Στην κλίμακα “1 ως Τέιλορ Σουίφτ” όπου οι σημερινές ποπ σταρ χρησιμοποιούν γεγονότα και πρόσωπα από την προσωπική τους ζωή ως συχνά κυριολεκτικές εμπνεύσεις για τα τραγούδια και τα άλμπουμ τους, υπάρχει μια γυναίκα που δεν τη χωράνε τέτοιες μετρήσεις. Η Τζένιφερ Λόπεζ, πτυχιούχος της Ανώτατης Σχολής Διασημότητας με εξειδίκευση στη συμβίωση υπερέκθεσης, ιδιωτικότητας και ΜΜΕ, μόλις κυκλοφόρησε την “ταινία” (στην πραγματικότητα visual album) “This is Me… Now: A Love Story”, η οποία συνοδεύει το νέο της άλμπουμ “This Is Me… Now” και όχι απλώς ανοίγει ένα παράθυρο, αλλά ρίχνει μπάλα κατεδάφισης στο οικοδόμημα της ιδιωτικής της ζωής με ένα μεγαλεπήβολο, θεόμουρλο, υπερβολικό και βαθιά προσωπικό project για το δρόμο της προς την αγκαλιά του Μπεν Άφλεκ (ξανά, 20 χρόνια μετά το διαλυμένο αρραβώνα τους) μέσα από ένα σωρό άλλες αποτυχημένες σχέσεις.
Πρώτη διδάξασα ήταν φυσικά η Beyonce με το visual album “Lemonade”, αλλά εκεί που η απατημένη σύζυγος υιοθετούσε μια προσέγγιση καμένης γης με εμβόλιμα μαθήματα Μαύρης Ιστορίας, εδώ η J.Lo βάζει 20 εκατομμύρια από τη δική της τσέπη για να αφηγηθεί την πιο ακριβή αλληγορία όλων των εποχών στην οποία εκείνη είναι ένα λουλούδι και ο Άφλεκ ένα αηδόνι που πετάει από άνθος σε άνθος μέχρι να την βρει. (Ο Άφλεκ έχει κερδίσει 2 Όσκαρ στην καριέρα του, αλλά όπως φαίνεται δεν μπορεί να αντισταθεί σε κάτι πάρα πολύ κακό όταν αυτό περιλαμβάνει την Λόπεζ. Και αυτό, αγαπητοί αναγνώστες, είναι αληθινή αγάπη. Ωστόσο, το cameo του σε αυτή την ταινία δεν έχει προηγούμενο – και δεν είναι το αηδόνι.)
Η ταινία ξεκινάει με την Λόπεζ, που σε όλη τη διάρκεια είναι γνωστή μόνο ως “Η Καλλιτέχνης”, να αφηγείται –με τη βοήθεια animation σαν σκηνικό του Moulin Rouge– έναν πορτορικάνικο μύθο δύο εραστών που χωρίστηκαν από τον αυστηρό πατέρα της κοπέλας και οι θεοί τους καταδίκασαν στην προαναφερθείσα μοίρα χλωρίδας-πανίδας. Στη συνέχεια, μεταφερόμαστε σε μια απέραντη αλυκή, που διασχίζουν η Λόπεζ και ένας μυστηριώδης οδηγός πάνω σε μια μηχανή (δεν τον βλέπουμε ποτέ, αλλά από το σαγόνι του φαίνεται ότι είναι ο Άφλεκ) (και όμως, δεν είναι αυτό το cameo που λέγαμε πριν). Και αμέσως μετά, η Λόπεζ εμφανίζεται σε ένα steampunk, κυριολεκτικό “εργοστάσιο καρδιάς” για το πρώτο τραγούδι και χορευτικό με τις υπόλοιπες βρώμικες εργαζόμενες αλλά φοβερές χορεύτριες, ενάντια στο χρόνο και την ποιητική αδεία: οι σωλήνες λέγονται “δακρυικοί πόροι” και μια μεγάλη μηχανή στο κέντρο (η καρδιά ντε) έχει προβλήματα λειτουργίας και μπορεί να φτιαχτεί μόνο με χορό.
