Ο θρίαμβος του Λάνθιμου και βιογραφίες κυριαρχούν στα κινηματογραφικά φθινοπωρινά φεστιβάλ, στη σκιά της ατελείωτης απεργίας.

Ακόμα και χωρίς πολλούς σταρ (αν και η κοινότητα των γιγάντων τουλάχιστον εκπροσωπήθηκε από τον Άνταμ Ντράιβερ και τον Τζέικομπ Ελόρντι, που έκαναν πρόκληση το crop για τους απανταχού photo editors), το φετινό φεστιβάλ Βενετίας εκπλήρωσε το σκοπό του ως προάγγελος της καλής σοδειάς της νέας κινηματογραφικής σεζόν. Καθώς οδεύει προς την ολοκλήρωσή του και δίνει τη σκυτάλη στο Τορόντο, ρίχνουμε μια ματιά στα βασικά πράγματα που προμηνύουν για τους επόμενους μήνες (και στο δρόμο για τα Όσκαρ) τα μεγαλύτερα φεστιβάλ των φθινοπωρινών μηνών.

Η επιστροφή του biopic

Η παγκόσμια εμπορική επιτυχία του Οπενχάιμερ προετοίμασε το έδαφος για την επιστροφή των βιογραφικών ταινιών και έδωσε μια ελπίδα ότι μπορεί το κοινό να είναι έτοιμο και για κάτι πιο ανορθόδοξο και εσωτερικό στο συγκεκριμένο είδος, γεγονός που αποτελεί καλό νέο για δημιουργούς όπως ο Μάικλ Μαν και η Σοφία Κόπολα, που κάνουν το γύρο των φεστιβάλ με το Ferrari και το Priscilla, αντίστοιχα. Ο πρώτος δεν χρειάζεται μικρό όνομα, ούτε η δεύτερη επώνυμο. Ο Μαν ακτινογραφεί τον Ιταλό επιχειρηματία σε μια αγωνιστική και συζυγική κρίση, με πρωταγωνιστές τον Ντράιβερ και την Πενέλοπε Κρουζ, ενώ η Κόπολα παρουσιάζει μια αναμενόμενα τρυφερή οπτική του love story ανάμεσα στον Έλβις Πρίσλεϊ και την 14χρονη αγαπημένη του που έγινε σύζυγός του.

Με πολύ πιο κραυγαλέες οσκαρικές βλέψεις, το Maestro του Μπράντλεϊ Κούπερ (στο οποίο πρωταγωνιστεί, σκηνοθετεί και συνυπογράφει) επικεντρώνεται όχι τόσο στη μουσική ιδιοφυία αλλά στη σχέση του Λέοναρντ Μπέρνσταϊν με τη γυναίκα του (Κάρι Μάλιγκαν) και ήδη βρίσκεται στο επίκεντρο του πρώτου βαρβάτου σκανδάλου της σεζόν, εξαιτίας της αμφιλεγόμενης “εβραϊκής μύτης” που φορά ο Κούπερ. Στο άλλο άκρο, το ασπρόμαυρο El Conde του Πάμπλο Λαραΐν μεταμορφώνει το χιλιανό δικτάτορα Πινοσέτ σε ένα κυριολεκτικό βαμπίρ. Πάντως το Nyad με την Ανέτ Μπένινγκ και την Τζόντι Φόστερ, αποτελεί πολύ πιο παραδοσιακό biopic με αντικείμενο την 60χρονη κολυμβήτρια που αποφάσισε να ολοκληρώσει το “όρος Έβερεστ” του αθλήματος, από την Κούβα στην Φλόριντα. Όλες αυτές οι ταινίες θα απασχολήσουν το κοινό τους ερχόμενους μήνες εφόσον ανήκουν στο Netflix (με εξαίρεση το Priscilla). 

Γιώργος Λάνθιμος – Έμμα Στόουν στον υπερθετικό βαθμό

Μοιάζει απίστευτο δεδομένης της μέχρι τώρα πορείας τους, αλλά ο Γιώργος Λάνθιμος και η Έμμα Στόουν παίρνουν τις καλύτερες κριτικές της καριέρας τους για το Poor Things, την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του Άλασντερ Γκρέι σε σενάριο του Τόνι ΜακΝαμάρα (Η Ευνοούμενη) που έχει χαρακτηριστεί από φεμινιστικός Φρανκενστάιν ως companion piece της Barbie. Η ιστορία μιας γυναίκας με μυαλό μωρού που ανακαλύπτει τις απολαύσεις της σάρκας και του πνεύματος, αλλά και την αληθινή έννοια της γυναικείας απελευθέρωσης, μέσα σε μια σειρά ευρωπαϊκών sexcapades, έχει οδηγήσει τους κριτικούς πίσω στα λεξικά (ή στο ChatGPT), ψάχνοντας τρόπους να τονίσουν τη σπουδαιότητα και καλλιτεχνική αξία αυτής της συνεργασίας. Το ελληνικό κοινό, always the bridesmaid, θα χρειαστεί να περιμένει αρκετά για να δει την ταινία, αφού κυκλοφορεί στις αίθουσες μόλις στις 4 Ιανουαρίου του 2024.  

