Στην αίθουσα «Παλαιοί Φούρνοι» της Τεχνόπολης θα φιλοξενηθεί η έκθεση «Lappas Award Miners». Τον περασμένο Δεκέμβριο είχε πραγματοποιηθεί η πρώτη εικαστική διαμονή στην χώρα μας και συγκεκριμένα στο Μεταλλευτικό Πάρκο Φωκίδας Vagonetto. Σε συνεργασία με την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, διοργανώθηκε διαγωνισμός και τα έργα των καλλιτεχνών που συμμετείχαν θα βρίσκονται από σήμερα, 5 Απριλίου που είναι και τα εγκαίνια, στην Τεχνόπολη. Εκεί θα έχετε την ευκαιρία να ανακαλύψετε, μέχρι Κυριακή 9 Απριλίου, ξεχωριστές στιγμές από τη δημιουργική διαδικασία, μέσα από τις φωτογραφίες του George Adamos και το ντοκιμαντέρ μικρού μήκους με τίτλο «Lappas Award 2016». Το Σάββατο 8 Απριλίου, στο πατάρι της αίθουσας των «Φούρνων» θα έχει live o Moa Bones. Βρήκαμε την γλύπτρια που αναδείχθηκε νικήτρια του διαγωνισμού, την καλλιτέχνιδα Δανάη Κωτσάκη και μας μίλησε για τις εμπειρίες της.
Ποιες ανησυχίες σε ώθησαν προς την Καλών Τεχνών και με ποιες ανησυχίες βγαίνεις από αυτήν; Σίγουρα το πρώτο κομμάτι και ίσως σημαντικότερο είναι πως από μικρή είxα επαφή με την τέχνη, οι γονείς μου φρόντισαν να έχω εικαστική παιδεία διότι το σχολείο δεν είναι αρκετό. Αμέσως είδα πως είναι μια διέξοδος για μένα που θα βοηθήσει στην μετέπειτα πορεία μου ως άνθρωπος. Ειδικά στην εφηβεία, όπου οι ανησυχίες για την ύπαρξη και την αναζήτηση του «εαυτού» γίνονται έντονες, υπάρχει η ανάγκη να φανείς, να εκφραστείς, να ερευνήσεις, να έρθεις σε διάλογο με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Πράγμα που δεν είναι πάντα εύκολο με τις λέξεις. Η Τέχνη είναι και μέρος της επιβίωσης μου, δηλαδή, προσπαθώ να συνδυάζω την δια βίου ζωή μου μέσα στην εικαστική δημιουργία και όχι σαν κάτι ξέχωρο από την καθημερινότητα, εν ολίγοις δεν αντιμετωπίζω την τέχνη μου σαν χόμπι. Μπαίνοντας στη Σχολή Καλών Τεχνών άνοιξαν αμέτρητοι νέοι δρόμοι και οι ανησυχίες μόνο πολλαπλασιάστηκαν. Συνάντησα ανθρώπους που με βοήθησαν σε διάφορα επίπεδα να ανακαλύψω τόσο σε πνευματικό όσο και σε καλλιτεχνικό επίπεδο, μεθόδους έκφρασης. Συνέβαλαν σημαντικά και οι διδαχές του εικαστικού και δασκάλου μου Γιώργου Λάππα, όπου σχημάτισαν και σκάλισαν την αντίληψη μου εφ όρου ζωής.
Η έκθεση Από το Μεταλλευτικό Πάρκο Φωκίδος Vagonetto στην Τεχνόπολη είναι η πρώτη εικαστική διαμονή στη χώρα μας. Ποιές οι σκέψεις σου μετά την ολοκλήρωσή της; Σαν εμπειρία ήταν ίσως η πιο δυνατή που έχω ζήσει μέχρι στιγμής και μπορώ να πω μόνο καλά πράγματα! Μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ σε μεγάλες κλίμακες και για άλλη μια φορά να αντιληφθώ τις άπειρες δυνατότητες που υπάρχουν όταν έχεις στη διάθεσή σου τις κατάλληλες υποδομές και τους κατάλληλους ανθρώπους. Συνεργάστηκα με επαγγελματίες τεχνίτες, οι οποίοι με βοήθησαν να πραγματώσω το όραμά μου (όχι μόνο τεχνικά αλλά και στην κατανόηση αυτού του έργου, καθώς έπρεπε να μεταφέρω αυτό που έχω φανταστεί μέσα απο σχέδια και σημειώσεις). Το θεωρώ απαραίτητο για έναν δημιουργό να μπορεί όντως να πραγματοποιήσει αυτό που έχει μέσα του. Δεν είναι απόλυτο πως ξέρεις ή μπορείς μόνος σου να κάνεις κάτι τόσο μεγάλο σε όγκο, σε κλίμακα, σε ποσότητα, σε υλικά. Η συνεργασία είναι απαραίτητη και πλέον θα το ακολουθήσω αυτό όσο μπορώ.
