Επικό σε εύρος και διάρκεια (3,5 αξιοθαύμαστες ώρες), το Killers Of The Flower Moon βρίσκει τον Μάρτιν Σκορσέζε σε καινούργια εδάφη (συγκεκριμένα τον ινδιάνικο καταυλισμό της Οκλαχόμα στον οποίο προωθήθηκαν οι Ινδιάνοι και, ειρωνικά, έκρυβε πετρέλαιο), αλλά γνώριμη θεματική (τη δολοφονική απληστία που είναι το λάδι της μηχανής του αμερικάνικου καπιταλισμού). Εδώ, ο σπουδαίος σκηνοθέτης προσγειώνει την κάμερά του στην προαναφερθείσα αμερικάνικη πολιτεία στις αρχές της δεκαετίας του ’20, στην οποία οι Ινδιάνοι έχουν πλουτίσει και οι λευκοί επιχειρηματίες προσπαθούν με κάθε μέσο να καρπωθούν τα κέρδη που δεν τους ανήκουν. Βασιλιάς των δεύτερων (σε status και σε παρατσούκλι) είναι ο Γουίλιαμ Χέιλ (Ρόμπερτ Ντε Νίρο), που έχει καλλιεργήσει φιλικές αν και γλοιώδεις σχέσεις με την κοινότητα της φυλής των Οσέιτζ, σκάβοντας πίσω από την πλάτη τους ένα λάκκο που γεμίζει δεκάδες πτώματα, σε σημείο που αποφασίζει να επέμβει το νεοσυσταθέν τότε FBI.
Πριν φτάσουμε ως εκεί, όμως, έχουμε περίπου 2,5 ώρες ταινίες, στις οποίες ο Χέιλ επιστρατεύει τον ανιψιό του, Έρνεστ Μπέρκχαρτ (Λεονάρντο Ντι Κάπριο), ένα επικίνδυνο εργαλείο με καλά κρυμμένη κοινωνιοπάθεια, που επιστρέφει από τον πόλεμο και εργάζεται ως ταξιτζής. Ανάμεσα στις πελάτισσές του, βρίσκεται η Μόλι Κάιλ (Λίλι Γκλάντστοουν), μέλος επιφανούς οικογένειας των Οσέιτζ, η οποία γοητεύεται από την εμφάνιση και την ειλικρίνειά του (ο Έρνεστ παραδέχεται ότι λατρεύει τα λεφτά) και τον παντρεύεται, με τον Χέιλ να ενθαρρύνει παθιασμένα τον ανιψιό του να επισπεύσει το γάμο. Η κυνική εκμετάλλευση του Χέιλ και η πρόθυμη εκτέλεση των εντολών του, που περιλαμβάνουν το ξεκλήρισμα της οικογένειας της Μόλι, από τον Έρνεστ, αποτελούν το βασικό κορμό του Killers Of The Flower Moon, που βασίζεται στα αληθινά περιστατικά που κατέγραψε στο ομώνυμο best seller του ο συγγραφέας Ντέιβιντ Γκραν.
Aπό το εντυπωσιακό του καστ, που περιλαμβάνει από τον Τζέσε Πλέμονς ως πράκτορα ως τον Τζακ Γουάιτ (ναι, των The White Stripes) ως ραδιοφωνικό εκφωνητή, η Γκλάντστοουν ομολογουμένως επισκιάζει τους δύο διάσημους, ικανότατους συμπρωταγωνιστές της (αμφότεροι ανακαλύπτουν νέους τρόπους να είναι διαβολικοί), με μια εκφραστική ερμηνεία που κάνει όπλο ακόμα και τις σιωπές. Από την άλλη, είναι γεγονός ότι η ασύγκριτη τεχνική μαεστρία του Σκορσέζε αναδεικνύεται στο έπακρο όταν η επιταγή που του έχουν κόψει είναι λευκή: αποδείχθηκε με τον Ιρλανδό του Netflix και τώρα με το ατελείωτο μπάτζετ του Apple TV+, που υποσχέθηκε ευρεία κινηματογραφική διανομή (γι’αυτό το λόγο συνεργάζεται με την Paramount, που θα κυκλοφορήσει την ταινία και στην Ελλάδα τον Οκτώβριο) και προσθέτει και ένα μικρό πρεστίζ ως η πρώτη streaming υπηρεσία που έχει κερδίσει Όσκαρ καλύτερης ταινίας (CODA). Από τα vintage αυτοκίνητα μέχρι τις εναέριες λήψεις των εθίμων και τα αναγνωριστικά μονοπλάνα, ο Σκορσέζε δημιουργεί ένα συναρπαστικό, χειροπιαστό time and place, που σιγά-σιγά δηλητηριάζει με τις μηχανορραφίες κάποιων από τους χειρότερους χαρακτήρες ολόκληρης της καριέρας του – μιας καριέρας που έχει χτιστεί, άλλωστε, πάνω στις ιστορίες απαίσιων ανθρώπων.