Βασίλης Κατσούπης και Willem Dafoe στη συνέντευξη τύπου.
Με ενθουσιασμό και οξυδέρκεια μίλησε για τη νέα του ταινία Inside ο Γουίλεμ Νταφόε, που βρίσκεται αυτές τις μέρες στην Αθήνα για την πρεμιέρα του μεγάλου μήκους ντεμπούτου μυθοπλασίας του σκηνοθέτη Βασίλη Κατσούπη, αμέσως μετά την παγκόσμια πρώτη παρουσίασή του στο Φεστιβάλ Βερολίνου. Χαρακτηρίζοντας το πολύ λεπτομερές και καλοσχεδιασμένο όραμα του σκηνοθέτη ως «σημάδι ότι κάναμε κάτι ξεχωριστό», ο υποψήφιος για Όσκαρ ηθοποιός άνοιξε ένα παράθυρο στην υποκριτική του μέθοδο κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου στο Ωδείο Αθηνών, παρουσία του σκηνοθέτη και του παραγωγού Γιώργου Καρναβά της ταχύτατα ανερχόμενης και βραβευμένης ανεξάρτητης εταιρείας παραγωγής Heretic.
«Το να περπατάω σε έναν διάδρομο είναι εξίσου σημαντικό για μένα ως ηθοποιό με μια μεγάλη δραματική σκηνή. Μου αρέσει να κάνω πράγματα με την κάμερα, να δουλεύω με props, με αντικείμενα, με κινήσεις. Αυτές οι συμβάσεις δημιουργούν μια θαυμάσια ευκαιρία να ακολουθήσουμε [τον ήρωα], να είμαστε μαζί του και να ζήσουμε μέσα από τα μάτια του αυτό που περνάει, να έχουμε μια σύνδεση μαζί του», είπε αναφερόμενος στο χαρακτήρα του, έναν ληστή έργων Τέχνης που βρίσκεται ξαφνικά παγιδευμένος σε ένα hi-tech, πολυτελές ρετιρέ ενός νεοϋορκέζικου ουρανοξύστη και πρέπει να χρησιμοποιήσει ανορθόδοξους τρόπους επιβίωσης.
Ο Βασίλης Κατσούπης, με μακρά θητεία στα διαφημιστικά σποτ και στα βίντεο κλιπ ως μέλος της σκηνοθετικής ομάδας the cOre, αλλά και σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ My Friend Larry Gus, αναφέρθηκε στην εκ πρώτης όψεως πολύ κυριολεκτική έμπνευσή του για την ταινία: «Πήρα την ιδέα από ένα ταξίδι στην Νέα Υόρκη. Όλοι έχουμε δει τα τεράστια κτίρια σε ταινίες, αλλά όταν τα περπατάς εκεί και τα βλέπεις, είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό. Αναρωτήθηκα τι θα συνέβαινε αν ήσουν εγκλωβισμένος σε ένα από αυτά τα κτίρια. Μετά σκέφτηκα πώς θα ήταν αν ο Ροβινσώνας Κρούσος, αντί για νησί, βρισκόταν σε μια μητρόπολη σαν την Νέα Υόρκη, περιτριγυρισμένος από ζωή, από περαστικούς, να βλέπει τον κόσμο στο απέναντι κτίριο. Σκέφτηκα ότι αυτό θα ήταν πιο βασανιστικό».
Βασίλης Κατσούπης και Willem Dafoe στη συνέντευξη τύπου.
Η ταινία γυρίστηκε σε διάστημα 6 εβδομάδων σε ένα θεόρατο σκηνικό στο Βερολίνο και απαίτησε μεγαλύτερη από τη συνηθισμένη εμπλοκή από τον πρωταγωνιστή της (που είναι ουσιαστικά ο μοναδικός ηθοποιός μπροστά από την κάμερα), ο οποίος την προσέφερε με χαρά και προσήλωση. «[Πολλά από τα στοιχεία του χαρακτήρα] προέκυψαν μόνο και μόνο από την παρουσία [του] στο συγκεκριμένο χώρο. Το σπίτι μάς έλεγε τι κάνουμε. Το πώς χτίζεις μια ταινία είναι πολύ σημαντικό, πρέπει να ξέρεις την περιοχή σου κατά κάποιο τρόπο, τι είναι αυτό που εξερευνάς. Δεν χρειάζεται να ξέρεις απαραιτήτως πού πηγαίνεις. Εδώ η χρονολογική σειρά, ο περιορισμός [του χώρου], η κοινή συνεργασία με όλους, έπαιξαν πολύ πιο ουσιαστικό ρόλο. Με ρωτάνε αν ήταν μοναχική αυτή η εμπειρία. Δεν ένιωθα καθόλου μόνος. Ναι, έπαιζα μπροστά στην κάμερα, αλλά ένιωθα πολύ ενωμένος με το συνεργείο. Μου αρέσει πολύ να συνεργάζομαι με τους ανθρώπους που δουλεύουν σε μια ταινία, εδώ το έκανα με τους σκηνογράφους, τους υπεύθυνους των props, τους ενδυματολόγους, επειδή ήθελαν να είναι εξατομικευμένα όλα, χτισμένα πάνω σε μένα. Όλα έρχονταν σε μένα, κάθε μικρή λεπτομέρεια. Επιλέγεις να συμμετάσχεις και έτσι δημιουργείς μια σχέση, μια ιστορία. Είναι μια έκφραση του ποιος είσαι στη συγκεκριμένη κατάσταση», κατέληξε ο Νταφόε, αναλύοντας την ερμηνευτική του προσέγγιση. Ο Κατσούπης συμπλήρωσε σχετικά με το σκηνικό και την αφηγηματική προέκτασή του: «Χρειάστηκα ένα τρόπο να ανοίξω ένα διάλογο μεταξύ του ήρωα της ταινίας και του απόντα ήρωα, που είναι ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος. Αυτό προέκυψε μέσα από τον σχεδιασμό του σπιτιού, αλλά και από τη συλλογή έργων τέχνης που περιέχει. Τον σκιαγραφεί, τον καταλαβαίνει, νιώθει την παρουσία του, καταλαβαίνει ποια είναι η προσωπικότητά του».
