Στα γρήγορα: Όλα ξεκίνησαν από την φιλία της Αυστραλής singer-songwriter και του πάλαι ποτέ lead κιθαρίστα των War on Drugs, τον μουσικό καρπό της οποίας αποφάσισαν να αποτυπώσουν και δισκογραφικά στο roster της Matador.
Την ακούσαμε: Είναι σύνηθες φαινόμενο στις μουσικές συμπράξεις να αντλούμε ικανοποίηση από την αντιπαράθεση δύο μουσικών προσωπικοτήτων οι οποίες συνυπάρχουν μεν, εντελώς (ή αρκετά) διακριτά δε. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, η Barnett και o Vile μοιάζουν από την μία να μην χάνουν ο καθένας το ιδιαίτερο μουσικό γνώρισμά του, αλλά συγχρόνως να μετουσιώνονται σε μία άλλη πτυχή του εαυτού τους που τελικά αφορά και τους δύο. Είτε μέσα από την αυτοαναφορικότητα στην φιλία τους σε κομμάτια όπως το “Let It Go” και «μπαρνετικούς» στίχους όπως “I cherish my intercontinental friendships / We talk it over continental breakfast” στο “Continental Breakfast”, είτε μέσα από τον διάλογο που ανοίγουν, με την εναλλαγή των φωνών τους να μοιάζει σαν η μία να είναι επέκταση της άλλης. Και το καταφέρνουν πέρα από τα από κοινού νέα κομμάτια, στο “Fear Is Like A Forest” που έγραψε η σύζυγος της Barnett, Jen Cloher. To καταφέρνουν στην «μετενσάρκωση» του “Peeping Tomboy” του Kurt Vile σε “Peeping Tom” δια στόματος Courtney Barnett. Αλλά κυρίως το απογειώνουν στο closing track και cover του “Untogether” των Belly στο οποίο πλέον έχουν γίνει ένα και μας λένε πως “You can try your life / But you can’t change the unchangeably / Untogether”. (Un)together.
Τρέξε μακριά: Δηλαδή μετά από όλα αυτά εσύ έχεις όρεξη για τρέξιμο;
Τ’ είπες τώρα; «Η χημεία των Barnett και Vile είναι αναμφισβήτητη και δεν κάνει μόνο το Lotta Sea Lice αν ακούγεται όσο διασκεδαστικό θα πρέπει να ήταν και το να φτιαχτεί, αλλά ξεχωρίζει ως ένα από τα καλύτερα συνεργατικά rock albums των τελευταίων ετών.» –Consequence Of Sound
Να τ’ αφήσω; 80/100 –Metacritic