Ο Μάγος του Οζ αποτελεί έναν από τους αειθαλείς και πιο κυρίαρχους μύθους της αμερικάνικης κουλτούρας του 20ού αιώνα, ξεκινώντας από την εμβληματική κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του Λ. Φρανκ Μπάουμ το 1939 και περνώντας μέσα από δεκάδες μεταμορφώσεις, επαναναγνώσεις και παραλλαγές που τον έφεραν και στον 21ο αιώνα με τη μορφή ενός υπερδημοφιλούς μιούζικαλ στο Λονδίνο και στο Μπρόντγουεϊ, του Wicked, που ξεκίνησε την ιλιγγιώδη πορεία του το 2003 (κι αυτό με τη σειρά του μια θεατρική μεταφορά του βιβλίου του Γκρέγκορι Μαγκουάιρ).
To κινηματογραφικό Wicked, σε σκηνοθεσία Τζον Μ. Τσου (In The Heights, Crazy Rich Asians) έχει πλήρη επίγνωση της καταγωγής του και το επικοινωνεί μέσα από ένα εντυπωσιακό στήσιμο, έχοντας επίσης επίγνωση του πόσο τεχνητό φαίνεται το αποτέλεσμα. Με ένα διαχρονικά φανταστικό soundtrack και ένα ταλαντούχο καστ, διεκδικεί με την theatre kid energy του μια θέση στο τραπέζι (του ποιοτικού ψυχαγωγικού σινεμά, του συνεχιστή της παράδοσης, των κλασικών μιούζικαλ) και, προς έκπληξη όλων, μάλλον την κερδίζει μέσα από την αποφασιστικότητά του και την παντελή έλλειψη κυνικών προθέσεων.
Η ταινία αποτελεί ταυτόχρονα σίκουελ και πρίκουελ του Μάγου του Οζ, ξεκινώντας τη στιγμή που κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα τα χαρμόσυνα νέα του θανάτου της Κακιάς Μάγισσας της Δύσης και συνεχίζοντας με την άφιξη της Καλής Μάγισσας, Γκλίντα (Αριάνα Γκράντε-Μπουτέρο, παρακαλώ), που επιβεβαιώνει την είδηση και αφηγείται πώς μοιράστηκε τη ζωή της με τη γυναίκα που προοριζόταν να γίνει η μεγαλύτερη κακιά του Οζ. Οι δυο τους έγιναν φίλες όταν φοιτούσαν στο πανεπιστήμιο Σιζ ως μαθητευόμενες μάγισσες. Γνωστή τότε ως Έλφαμπα (Σίνθια Ερίβο), η Κακιά Μάγισσα ξεχώριζε εξαιτίας του πράσινου δέρματός της, που προκαλούσε ντροπή στην οικογένειά της και ανηλεή κοροϊδία από όποιον τη συναντούσε. Αυτό το τραγουδιστό oral history των δύο κοριτσιών, η μεταμόρφωση της πραγματικότητας σε μουσική και στίχους, λειτουργεί ως μια ζωντανή υπενθύμιση του πώς εξελίσσονται οι ιστορίες τη στιγμή που λέγονται και, στιγμιαία έστω, δημιουργεί τη μετατόπιση της απάντησης στο ερώτημα “ποιος είναι πραγματικά κακός;”. Το Wicked αποτυπώνει την ιδέα ότι ο κάθε θρύλος διαμορφώνεται από τον αφηγητή με μια εκθαμβωτική τεχνοτροπία.
Με την αρχική αντιπάθεια της Γκλίντα και της Έλφαμπα να εξελίσσεται σε φιλία, οι προσωπικές τους αρχές δοκιμάζονται μπροστά σε ένα καθοριστικό ηθικό δίλημμα. Φυσικά, ένα έργο σαν αυτό ζει και πεθαίνει με γνώμονα τη χημεία των δύο κεντρικών πρωταγωνιστριών και, όπως η Ιντίνα Μενζέλ και η Κρίστιν Τσένογουεθ έγραψαν ιστορία στο Μπρόντγουεϊ, η Ερίβο και η Γκράντε δίνουν lived in ερμηνείες που κινούνται από το σλάπστικ μέχρι τη θλίψη. Σε λάθος χέρια, η Γκλίντα μπορεί να γίνει καρικατούρα, αλλά η Γκράντε (που την έχει μελετήσει όλη της τη ζωή) ισορροπεί άψογα ανάμεσα στο χιούμορ, τη σνομπαρία και τον εγωκεντρισμό χωρίς να κάνει την ηρωίδα αντιπαθή. Η Ερίβο, βετεράνος των θεατρικών μιούζικαλ όπως το Πορφυρό Χρώμα και υποψήφια για Όσκαρ για το Harriet το 2019, βρίσκει πώς ένα κορίτσι μπορεί να κουβαλάει τόση βαρύτητα (πριν την αψηφήσει στο φινάλε με τον ύμνο “Defying Gravity”, που ο Τσου μοντάρει ανεξήγητα, διακόπτοντας το συναισθηματικό του ξυλοκόπημα). Ο Τσου χτίζει και στη συνέχεια αποδομεί ιερές εικόνες της ποπ κουλτούρας, πέφτοντας ταυτόχρονα θύμα της αντίφασης του να φέρεις μια γεύση παλιού Χόλιγουντ στο 2024 αλλά να φοβάσαι να αγκαλιάσεις το φως και το χρώμα. Το Wicked τρέφεται μέσα από αυτό το παράδοξο, κερδίζοντας τη μάχη των 160 λεπτών, και σχεδόν σε κάνει να ξεχνάς ότι πρόκειται μόνο για το πρώτο μέρος. Εδώ, το μέρος που βρίσκεται “over the rainbow” ευδοκιμεί με την επανεφεύρεση.