραφικής πορτρέτων. Αυτό που παρατήρησα στα σχέδια και τους πίνακες μου ήταν μερικές διακριτικές αναφορές στο δικό μου πρόσωπο όταν ζωγράφιζα κάποιον άλλο. Έχω παρατηρήσει το ίδιο φαινόμενο και στα έργα των fans μου.
Πριν από οτιδήποτε άλλο, όταν οι fans άρχισαν να μου δίνουν τους πίνακες και τα σχέδιά τους, ένιωσα κολακευμένη. Μετά τον πρώτο καιρό, αναρωτήθηκα γιατί κρατούσα όλα αυτά τα ευαίσθητα κομμάτια χαρτιού με τις συχνά περίεργες αποδόσεις του εαυτού μου ζωγραφισμένες πάνω τους. Όμως απλά δεν μπορούσα να τα πετάξω. Εν μέρει γιατί ξέρω πόσο δύσκολο είναι να καθίσεις και να φτιάξεις ένα πορτρέτο, καθώς και πόσο γενναίος, τρυφερός ή περίεργος πρέπει να είναι κάποιος για να δώσει σε μένα ένα κομμάτι του εαυτού του. Επιθυμούν να τους γνωρίσω αλλά με τρόπους που ίσως και οι ίδιοι να μην έχουν συνειδητοποιήσει. Αλλά όταν κοιτάζω τη συλλογή μου με τα έργα τέχνης των fans μπορώ να δω μικρά κομμάτια των καλλιτεχνών στην προσπάθειά τους να αναπαράξουν το πρόσωπό μου.
Η συλλογή μου με τα έργα τέχνης των fans μου δεν έχει μόνο πορτρέτα. Περιλαμβάνει και άλλα πράγματα, άλλα θέματα και φιγούρες, για παράδειγμα κούκλες και διάφορα μικροαντικείμενα μικρής αξίας που ξέρουν ότι μου αρέσουν. Η συλλογή με έχει αγγίξει, και ακόμη με αγγίζει το ότι ένας άνθρωπος θα μπορούσε να κάνει τον κόπο και να ξοδέψει χρόνο για να δημιουργήσει ένα έργο τέχνης και μετά να μου το δώσει. Πολλά από αυτά τα πράγματα δεν έχουν καν υπογραφή, παρά μόνο προφανή αγάπη.
Λίγη Debbie ακόμη στη gallery που ακολουθεί…