«Ευχαριστώ. Εντυπωσιάστηκα και κολακεύτηκα πολύ όταν οι Radiohead δήλωσαν πως πήραν το όνομά τους από ένα κομμάτι που είχα γράψει. Αναρωτήθηκα “Γιατί αυτό το κομμάτι;”. Ακόμα δεν έχω καταφέρει να καταλάβω, και κατά μία έννοια δεν θέλω κιόλας. Ήταν ένα χαζό Tex-Mex τραγούδι που είχα γράψει. Ίσως μάθουμε γιατί, ποιός ξέρει.
»Ευτυχώς, είμαι τεράστιος φαν της μπάντας. Αξίζουν αυτή την τιμή για δύο λόγους: για τη μουσική, την ποιότητα και την συνεχή τους καινοτομία σε αυτή, αλλά ισότιμα και για τις καινοτομίες τους στον τρόπο που κυκλοφορούν τη δουλειά τους, την εμπορεύονται και την δίνουν στο κοινό -πράγματα που έχουν αλλάξει ολόκληρη τη μουσική βιομηχανία και είναι κάμποσοι άνθρωποι σε αυτήν που βρίσκονται εδώ απόψε. Είναι δημιουργικοί και έξυπνοι και στα δύο σκέλη, που είναι ένας σπάνιος συνδυασμός για τους καλλιτέχνες -όχι μόνο τότε ή τώρα, αλλά πάντα.
»Ok, εδώ πιάσαμε λαβράκι: Το Radio 1 στη Μεγάλη Βρετανία αρνήθηκε να παίξει το κομμάτι τους “Creep” γιατί το βρήκε πολύ καταθλιπτικό. Ύστερα άρχισε να παίζει σε πολλά άλλα μέρη ανά τον κόσμο και τα υπόλοιπα είναι, ναι, ξέρετε. Ιστορία.
»Έχουμε κι άλλο λαβράκι. Συγγνώμη αν υπάρχει κάποιος εδώ που θα θιγεί από αυτό. H Capitol Records υπολόγισε ότι το Ok Computer, που θεωρήθηκε το αριστούργημά τους, ήταν θάνατος καριέρας και προσάρμοσε την κυκλοφορία και την προώθησή του αντίστοιχα. Εν τέλει έφτασε στην νο1 στην Μεγάλη Βρετανία. Και το “Paranoid Android” θεωρήθηκε το νέο “Bohemian Rhapsody” ότι κι αν συνεπάγεται αυτό. Ανυπομονώ να δω την ταινία και το ποιός θα υποδυθεί τον Thom.
»Για μένα η στιγμή του προσηλυτισμού ήρθε με τον επόμενο δίσκο, το Kid A. Ο συνδυασμός ηλεκτρονικών στοιχείων με τραγουδιστικές δομές με συνεπήρε. Δεν είχα ξανακούσει τίποτα σαν αυτό. Υπάρχουν στοιχεία και επιρροή από τους Can και την ηλεκτρονική περίοδο του Miles Davis, αλλά αυτό ήταν κάτι άλλο.
»Αυτό που ήταν πραγματικά παράξενο και ενθαρρυντικό ήταν το ότι ήταν δημοφιλές. Έγινε επιτυχία! Απέδειξε σε εμένα ότι το καλλιτεχνικό ρίσκο αποζημιώνει και πως καμιά φορά οι φανς δεν είναι χαζοί. Κάποια από αυτά τα πράγματα μπορούν να τα επιβεβαιώσουν και οι άνθρωποι της μουσικής βιομηχανίας που βρίσκονται εδώ απόψε. Όσο πειραματικό κι αν ήταν έφτασε στη κορυφή στις ΗΠΑ. Όντας επιχειρηματικά ευφυείς, ήταν ήδη πρωτοποριακοί. Αυτό συνέβη το 2000, με μια εφαρμογή στην οποία μπορούσες να κάνεις streaming τη μουσική και να έχεις πρόσβαση και σε άλλα πράγματα.
»Τώρα πηγαίνοντας μερικούς δίσκους μετά: στο In Rainbows, η μουσική από τη μία ακουγόταν ριζοσπαστική και συγχρόνως εντελώς φυσική. Σε αυτό το σημείο έκαναν το αποφασιστικό βήμα να πουλήσουν τον δίσκο στην τιμή του “ό,τι προαιρείσθε”. Μπορούσες να μην πληρώσεις τίποτα ή να δώσεις ένα cent. Μπορούσες να το πάρεις στην τιμή που είχαν οι δίσκοι εκείνη τη χρονιά. Τελικά αποδείχθηκε πως οι περισσότεροι πλήρωσαν για τον δίσκο την εκτιμώμενη τιμή και μερικοί βασικά έδωσαν περισσότερα χρήματα. Κάτι που πιστεύω πως ήταν εκπληκτικό. Έδειξαν πίστη στο κοινό και τους ακροατές. Τους εμπιστεύτηκαν να εκτιμήσουν την μουσική λέγοντας: “Εσείς θα μας πείτε τι πιστεύετε ότι αξίζει”. Και το κοινό ανταποκρίθηκε λέγοντας: “Πιστεύουμε πως κάτι αξίζει”. Αυτό ήταν ένα φοβερό κοινωνικό πείραμα, όχι απλά μια δοκιμή στη μουσική βιομηχανία.
»Περαιτέρω καινοτομίες: Κυκλοφόρησαν το απορριφθέν κινηματογραφικό θέμα του James Bond, “Spectre”, που δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ, στο SoundCloud. Και μουσικά, εξακολουθούν να αλλάζουν. Ο τελευταίος δίσκος τους, A Moon Shaped Pool, ήταν πολύ κινηματογραφικός, ακουγόταν σαν να παίζει μια ταινία στο κεφάλι σου. Και τα δύο αυτά πράγματα έχουν αλλάξει την ιδέα που έχουμε για το τι μπορεί να είναι η ποπ μουσική, πως μπορεί να κυκλοφορήσει και να πουληθεί σε εμάς. Για όλους αυτούς τους λόγους, είναι τιμή μου να εισάγω τους Radiohead στο Rock & Roll Hall of Fame.»