Τα πρωτόκολλα ασφαλείας σε αυτό το εργοστάσιο θα έκαναν μέχρι και τον υπάλληλο Χόμερ Σίμπσον να τραβάει τη μία τρίχα του μαλλιού του, αλλά η J.Lo δεν έχει χρόνο για τέτοιες ανησυχίες γιατί πρέπει να περάσει στο επόμενο αφηγηματικό νήμα (;) της ταινίας. Ο ράπερ Fat Joe, συνεργάτης της σε παλιότερα σινγκλ όπως το “Hold You Down”, υποδύεται τον ψυχαναλυτή της αθεράπευτα ρομαντικής “Η Καλλιτέχνης”, στον οποίο περιγράφει τα ζωηρά όνειρά της (=βίντεο κλιπ των τραγουδιών του άλμπουμ) και τη μόνιμη αναζήτησή της για τον έρωτα. Σε μια άλλη σκηνή, η Λόπεζ βλέπει το The Way Were λέγοντας τις ατάκες ταυτόχρονα με τους ηθοποιούς και δακρύζει πάνω σε έναν καναπέ γεμάτο λογότυπα Gucci.
Σε μια ταινία που περιλαμβάνει όλα τα προαναφερθέντα, αλλά και την Λόπεζ να συναντάει τον εαυτό της ως μικρό κοριτσάκι, την πιο άμεση αναφορά στο Τραγουδώντας στη Βροχή (δηλαδή την Λόπεζ να τραγουδάει στη βροχή) και την ύπαρξη της ομάδας Love Addicts Anonymous, το πιο ασύλληπτο πράγμα δεν είναι τίποτα από αυτά, αλλά το Ζωδιακό Συμβούλιο, ένας χορός αρχαίας τραγωδίας που αντιπροσωπεύει τα ζώδια (όπως τα φαντάστηκε ο Αισχύλος, χωρίς αμφιβολία) και σχολιάζει από ψηλά τις ερωτικές περιπέτειες της “Η Καλλιτέχνης”.
Αποτελείται, μεταξύ άλλων, από την Τζέιν Φόντα, την Σοφία Βεργκάρα, τον Post Malone, τον Νιλ ΝτεΓκρας Τάισον, την Κίκι Πάλμερ, την Kim Petras και τον Τρέβορ Νόα. Ο αστροφυσικός, ντυμένος Ταύρος, πετάει ατάκες όπως “οι άνθρωποι είναι αυτάρκεις, η τεχνολογία τους μας αχρήστευσε” απαντώντας σε μια τηλεοπτική σταρ που πιάνει συνεχώς το ντεκολτέ της – το γεγονός ότι όλα αυτά μέσα στο context ενός προωθητικού μιούζικαλ της Τζένιφερ Λόπεζ κάνει την εμπειρία πιο παρανοϊκή.
Δεν θα αποκαλύψουμε το cameo του Άφλεκ, γιατί δεν είμαστε τέρατα: θέλουμε να αφήσουμε και κάτι να ανακαλύψει ο περίεργος θεατής που θα επιλέξει να περάσει 66 λεπτά αγωνιώντας για το αν μια αγέραστη πολυεκατομμυριούχος σταρ της μουσικής και του σινεμά θα βρει τον αγαπημένο της, άσχετα αν ξέρουμε ήδη ότι τον έχει παντρευτεί και όλοι τους κάνουν co-parenting με την Τζένιφερ Γκάρνερ και τον Μαρκ Άντονι όταν δεν γυρίζουν διαφημιστικά Dunkin’ Donuts ή αναλώσιμες περιπέτειες για το Netflix.
Παρά την έντονη ενέργεια-ζουρλομανδύας, το όλο cheesy εγχείρημα έχει κάτι το προσγειωμένο, έστω και στην εντελώς ξένη για τους κοινούς θνητούς πραγματικότητα της Λόπεζ, που εξ ’ορισμού βρίσκεται χίλια επίπεδα πιο πάνω από τα συνηθισμένα. Σε αυτό το γύρο της κοινής της ζωής με τον Άφλεκ, “η καλλιτέχνης” (με μικρό “κ” αυτή τη φορά) χρησιμοποιεί την προσοχή των media προς όφελός της, σε αντίθεση με την εποχή του άλμπουμ “This Is Me… Then” και το τσίρκο που συνόδευε τον τότε αρραβώνα της με τον ηθοποιό και τηλεγραφήθηκε με το βίντεο κλιπ “Jenny From The Block”, κάτι που τελικά τους νίκησε και που μέχρι σήμερα αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή για τα celebrity romances. Όχι ότι δεν μπορούμε να σκεφτούμε καλύτερους τρόπους να ξοδέψει κάποιος 20 εκατομμύρια (η Λόπεζ έχει δύο παιδιά που δεν αναφέρονται καν στην ταινία), αλλά, τουλάχιστον για τους θεατές, η ελεύθερη πρόσβαση στο μυαλό μιας τόσο διάσημης προσωπικότητας δεν κοστίζει τίποτα.