Η αντίληψη του Νταφόε για την ηθοποιία αποτέλεσε το θέμα για το οποίο ενδιαφέρθηκαν περισσότερο οι παρευρισκόμενοι, γεγονός λογικό, αφού μόνο τα τελευταία 5-6 χρόνια ο περιζήτητος ηθοποιός έχει ερμηνεύσει χαρακτήρες ολόκληρου του φάσματος της ανθρώπινης ύπαρξης και ιδιοσυγκρασίας, από τον ευαίσθητο ιδιοκτήτη μοτέλ στο The Florida Project και τον βασανισμένο αλλά ιδιοφυή ζωγράφο Βίνσεντ Βαν Γκογκ στην Πύλη της Αιωνιότητας μέχρι τον αποτρελαμένο φαροφύλακα στον Φάρο και έναν πνευματικό “απόγονο” του σαιξπηρικού Γιόρικ στον Άνθρωπο του Βορρά. (Φυσικά για τους περισσότερους θα είναι για πάντα ο Νόρμαν Όσμπορν/Ντόκτορ Όκτοπους από την original τριλογία Σπάιντερμαν, του Σαμ Ραΐμι.)
Κάνοντας μια αναδρομή στην καριέρα του και τις επιλογές του, δήλωσε: «Έχω κάνει πολλές ταινίες και κάθε φορά είναι καινούργια, πιάνεις τον εαυτό σου να λέει ‘και τώρα πώς το κάνω αυτό;’. Έχω πει όχι σε ταινίες που φοβόμουν ότι θα ήταν κακές. Καμιά φορά δεν έχεις πολλές πληροφορίες. Προσπαθώ να είμαι χαρούμενος ξέροντας γιατί κάνω εγώ αυτή την ταινία και αποφεύγω καταστάσεις στις οποίες δεν είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου για τους λόγους. Υπάρχει φόβος, αλλά όσο πιο πολύ τον ζεις, μετά τον συνηθίζεις και δεν έχεις πρόβλημα, αποκτάς άνεση και σου δίνει κίνητρο. Αν συνυπάρχεις με τον φόβο και την αβεβαιότητα για πολύ καιρό, ξέρεις ότι έχεις επιβιώσει. Σε ωθεί να μάθεις κάτι. Κάνει το αόρατο ορατό. Αν παραδοθείς σε κάτι και έχεις καλή πίστη και βρεις μια σύνδεση με το υλικό και τους ανθρώπους, βρίσκεις τον δρόμο σου». (Αν ακούγεται πολύ συνειδητοποιημένος, μάλλον είναι: κατά τη διάρκεια των πανδημικών lockdowns απέκτησε τη δική του φάρμα, την οποία φροντίζει ανελλιπώς και, όπως τόνισε, δεν τρώει τα ζώα της.)
Δύο από τις επόμενες ταινίες του, το Poor Things και το And, έχουν και πάλι Έλληνα σκηνοθέτη, αυτή τη φορά τον Γιώργο Λάνθιμο. Πάντως, για τον Κατσούπη, το σχόλιό του ήταν ότι ξέρει πώς να εναλλάσσει πετυχημένα τη γλυκύτητα με την αυστηρότητα. Όσο για τη συζήτηση που μπορεί να ξεκινήσει το Inside, για τον Νταφόε το σημαντικό είναι ακριβώς αυτή η εσωτερική δράση του. «Η ταινία δεν είχε τίποτα το εξωτερικό στο γύρισμά της. Αυτό την κάνει διαφανή και διαθέσιμη στο κοινό για συμμετοχή, δίνει μια δυνατή αφηγηματική γραμμή στους ανθρώπους που χρειάζεται να πιαστούν από την αφήγηση. Η τοποθέτηση των πραγμάτων έτσι όπως γίνεται στην ταινία δημιουργεί μια συζήτηση γύρω από τα συμβάντα. Οι πίνακες, που συνήθως αποτελούν αντικείμενα αξίας, αποκτούν ένα διαφορετικό νόημα όταν τους βλέπουμε μέσα από τα μάτια του ήρωα και το θεωρώ πολύ συναρπαστικό αυτό».