Είναι χαριτωμένη, όχι γλυκανάλατη. Νευρώδης, όχι επιθετική. Αγχώδης και προβληματισμένη, όχι γκρινιάρα ούτε δακρύβρεχτη. Διαθέτει χιούμορ, προσέχει να μη μετατρέπεται σε καρικατούρα.
Όλα αυτά βέβαια ίσως δεν θα είχαν και πολλή σημασία αν η Courtney Barnett δεν κατάφερνε να τα περνά επιτυχημένα και ισορροπημένα στη μουσική της. Και τι πιο ταιριαστό από το να εκφραστεί μουσικά με μερικές από τις καλύτερες indie μελωδίες και τους πιο ανεπιτήδευτα έξυπνους στίχους που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια.
Κάπως έτσι από την δυνατή δήλωση του Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I Just Sit με την οποία μας συστήθηκε το 2015 μέχρι την περσινή της παράκληση με το Tell Me How You Really Feel, χώρεσε έναν από κοινού δίσκο με τον Kurt Vile, (το Lotta Sea Lice είναι πό αυτούς τους δίσκους που η χημεία των καλλιτεχνών μόνο “siblings from a different mother” σε αφήνουν να τους πεις), έστησε το δικό της label (Milk! Records, που τρέχει μαζί με τη σύντροφό της Jen Cloher) και κυρίως συνδέθηκε με τον σύγχρονο αυστραλέζικο indie ήχο. Μάλλον αποτελώντας την κατεξοχήν εκπρόσωπο του που άνοιξε το δρόμο για άλλες εναλλακτικές νεαρές κυρίες όπως η Alex Lahey και πιο πρόσφατα, σε μια πιο girly εκδοχή, η Stella Donnelly.
Μόνο με ανυπομονησία μπορούμε λοιπόν να περιμένουμε την εμφάνιση της Courtney Barnett για πρώτη φορά στα μέρη μας (Πέμπτη 16/5 στο Fuzz). Γι’ αυτό την καλέσαμε ένα πρωί από την Αθήνα κι αυτή το σήκωσε ένα απόγευμα στη Μελβούρνη, απαντώντας στις ερωτήσεις μάς μετρημένα και πολύ πιο συνεσταλμένα σε σχέση με αυτό που βγάζει όταν βρίσκεται μπροστά από το μικρόφωνο. Για την αδρεναλίνη που νιώθει ανεβαίνοντας στη σκηνή, τη χημεία της με τον Kurt Vile, το κεφάλαιο γυναίκα στη μουσική βιομηχανία αλλά και τι εννοεί όταν τραγουδά “Put me on a pedestal and I’ll only disappoint you”.
Το νόημα πάντως το έχει πιάσει, γι’ αυτό και θα παραθερίσει μια εβδομάδα πριν το live στα ελληνικά νησιά…
Στα κομμάτια σου καταπιάνεσαι αρκετά με ζητήματα όπως το άγχος και η έλλειψη αυτοπεποίθησης. Είναι η μουσική ο δρόμος για να τα ξεπεράσεις όταν συμβαίνουν σε σένα την ίδια; Δεν είμαι σίγουρη. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με ανάκτηση αυτοπεποίθησης, είναι κάτι που έρχεται και παρέρχεται. Ανέβασμα και κατέβασμα. Αλλά ναι, κάποιες φορές ένα κομμάτι, το να φτιάχνω μουσική γενικότερα, μπορεί να αναζοπυρώσει την αυτοπεποίθησή μου.
Νιώθεις λοιπόν πως επικοινωνείς την μουσική σου περισσότερο όταν παίζεις ζωντανά ή όταν γράφεις στο στούντιο έναν δίσκο; Έχει περισσότερο να κάνει με διαφορετικές πτυχές έκφρασης. Για παράδειγμα, δεν μπορώ να ξέρω τι συναισθήματα θα γεννήσει ένας δίσκος όταν τον φτιάχνω. Υποθέτω επειδή δεν μπορώ να δω τις εκφράσεις στα πρόσωπα των ανθρώπων όπως σε ένα live. Στις ζωντανές μου εμφανίσεις μπορώ να δω τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις του κόσμου. Κατά μία έννοια μπορώ έτσι να βγάλω την δική μου ερμηνεία. Είναι δύσκολο να καταλάβεις τι νιώθουν οι άνθρωποι όταν ακούνε έναν δίσκο, στον δικό τους χώρο προστατευμένοι από την ιδιωτικότητά τους.
Σε μια παλαιότερη συνέντευξή σου είχε πει ότι είσαι «κακή επικοινωνιακά». Αυτό πώς το διαχειρίζεσαι σε συνεργασίες σου; Όπως για παράδειγμα στο Lotta Sea Lice με τον Kurt Vile… Στην προκειμένη περίπτωση, τα πράγματα δούλεψαν. Γιατί έχουμε ένα πολύ ιδιαίτερο δέσιμο με τον Kurt και μπορούμε να καταλάβουμε ο ένας τον άλλο. Έτσι δε χρειαζόταν να πούμε πολλά για το τι σκεφτόμαστε ή πως θα το κάνουμε. Απλά το ξέραμε. Υπάρχουν τόσες διαφορετικές προσωπικότητες στον πλανήτη που πολλές φορές οι άνθρωποι προσπαθούν να καταλάβουν τι συμβαίνει στους άλλους χωρίς τελικά να επικοινωνούν ποτέ. Είναι σύνηθες να καταλάβεις το λάθος πράγμα ή να πληγώσεις τα συναισθήματα κάποιου.