Τι κερδίζει ένας καλλιτέχνης από μια τέτοια εμπειρία; Νομίζω πως τα παραπάνω που αναφέρω εναι ήδη αρκετά. Το χρηματικό έπαθλο και συγκεκριμένα για μια γυναίκα δημιουργό που ζει στην Ελλάδα του σήμερα, είναι ανάσα.
Μπορείς να μας περιγράψεις πως είναι να ζεις δυο βδομάδες σαν μεταλλωρύχος; Για μια γλύπτρια/γλύπτη, είναι άπειρα γοητευτικό ένα τέτοιο περιβάλλον και για έναν άνθρωπο σαν εμένα κάτι σαν παιδική χαρά! Τα υλικά που είχα στην διάθεσή μου, τα μηχανήματα, οι τεχνίτες. Όλα όσα έμαθα προσέθεσαν μιαν άλλη εικόνα και αντιλήψη στο έργο μου. Η ζωή του μεταλλωρύχου είναι σκληρή και το εργοστάσιο είναι ένας ζωντανός οργανισμός ο οποίος λειτουργεί αυτόνομα και όλοι φροντίζουν για να παραμένει λειτουργικός με έναν απίστευτα πειθαρχημένο τρόπο. Το αγαπούν αυτό που κάνουν και είχα την αίσθηση πως έχουν δημιουργήσει μια οικογένεια. Μας υποδέχθηκαν πολύ ζεστά και κατάλαβα πως όσο σκληρή κι αν είναι η εργασία τους, εκείνοι το κάνουν να είναι ευχάριστο. Η βιομηχανική εργασία συναντά την τέχνη ήδη από την βιομηχανική επανάσταση. Η καλλιτεχνική δημιουργία είναι εργασία.
Έχεις δουλέψει και με το ανθρώπινο σώμα. Σαν «καμβά» προτιμάς καλύτερα το σώμα σου ή ένα «ξένο» σώμα; Θεωρώ και το σώμα μου «ξένο» σώμα. Το ανακαλύπτω κάθε φορά όπως ίσως ανακαλύπτω και ένα οποιοδήποτε αντικείμενο, είτε ζωντανό είτε άψυχο. Αν αρχίσω και θεωρώ κάτι δεδομένο, τότε χάνεται λίγο το ενδιαφέρον για κάτι το καινούριο, για την οπτική που πρέπει να αλλάζει και να αλλοιώνεται. Ασχολούμαι ερασιτεχνικά με τα ακροβατικά τα 3 τελευταία χρόνια, πιο συγκεκριμένα με την τέχνη του trapeze. Ενέταξα τρόπους με τους οποίους έμαθα να χρησιμοποιώ το σώμα μου, στην διπλωματική μου εργασία, το καλοκαίρι του 2016, στο έργο με τίτλο “UTERUS”. Έχω μπει στη διαδικασία να ερευνήσω κι άλλους τρόπους, χρησιμοποιώντας το δικό μου σώμα όσο και σκηνοθετώντας κινήσεις σε άλλα σώματα για την πραγμάτωση κάποιας ιδέας. Θα έλεγα πως το σώμα είναι το πιο δυνατό εργαλείο να πει κανείς πράγματα – ιδιαίτερα το γυναικείο σώμα που έχει υποφέρει εννοιολογικά αλλά και ιστορικά.
Τι θέλεις να δοκιμάσεις καλλιτεχνικά στο μέλλον; Προς το παρόν με απασχολεί να εμβαθύνω στην επεξεργασία υλικών και ιδιαίτερα στο μέταλλο. Να αναζητήσω κι άλλες τεχνικές άρθρωσης της εικαστικής γλώσσας μέσα από μελλοντικές συνεργασίες.
