Θα μπορούσαμε να συζητάμε για πάντα το αν οι υπερήρωες της Marvel αρχίζουν να καταχρώνται της φιλοξενίας μας (είναι γεγονός ότι από το Black Widow και το Eternals ως το Doctor Strange in the Multiverse of Madness, το Thor: Love and Thunder και το Ant-Man and The Wasp: Κβαντομανία, η πανδημική σοδειά της Marvel δεν έχει καταφέρει να ενθουσιάσει τόσο πολύ το κοινό, με εξαίρεση ίσως το Black Widow: Wakanda Forever), αλλά λίγη σημασία έχει μπροστά στο τωρινό κινηματογραφικό τοπίο. Όπως είπε και ο Τζο Πέσι στον Ιρλανδό: it’s what it is. Η τελευταία μεγάλη δοκιμασία για την υποθετική συζήτηση που σίγουρα δεν κάνουμε έρχεται με το τρίτο κεφάλαιο του Οι Φύλακες του Γαλαξία, ενός κόμικ που ο σκηνοθέτης Τζέιμς Γκαν πήρε από τη σχετική αφάνεια το 2014 και το μετέτρεψε σε πανίσχυρο τίτλο, μαθαίνοντας ταυτόχρονα στη νέα γενιά ότι υπήρχαν και τραγούδια πριν το 2000.
Τώρα ήρθε η στιγμή του αποχαιρετισμού αυτής της εμπνευσμένης από το Star Wars τρελοπαρέας, με τον Γκαν να παραγκωνίζει το χιούμορ που έκανε τη δική του γωνιά του MCU να ξεχωρίζει, και να παραδίδεται στον υπερβολικό συναισθηματισμό καθώς βουτάει στο σκοτεινό παρελθόν του Ρόκετ (Μπράντλεϊ Κούπερ, στην καλύτερη συνολική ερμηνεία της καριέρας του, παρεμπιπτόντως) και αφήνει τον Πίτερ (Κρις Πρατ), την Γκαμόρα (Ζόι Σαλντάνα), τον Ντραξ (Ντέιβ Μπαουτίστα), τον Γκρουτ (Βιν Ντίζελ) και την Μάντις (Πομ Κλεμέντιφ) να κλείσουν τις τρύπες σε αυτό το μετέωρο βήμα του ρακούν.
Η ζωή του Ρόκετ βρίσκεται σε κίνδυνο, καθώς ο μανιακός με την εξελικτική υπεροχή δημιουργός του (Τσκουγούντι Ιγούτζι) επιχειρεί να τον χρησιμοποιήσει για να τελειοποιήσει ένα ουτοπικό πείραμα που αρχίζει να δείχνει τις ρωγμές του. Οι υπόλοιποι Φύλακες καταστρώνουν διάφορα διαγαλαξιακά σχέδια για να τον βοηθήσουν να μείνει ζωντανός (παρά την ελεύθερη διαθεσιμότητα της τεχνητής νοημοσύνης, κανείς δεν σκέφτηκε να περάσει από paraphraser την επαναλαμβανόμενη φράση “να σώσουμε το φίλο μας”), εκ των οποίων κάποια παραμένουν διασκεδαστικά (όπως η πρώτη εισχώρηση στο κολλώδες φουτουριστικό λημέρι του εχθρού), ακόμα και εντυπωσιακά (μια μάχη σε διάδρομο που θα συζητηθεί).
Όμως παρά το εμπνευσμένο, απολαυστικά αντιαισθητικό, σχεδιασμό των χώρων και των πλασμάτων, αυτοί οι Φύλακες μοιάζουν κουρασμένοι απέναντι σε ό,τι τους έκανε ενδιαφέροντες: χιούμορ, πειράγματα (εδώ περιορίζονται στο “ο Ντραξ είναι χαζός”), κίνητρα, προσωπικές ιδιαιτερότητες (και πάλι “ο Ντραξ είναι χαζός”), ακόμα και στη μουσική – ο Γκαν υποκύπτει στην τεμπέλικη, κυριολεκτική χρήση πασίγνωστων τραγουδιών, από το εναρκτήριο “Creep” μέχρι το “Dog Days Are Over” του φινάλε, που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στα δάκρυα και το χορό, καταλήγοντας να μην προκαλεί διάθεση για τίποτα από τα δύο.