Οι πρώτοι οσκαρικοί παίκτες

Προφανώς η Μπένινγκ, υποψήφια 4 φορές για Όσκαρ και εγκληματικά υποτιμημένη από την Ακαδημία εδώ και δεκαετίες, ποντάρει στο χρωστούμενο βραβείο με το Nyad και προς το παρόν η μεγάλη της αντίπαλη είναι η Στόουν για το Poor Things. Από κοντά και η Μάλιγκαν, που είναι η καρδιά και η ψυχή του Maestro, παρόλο που τυπικά η ταινία αφορά τον Μπερνστάιν. Από τα αμερικάνικα φεστιβάλ προέκυψε σαν πρώιμο φαβορί ο Κόλμαν Ντομίνγκο (ο ντίλερ της Ζεντάγια στο Euphoria) για την ερμηνεία του ως γκέι ακτιβιστής των 60s στο Rustin, αλλά και ο Μπάρι Κίγκαν που κάνει ανόσια πράγματα στο Saltburn, τη νέα ταινία για τη βρετανική ταξική διαμάχη της Έμεραλντ Φενέλ (Yποσχόμενη Νέα Γυναίκα). Έρχονται να προστεθούν σε ερμηνείες που έχουμε ήδη δει, όπως τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο σε full sicko mode και την ανερχόμενη Λίλι Γκλάντστοουν στο Killers Of The Flower Moon, τον Κίλιαν Μέρφι και τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ στο Οπενχάιμερ και την Σάντρα Χίλερ του Ανατομία μιας Πτώσης. 

Ο αποχαιρετισμός (;) του Μιγιαζάκι

Σίγουρα όλα τα φεστιβάλ αλληλοσκοτώθηκαν για να εξασφαλίσουν την παγκόσμια πρεμιέρα της καινούργιας ταινίας του Χαγιάο Μιγιαζάκι, The Boy and the Heron, με εκείνο του Τορόντο να την εξασφαλίζει τελικά. (Η ταινία θα παιχτεί και σε κάποια ευρωπαϊκά, όπως του Λονδίνου, του Σαν Σεμπαστιάν και της Γάνδης.) Η περίφημη “τελευταία ταινία” –ή και όχι– του Ιάπωνα θρύλου και μετρ του animation, που έχει σημαδέψει το είδος με ταινίες όπως το Spirited Away, το My Neighbor Totoro και το The Wind Rises (επίκαιρο double feature με Οπενχάιμερ, για όσους ενδιαφέρονται), καλυπτόταν από πέπλο μυστικότητας μέχρι την τελευταία στιγμή. Οι πρώτες αντιδράσεις από το Τορόντο, ωστόσο, κάνουν λόγο για άλλο ένα αριστοτεχνικά φτιαγμένο και βαθιά προσωπικό έργο, με πανέμορφα visuals και φανταστική μουσική από τον Τζο Χισάισι, που έχει την ικανότητα ακόμα και να κονταροχτυπηθεί στα Όσκαρ με το Spider-Man: Ακροβατώντας στο Αραχνοσύμπαν. Για το τελευταίο κρατάμε το καλαθάκι της μαγισσούλας Κίκι, αλλά σίγουρα η επιστροφή του Μιγιαζάκι αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα events της χρονιάς.

Απεργία στο βάθος και σε βάθος

Η απεργία των ηθοποιών και των σεναριογράφων των ΗΠΑ δεν μοιάζει να λήγει σύντομα, αλλά κάθε μέρα αποκαλύπτονται όλο και πιο τερατώδη στοιχεία για την απληστία, την υπεκφυγή και την κακοδιαχείριση των στούντιο από τους CEO στην κορυφή της ιεραρχίας. Η τελευταία φήμη αφορά το σχέδιο του CEO της Ντίσνεϊ, Μπομπ Άιγκερ, να αφήσει την απεργία να παραταθεί μέχρι τελικής πτώσης έτσι ώστε να αποχωρήσει από τη θέση του, αφού πρώτα πουλήσει την εταιρεία στην Apple. Πάντως η μεγαλύτερη ανατροπή ήρθε στο φεστιβάλ Βενετίας, όπου ο Ντέιβιντ Φίντσερ που έφερε εκεί την ταινία του The Killer, απογοήτευσε μεγάλη μερίδα των θαυμαστών του κρατώντας  ίσες αποστάσεις για το φλέγον θέμα, την ίδια στιγμή που η Κόπολα πήρε το μέρος των καλλιτεχνικών σωματείων. Όπως πολύ σωστά παρατήρησε ένας συνάδελφος, η ειρωνεία έγκειται στο ότι ο ένας έχει σκηνοθετήσει το Fight Club και η άλλη την Μαρία Αντουανέτα…