Ο Μάικλ Φασμπέντερ επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη μετά από αρκετό καιρό, στο The Killer του Ντέιβιντ Φίντσερ.
Μετά την περσινή της επιτυχία, η Γιορτή του Σινεμά επιστρέφει και φέτος σε μια προσπάθεια να ενισχύσει τις κινηματογραφικές αίθουσες με ένα τρόπο που το ανεφάρμοστο στην Ελλάδα Barbenheimer δεν μπόρεσε.
Αντίστοιχες πρωτοβουλίες συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο με τεράστια ανταπόκριση (στην Αμερική και την Μ. Βρετανία λέγεται National Cinema Day) και η απήχηση της κίνησης και στην Ελλάδα είναι σίγουρα πολλά υποσχόμενη. Όλες οι ταινίες που προβάλλονται στα σινεμά σήμερα Πέμπτη 26 Οκτωβρίου θα έχουν εισιτήριο 2 ευρώ και παρακάτω σας προτείνουμε μερικές νέες κυκλοφορίες και πρόσφατες αξιοσημείωτες ταινίες που δεν πρέπει να χάσετε.
Ο Ντέιβιντ Φίντσερ επιστρέφει στον κόσμο που ξέρει να εξερευνά καλύτερα, αυτόν των εμμονικών δολοφόνων. Στη νέα του ταινία, Τhe Killer, συνεργάζεται με τον σεναριογράφο του κλασικού Se7en, Άντριου Κέβιν Γουόκερ, για να μεταφέρει στο σινεμά το ομώνυμο κόμικ, με κεντρικό πρωταγωνιστή έναν πληρωμένο εκτελεστή που γυρίζει το μισό πλανήτη προσπαθώντας να μαζέψει τις συνέπειες μιας αποστολής που “στράβωσε”. Στον ρόλο του ανώνυμου δολοφόνου, ο Μάικλ Φασμπέντερ επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη μετά από αρκετό καιρό και ενσωματώνεται άψογα στο αποστειρωμένο, σχολαστικό περιβάλλον του Φίντσερ, καθώς παρακολουθούμε τη ρουτίνα του και τη μεθοδικότητά του πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την (αποτυχημένη) δουλειά, με χορωδό τις εσωτερικές του σκέψεις και τα τραγούδια των Smiths που κάπως κωμικά “ντύνουν” όλη του την καθημερινότητα. Η φιλοσοφία του συνοψίζεται στην αποφυγή οποιασδήποτε συναισθηματικής αντίδρασης σε επαγγελματικά ζητήματα, την οποία θεωρεί ότι έχει τελειοποιήσει – μέχρι που τα πράγματα γίνονται προσωπικά για εκείνον μετά από μια απόπειρα δολοφονίας στο Παρίσι που προκαλεί την εκδίκηση εργοδοτών του. Ο Φίντσερ στήνει αναμενόμενα εντυπωσιακά κυνηγητά από τη Νέα Ορλεάνη ως τη Δομινικανή Δημοκρατία, χωρίς ποτέ ωστόσο να ξεπερνά το ασφυκτικά δομημένο πλαίσιο της ιστορίας και της ύπαρξης του ήρωά του, ο οποίος είναι πεισματάρικα πεπεισμένος για την ανωτερότητά του (και μάλλον εκεί βρίσκεται το σημείο ταύτισης του σκηνοθέτη με εκείνον). Οι εκπλήξεις και οι αποκαλύψεις των προηγούμενων greatest hits του Φίντσερ απουσιάζουν από το The Killer, αν και υπάρχει κάτι ελκυστικό στην αφοσίωση στην ψυχρότητα και την α απάθεια των δύο αντρών μπροστά και πίσω από την κάμερα (όταν το περισσότερο συναίσθημα προκύπτει από τα λόγια του Morrissey, σίγουρα δεν περιμένει κανείς το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι.)
