Ποιος ήταν στ’ αλήθεια ο Ντέιβιντ Μπόουι; Η απάντηση, καλώς ή κακώς, δεν βρίσκεται στο πολυσυζητημένο Moonage Daydream, ένα υβρίδιο ντοκιμαντέρ, concert film και βίντεο performance art από τον Μπρετ Μόργκεν, σκηνοθέτη του πολύ πιο συμβατικού ντοκιμαντέρ για τον Κερτ Κομπέιν, Montage of Heck.
Η ταινία περνάει μέσα από μουσική του Μπόουι με διαγαλαξιακή φιλοδοξία και το απαραίτητο δέος, παρουσιάζοντας με άψογο sound and vision εκπληκτικές εμφανίσεις του τραγουδιστή, τις οποίες διακόπτει κατά καιρούς για να συμπεριλάβει ευφυολογήματα, φιλοσοφίες και αποσπάσματα συνεντεύξεων που υπενθυμίζουν την εξυπνάδα και το παιχνίδι του Μπόουι με τις έννοιες της εικόνας και της διασημότητας. Ταυτόχρονα, ο σκηνοθέτης τίμιες αλλά αβέβαιες προσπάθειες να τοποθετήσει την περσόνα και τις επιρροές που έδωσε και πήρε ο καλλιτέχνης μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο των media και της ποπ κουλτούρας του 20ού αιώνα.
H ταινία ξεκινάει με τη φωνή του Μπόουι να μιλάει για την έννοια του χρόνου πάνω σε μια αλληλουχία εικόνων, πριν οι αλάνθαστες κιθαριστικές νότες του “Space Oddity”, το πιάνο του “Life On Mars” (το magnum opus του Μπόουι, αλλά δεν θα το συζητήσουμε εδώ) και το “Hallo Spaceboy”, ένα λιγότερο γνωστό κομμάτι από το άλμπουμ “Outsiders” μπλεχτούν με εικόνες του Νοσφεράτου και του Ταξιδιού στο Φεγγάρι, και αργότερα του Κουρδιστού Πορτοκαλιού, του Μάγου του Οζ και του Blade Runner.
Τέτοιες “διακειμενικές” διασταυρώσεις εγκαταλείπονται απότομα όταν ο Μόργκεν θυμάται ότι το μόνο που μετράει είναι ο Μπόουι επί σκηνής και ότι έχει την απόλυτη πρόσβαση (και τις ευλογίες της οικογένειας) σε μοναδικό υλικό – γιατί να μην το αξιοποιήσει στο έπακρο; Προηγουμένως ακυκλοφόρητα αρχειακά πλάνα, τηλεοπτικές συνεντεύξεις, φωτογραφίες και συναυλιακά αποσπάσματα (που για τους μιλένιαλ και όσους ακολουθούν θα αποτελούν δυστυχώς ανεκπλήρωτες ευχές) επιστρατεύονται για να εξυπηρετήσουν το όραμα του Μόργκεν, που εμπνέεται από τη δήλωση του Μπόουι ότι η τέχνη του βασίζεται σε θραύσματα και χάος.
Η ταινία αυτοπροσδιορίζεται με βάση την κρίσιμη προϋπόθεση ότι δεν υπάρχει άνθρωπος στον πλανήτη που δεν θαυμάζει τον Μπόουι (και αν υπάρχει, ίσως θα πρέπει να αλλάξει πλανήτη) και ότι η παρουσία του και μόνο είναι αρκετή για να ικανοποιήσει τον κάθε θεατή. Αυτό μπορεί να είναι αλήθεια, όμως η γνώση ότι ο δημιουργικός και πνευματικός πλούτος του Μπόουι δεν σταματούσε μόνο στην τέχνη αφήνουν την ταινία να κρέμεται στο χάος (μια από τις αγαπημένες καλλιτεχνικές αρχές του Μπόουι) λίγο περισσότερο από όσο αντέχει.
Η έλλειψη περιέργειάς της για την προσωπικότητά του και τη συμφιλίωσή της με το Είδωλο και η παράβλεψη σημαντικών κεφαλαίων της πορείας του για χάρη ψυχεδελικών μουσικών κολάζ απομακρύνουν το Moonage Daydream από την ανακάλυψη οποιασδήποτε αλήθειας για το Ντέιβιντ Μπόουι (και μπορεί κι εκείνος έτσι να το ήθελε), όμως η δύναμη της μουσικής του κάνει αυτό το ταξίδι να αξίζει.