Πριν από 6 χρόνια, ο Κένεθ Μπράνα εξαπέλυσε σε ένα μάλλον ανενθουσίαστο κοινό (ήταν ακόμα μαγεμένο από τα υπερηρωικά μπλοκμπάστερ) το προσωπικό του όραμα για τον διάσημο λογοτεχνικό ντετέκτιβ Ηρακλή Πουαρό, στην πολλοστή μεταφορά του στην οθόνη. Ο Πουαρό του Μπράνα, σαν ήρωας και σαν franchise, είχε τρία χαρακτηριστικά: ένα κωμικά γιγάντιο μουστάκι, ένα γαϊτανάκι υπόπτων αποτελούμενο από τους μεγαλύτερους σταρ του Χόλιγουντ (όπως, άλλωστε, και οι παλιότερες μεταφορές) και μια τάση προς τον fake εντυπωσιασμό, που εκφραζόταν μέσα από χώρους φτιαγμένους ολοφάνερα από κούφια εφέ. Οι θεατές, ωστόσο, δεν πρέπει τελικά να έμειναν και εντελώς αδιάφοροι στις αμφιλεγόμενες χάρες αυτής της αναβίωσης, γιατί αυτή τη στιγμή οι αίθουσες υποδέχονται το τρίτο κατά σειρά κεφάλαιο του ας-το-πούμε-Mustacheverse, Μυστήριο στη Βενετία. Και εντελώς αναπάντεχα, πρόκειται για την καλύτερη ταινία της σειράς, με τον Μπράνα να έχει την έμπνευση και την όρεξη που θα περίμενε κανείς στην πρεμιέρα και όχι στην παράταση.
Βασισμένο σε ένα από τα τελευταία μυθιστορήματα με ήρωα τον Πουαρό, το “Hallowe’en Party”, το Μυστήριο στη Βενετία βρίσκει τον βέλγο ντετέκτιβ στη μαγευτική ιταλική πόλη, αποτραβηγμένο από τα πολυτελή ταξίδια που στις δύο προηγούμενες ταινίες (Έγκλημα στο Νείλο και Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές) κατέληξαν σε δολοφονίες που κλήθηκε να εξιχνιάσει και σε μόνιμη λειτουργία do not disturb (όποιος τολμήσει να κάνει το αντίθετο, πολύ απλά τρώει ξύλο από τον σωματοφύλακά του). Μια μέρα, χτυπάει την πόρτα του μια παλιά του φίλη και πετυχημένη συγγραφέας, η Αριάδνη Όλιβερ (Τίνα Φέι), που τον πείθει να τη συνοδεύσει σε ένα βενετσιάνικο αρχοντικό, στη σεάνς ενός μέντιουμ (Μισέλ Γέο, στον πρώτο της ρόλο μετά το Όσκαρ) που ισχυρίζεται ότι επικοινωνεί με την αδικοχαμένη κόρη της οικοδέσποινας (Κέλι Ράιλι). Η Αριάδνη αμφιβάλλει για τις μεταφυσικές ικανότητες του μέντιουμ και θέλει τη γνώμη του Πουαρό. Κατά τη διάρκεια της βραδιάς, όμως, ένας ξαφνικός βίαιος θάνατος και μια έντονη καταιγίδα αναγκάζουν τον Πουαρό να αντιμετωπίσει τα ενδεχομένως αληθινά φαντάσματα του σπιτιού και του παρελθόντος του. Καθώς ο αριθμός των θυμάτων μεγαλώνει, το ίδιο συμβαίνει και με την αβεβαιότητα του ορθολογιστή ντετέκτιβ για τον πραγματικό ένοχο.
Το ομολογουμένως επιβλητικό περιβάλλον της Βενετίας και του ίσως στοιχειωμένου αρχοντικού δίνουν στον Μπράνα και στον διευθυντή φωτογραφίας του, τον κυπριακής καταγωγής Χάρη Ζαμπαρλούδη, την ευκαιρία να χτίσουν μια ατμόσφαιρα γοτθικού τρόμου μέσα από τη χρήση ευρυγώνιων και fisheye φακών, απρόσμενων γωνιών λήψης και θορυβωδών jumpscares, αφήνοντας ταυτόχρονα χώρο στο μεταφυσικό ενδεχόμενο να εισχωρήσει στην αφήγηση και την εικόνα. Ίσως δεν θα έπρεπε να αποτελεί τόσο μεγάλη έκπληξη η ικανότητά του Μπράνα ως σκηνοθέτη να μιλάει καλά την κινηματογραφική γλώσσα του τρόμου – το ίδιο είχε κάνει με απόλυτη επιτυχία το 1991 στο χιτσκοκικό Νεκροί Ξανά, με συμπρωταγωνίστρια την τότε σύζυγό του, Έμμα Τόμσον. Εδώ η δουλειά του θυμίζει περισσότερο το κλασικό ασπρόμαυρο βρετανικό θρίλερ του Τζακ Κλέιτον, Μια Μορφή στο Παράθυρο. Λιγότερο ισορροπημένο είναι το καστ, που αυτή τη φορά υστερεί σε ηχηρά ονόματα της A-list και μάλλον χρησιμοποιείται επικουρικά, σε περιπτώσεις όπως του νευρικού γιατρού που υποδύεται ο Τζέιμι Ντόρναν, της πρώην σταρ της όπερας που υποδύεται ακριβώς με το ίδιο ύφος που έχει και στο Yellowstone η Κέλι Ράιλι και η αγία (;) γκουβερνάντα της Καμίλ Κλοτάν του Call My Agent. Παρόλα αυτά, ο Μπράνα γίνεται από τους ελάχιστους σκηνοθέτες που καταφέρνουν να δώσουν στην Φέι ένα ρόλο αντάξιο της κωμικής της αύρας που δεν είναι σε σκετσάκι. Η ταινία στέκεται στον παραλληλισμό των ατομικών φαντασμάτων με τις συνέπειες του πολέμου και επιτυγχάνει σαν αξιόλογη νέα ερμηνεία ενός παραδοσιακού (και όχι τόσο καλού όσο τα άλλα) μυστηρίου της Κρίστι. Είναι ένα ταξίδι που αξίζει να κάνετε.