Μια καινούργια δασκάλα (Λέονι Μπένες) σε ένα γερμανικό δημόσιο σχολείο μπλέκεται σε ένα σκάνδαλο με απρόβλεπτες συνέπειες για το εκπαιδευτικό προσωπικό, τους γονείς και τους μαθητές σε αυτή τη γεμάτη σασπένς υποβολή της Γερμανίας στα επόμενα Όσκαρ. Μια σειρά από κλοπές στο σχολείο οδηγεί στο σταδιακό ξεσκέπασμα του ρατσισμού, των κόμπλεξ και των κοινωνικών και ψυχολογικών εντάσεων που σιγοβράζουν κάτω από την επιφάνεια αυτού του μικρόκοσμου και παρασύρουν κάθε άτομο που αλληλεπιδρά με αυτόν, ασχέτως πόστου, σχέσης ή προέλευσης. Η ταινία είναι γυρισμένη σαν θρίλερ, περνώντας από το ένα ατυχές περιστατικό στο επόμενο με μια υποβόσκουσα προειδοποίηση ότι κάτι κακό ακολουθεί στη συνέχεια. Κάποιες φορές ο σκηνοθέτης Ίλκερ Τσαλτάκ εστιάζει υπερβολικά στους μηχανισμούς της πλοκής, κινδυνεύοντας να χάσει την ευρύτερη εικόνα, όμως η ταινία παραμένει μια οικουμενικά relatable κριτική των δομών εξουσίας και του καθημερινού cringe που συνοδεύει οποιαδήποτε “λεπτή” κοινωνική διάδραση σε έναν κόσμο που βρίσκεται συνεχώς ένα βήμα πριν την έκρηξη.
Με μια συγκλονιστική ερμηνευτική τριάδα που αποτελείται από τους Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Ρόμπερτ Ντε Νίρο και την αποκάλυψη Λίλι Γκλάντστοουν, ο Μάρτιν Σκορσέζε καταδικάζει τον έμφυτο ρατσισμό και το άδικο έγκλημα στo DNA των ΗΠΑ. Η ταινία βρίσκει τον Σκορσέζε σε καινούργια εδάφη (συγκεκριμένα τον ινδιάνικο καταυλισμό της Οκλαχόμα στον οποίο προωθήθηκαν οι Ινδιάνοι και, ειρωνικά, έκρυβε πετρέλαιο), αλλά γνώριμη θεματική (τη δολοφονική απληστία που είναι το λάδι της μηχανής του αμερικάνικου καπιταλισμού). Στις αρχές της δεκαετίας του ’20, στην οποία οι Ινδιάνοι έχουν πλουτίσει και οι λευκοί επιχειρηματίες προσπαθούν με κάθε μέσο να καρπωθούν τα κέρδη που δεν τους ανήκουν. Βασιλιάς των δεύτερων είναι ο Γουίλιαμ Χέιλ (Ντε Νίρο), που ενθαρρύνει τον ανιψιό του (Ντι Κάπριο) να παντρευτεί μια επιφανή κόρη των Οσέιτζ, την Μόλι (Γκλάντστοουν). Η κυνική εκμετάλλευση και η πρόθυμη εκτέλεση εντολών, που περιλαμβάνουν το ξεκλήρισμα της οικογένειας της Μόλι, αποτελούν τον βασικό κορμό των Δολοφόνων του Ανθισμένου Φεγγαριού, που βασίζεται στα αληθινά περιστατικά που κατέγραψε στο ομώνυμο best seller του ο συγγραφέας Ντέιβιντ Γκραν. Διαβάστε όλη μας την κριτική εδώ.