Η συνεργασία σου με τον Kurt Vile λοιπόν στο Lotta Sea Lice είχε κάποιο αντίκτυπο στο πως δούλεψες την δεύτερη προσωπική δουλειά σου, το Tell Me How You Really Feel; Υποθέτω πως ναι. Θα έπρεπε δηλαδή. Τα κομμάτια των δύο δίσκων γράφτηκαν και ηχογραφήθηκαν περίπου την ίδια περίοδο. Ξέρεις, ο Kurt ήταν εκεί, παίρνω έμπνευση από ό,τι υπάρχει γύρω μου. Οπότε όλα αυτά πέρασαν και στη μουσική.
Οι στίχοι σου εκφράζουν τους δικούς σου προσωπικούς προβληματισμούς σου ή λειτουργείς ως παρατηρητής των άλλων και λες και τις δικές τους ιστορίες; Πιστεύω πως όλα αυτά συνυπάρχουν, βράζουν στο ίδιο καζάνι. Καταπιάνομαι με τα δικά μου συναισθήματα όταν είμαι μόνη μου, αλλά το ίδιο κάνω και με τους γύρω μου. Τα δύο αυτά στοιχεία συνυπάρχουν στον ίδιο βαθμό. Πολλά από τα κομμάτια μου νομίζω πως ενώ ξεκινάνε να μιλούν για άλλους ανθρώπους καταλήγουν να είναι κομμάτια για μένα. Είναι ένα ασφυκτικό, μπερδεμένο σύστημα αλλά, ναι, κάπως έτσι λειτουργεί.
Επίσης με στίχους όπως “I’m not your mother, I’m not your bitch” (από το ομώνυμο κομμάτι) υπογραμμίζεις ακόμη περισσότερο την γυναικεία οπτική από την οποία γράφεις. Στην μουσική βιομηχανία, τι σημαίνει να είσαι γυναίκα; Διαφέρουν πολλά πράγματα για τις γυναίκες. Ξέρεις, χαρακτηρίζομαι ακόμη «γυναίκα μουσικός» ή με ρωτούν συχνά όταν είμαι backstage αν είμαι στην μπάντα ή αν είμαι απλά το κορίτσι κάποιου. Είναι κάποια τέτοια μικρά που είναι μέρος μιας ευρύτερης λογικής, αλλά θέλω να ελπίζω ότι τα πράγματα κάπως αλλάζουν. Οι άνθρωποι ακούνε ο ένας τις ιστορίες του άλλου και υπάρχουν τόσοι σπουδαίοι καλλιτέχνες αυτή τη στιγμή που είναι είτε queer είτε δε συμμορφώνονται με την νόρμα. Άνθρωποι με υπέροχες ιστορίες που πρέπει να ακουστούν. Και τώρα έχουν την ευκαιρία να το κάνουν. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Οι ιστορίες του καθενός είναι που συνθέτουν μια κοινότητα ή ευρύτερα την κοινωνία και τη νοηματοδοτούν.
Επιπλέον, έχεις επιλέξει να κυκλοφορείς τη μουσική σου σε δικό σου label, την Milk! Records. Είναι εύκολο αυτό; Είναι δύσκολο. Είναι πολλή δουλειά. Αλλά σε ανταμείβει. Το βρίσκω πολύ ικανοποιητικό και μου δίνει έμπνευση. Νιώθω πολύ τυχερή επομένως.
Στο κομμάτι “Pedestian At Best” σε κάποιον στίχο λες “Put me on a pedestal and I’ll only disappoint you”. Μετά από δυο προσωπικές δουλειές σου, μια με τον Kurt Vile, το δικό σου label και μερικά βραβεία, εξακολουθείς να νιώθεις έτσι; Λειτουργεί σε διαφορετικά επίπεδα. Δεν έχει να κάνει μόνο με τη μουσική. Η απογοήτευση δεν έχει να κάνει με το επίπεδο επιτυχίας ή αποτυχίας. Έχει να κάνει με τον τρόπο που φέρεσαι στους ανθρώπους. Είναι τόσα πολλά πράγματα…
Πράγματα τα οποία δουλεύεις μέσα σου υποθέτω; Προσπαθώ. Όλοι προσπαθούν το καλύτερο, σωστά;
Σωστά. Ας πούμε λίγο για τα live σου. Ποιά είναι η Courtney την στιγμή που ανεβαίνει στη σκηνή και ποιά η Courtney τη στιγμή που ολοκληρώνει το σόου κι αποσύρεται στα παρασκήνια; Είμαι πολύ νευρική λίγο πριν ανέβω στην σκηνή. Είναι πάντα λίγο διαφορετικά, αλλά την στιγμή που βρίσκομαι στη σκηνή με κατακλύζουν συναισθήματα. Κάποια από αυτά είναι απαίσια και κάποια είναι υπέροχα. Υπάρχει βέβαια τόση αδρεναλίνη στα live…Είναι μια πολύ ειλικρινής, παθιασμένη, γεμάτη ενέργεια διαδικασία.
Έχεις ξαναεπισκεφθεί την Αθήνα; Θα είναι η πρώτη μου επίσκεψη στην Ελλάδα.
Και τι ανυπομονείς να κάνεις εδώ; Βασικά θα έρθω μια εβδομάδα νωρίτερα και για διακοπές. Νομίζω πως θα πάω σε κάποιο μακρινό νησάκι και θα διαβάσω κάποιο βιβλίο.