To 2015, το Κριντ ξεσκόνισε το κουρασμένο franchise των ταινιών Ρόκι, ανανεώνοντάς το εντυπωσιακά και βάζοντας το σκηνοθέτη Ράιαν Κούγκλερ (τότε στη δεύτερη μόλις ταινία του μετά το ανεξάρτητο Fruitvale Station) και τον πρωταγωνιστή Μάικλ Μπ. Τζόρνταν σε A-list τροχιά, που εξαργυρώθηκε φέτος με τον οδοστρωτήρα Black Panther.
Μια κινηματογραφική νίκη που έφτασε μέχρι τα Όσκαρ και ταυτόχρονα άνοιξε ακόμα πιο διάπλατα την πόρτα για το diversity στο Χόλιγουντ, το Κριντ συζητείται ακόμα με κομμένη την ανάσα στους κύκλους κριτικών και λοιπών film fans. Δεν θέλουμε να αγχώσουμε το σίκουελ Κριντ 2, αλλά, σίκουελ Κριντ 2, πρέπει να είσαι τουλάχιστον η καλύτερη ταινία της δεκαετίας για να μπορέσεις να ανταποκριθείς στο δύσκολο έργο της διαδοχής. Υπό αυτό το πρίσμα, το Κριντ 2 δεν είναι σε καμία περίπτωση η καλύτερη ταινία της δεκαετίας, ούτε της χρονιάς, ούτε καν της παραγράφου. Σαν προσθήκη στην οικογένεια του Ρόκι, όμως, το Κριντ 2 βρίσκεται σε καλύτερη μοίρα από σχεδόν τα μισά ξαδέρφια του, ενώ συνεχίζει να νομιμοποιεί και την ύπαρξη του αστείου Ρόκι 4, προσδίδοντας δραματικό (για να μην πούμε σαιξπηρικό) βάθος στην αναζήτηση ταυτότητας του πυγμάχου Άδωνι Κριντ (Τζόρνταν, οριστικά movie star) και τη συνύπαρξή του με το φάντασμα του πατέρα του.
φωτό: Frank Ockenfels
Τώρα ο θάνατος του Απόλο Κριντ στοιχειώνει εκ νέου τον Άδωνι, παγκόσμιο βαρέων βαρών πρωταθλητή πλέον, όταν τον προκαλεί σε αγώνα ο γιος του Ιβάν Ντράγκο, του Ρώσου που ευθύνεται για το χαμό του Απόλο. Την ίδια στιγμή, η αγαπημένη του Μπιάνκα (Τέσα Τόμσον – ο Τζόρνταν κι εκείνη έχουν γίνει οι Τομ Χανκς και Μεγκ Ράιαν της δεκαετίας) του ανακοινώνει ότι θα γίνουν γονείς. Στοιχειωμένος είναι και ο Ρόκι (Σταλόνε, υποψήφιος για Όσκαρ ερμηνείας στην προηγούμενη ταινία), από τις τύψεις του που δεν απέτρεψε το τραγικό αποτέλεσμα εκείνου του αγώνα, την ευθύνη του απέναντι στο γιο του φίλου του και την απομάκρυνσή του από το δικό του γιο – κυρίως είναι στοιχειωμένος από σεναριακά κλισέ.
Ιβάν Ντράγκο και Ρόκι Μπαλμπόα, 33 χρόνια μετά
Η ταινία έχει κάτι να πει για το πολλές φορές ασήκωτο βάρος των οικογενειακών προσδοκιών, την περίπλοκη σχέση πατεράδων και γιων, την καταλυτική ύπαρξη των συζύγων και μαμάδων και το χάσμα ανάμεσα στα αμερικάνικα και ρώσικα ιδεώδη (και ευτυχώς δεν χρησιμοποιεί αυτή την αφορμή για να παρουσιάσει τους Ρώσους ως τραμπικούς κακούς), αλλά εις βάρος του συναρπαστικού τρόπου με τον οποίο είχε εισβάλλει το Κριντ σε ένα οριακά ξεγραμμένο στόρι.
Εδώ δεν υπάρχει το μονοπλάνο μέσα στο ρινγκ ούτε η προπόνηση του θριάμβου, αλλά ο Κριντ σε απελπισμένο dad mode να προσπαθεί να ηρεμήσει ένα νεογέννητο και ένα διάλειμμα για (anabolic) cleanse στην έρημο. Τα μαρβελικά καθήκοντα κράτησαν αυτή τη φορά τον Κούγκλερ μακριά από την καρέκλα του σκηνοθέτη, στην οποία κάθεται ο Στίβεν Κέιπλ Τζούνιορ, σε μια απόπειρα να συνεχιστεί το αφήγημα «από ένα αξιοπρόσεκτο ανεξάρτητο ξεκίνημα σε ένα μεγάλο χολιγουντιανό στοίχημα» που τόσο ευνόησε τον προκάτοχό του. (Στην περίπτωση του Κέιπλ, το ντεμπούτο ήταν το αθόρυβο The Land.)
Με την αναπόφευκτη και λίγο απογοητευτική λογική του “more, more, more”, το Κριντ 2 λειτουργεί καλύτερα σαν σίκουελ του Ρόκι 4, αφήνοντας το Κριντ να συνεχίσει να κρατά την αδιαφιλονίκητη θέση του στην κορυφή.