Η πτώση ενός άντρα από το παράθυρο αποτελεί το σημείο εκκίνησης του Ανατομία Μιας Πτώσης, της νέας ταινίας της Ζιστίν Τριέ, μιας ακτινογραφίας ενός γάμου καμουφλαρισμένης σε δικαστικό procedural (η ταινία διαρκεί 2,5 ώρες, άρα έχει άφθονο χρόνο να τα κάνει όλα αυτά πολύ καλά). Η Σάντρα Χέλερ (Toni Erdmann), η γερμανίδα ηθοποιός που διανύει μια εξαιρετική χρονιά χάρη στην ερμηνεία της σε αυτήν εδώ την ταινία και το επερχόμενο The Zone Of Interest, υποδύεται τη σύζυγο στην οποία πέφτουν οι υποψίες για τον θάνατο του άντρα, καθότι δεν είναι ξεκάθαρο αν ήταν ατύχημα, αυτοκτονία ή δολοφονία. Κατά τη διάρκεια της δίκης της, αποκαλύπτονται όλες οι πτυχές του γάμου της και οι ιδιωτικές, σκοτεινές στιγμές ενός ζευγαριού, με οξυδερκή και εξαντλητικά ειλικρινή τρόπο. Διαπροσωπικό δράμα, gender politics και δικαστικό μυστήριο συνδυάζονται αριστοτεχνικά στην ταινία που κέρδισε το φετινό Χρυσό Φοίνικα. Διαβάστε τη συνέντευξη της Τριέ εδώ.
Δεν γίνεται Γιορτή του Σινεμά χωρίς ένα βαρβάτο, εμπορικό θρίλερ. Συνεχίζονται ακόμα τα Saw X και Η Καλόγρια 2, όμως εμείς επιλέγουμε τη νέα κυκλοφορία, που βασίζεται στο διάσημο βιντεοπαιχνίδι. Ο Τζος Χάτσερσον (πού τον θυμήθηκαν;) υποδύεται τον ψυχολογικά τραυματισμένο νυχτοφύλακα μιας εγκαταλελειμμένης πιτσαρίας που συνειδητοποιεί ότι η νέα του δουλειά κρύβει πολλούς εφιάλτες – συγκεκριμένα την επέλαση από μηχανοκίνητα πλάσματα που ζωντανεύουν το βράδυ και πολιορκούν το εστιατόριο. Ρετρό πινελιές, άφθονες αναφορές στο παιχνίδι μερικοί χορταστικοί σκοτωμοί και ένα οικογενειακό δράμα στην καρδιά της ιστορίας υπόσχονται ένα αρκούντως ανεγκέφαλο αλλά διασκεδαστικό δίωρο.
Ελεήστε την πτωχή ποπ σταρ. Αστειευόμαστε, φυσικά, εφόσον η Τέιλορ Σουίφτ είναι το αντίθετο της φτωχής, ειδικά μετά την τελευταία της επιχειρηματική καινοτομία που τάραξε τα νερά της χολιγουντιανής μηχανής: για να φέρει στις αίθουσες το concert film της φετινής της περιοδείας, προσπέρασε εντελώς τους μεσάζοντες, δηλαδή τα στούντιο, και πήγε απευθείας στην αλυσίδα πολυκινηματογράφων AMC με πρόταση να διανείμουν εκείνοι την ταινία της. Το αποτέλεσμα, που παρακολούθησαν αιφνιδιασμένοι και ημι-θυμωμένοι οι επικεφαλής των στούντιο που αυτή τη στιγμή εξακολουθούν να βρίσκονται σε πόλεμο με τους απεργούς ηθοποιούς, ήταν ένα εντυπωσιακό άνοιγμα τριημέρου (περίπου 95 εκ. δολάρια) και η έμπνευση στην Beyonce να κάνει ακριβώς το ίδιο σε λίγους μήνες με το δικό της κινηματογραφημένο Renaissance Tour. Όσο για την ίδια την ταινία, είναι μια μαγνητοσκοπημένη σχεδόν τρίωρη συναυλία στην οποία το κοινό ενθαρρύνεται να σηκωθεί από τις θέσεις του και να τραγουδήσει ή να χορέψει σαν να βρίσκεται στο στάδιο με τη διασημότερη γυναίκα στην Αμερική αυτή τη στιγμή. Μπορεί και να αξίζει η δοκιμασία για το “Blank Space” ή το “Cruel Summer” ή για να ξανανιώσετε υπερβολικά invested έφηβοι και να θυμηθείτε πώς είναι να διασκεδάζεις χωρίς αυτοκριτική.