Έχει υπάρξει μονομάχος, θεός του Ολύμπου, μαθηματική ιδιοφυία, ακόμα και “‘Αθλιος” – αλλά ως Εξορκιστής του Βατικανού, ο Ράσελ Κρόου αποδεικνύει στα 58 του ότι για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά. Η καριέρα του περιλαμβάνει όλα τα movie star ορόσημα, από Όσκαρ και μεταμορφώσεις μέχρι προσωπικά σκάνδαλα και ακριβά παραπατήματα, όμως, ανάμεσα σε θρησκευτικά έπη, μιούζικαλ και ένα πέρασμα από το MCU, υπάρχει μια πόρτα που ο διάσημος ηθοποιός δεν είχε ανοίξει μέχρι τώρα: εκείνη του θρίλερ.
Στον Εξορκιστή του Βατικανού, τη νέα του ταινία στην οποία συνεργάζεται με τον πολλά υποσχόμενο σκηνοθέτη του είδους, Τζούλιους Έιβερι (Overlord), ο Ράσελ Κρόου υποδύεται έναν καθολικό ιερέα που κάνει ακριβώς αυτό που δηλώνει ο τίτλος, με τις ευλογίες του Βατικανού, και αναλαμβάνει μια υπόθεση που τον φέρνει αντιμέτωπο με την πιο τρομακτική απειλή που έχει συναντήσει ποτέ του, η οποία έχει τη μορφή ενός αγοριού. Τι ήταν εκείνο, όμως, που έκανε τον ηθοποιό, που στο παρελθόν έχει δηλώσει την αντιπάθειά του για τις ταινίες τρόμου, να δεχτεί να πρωταγωνιστήσει σε ένα ατμοσφαιρικό και τόσο αιματηρό θρίλερ σαν τον Εξορκιστή του Βατικανού;
«Καταρχάς με ενδιέφερε το ίδιο το πρόσωπο», λέει στην Popaganda o Ράσελ Κρόου. «Μου έστειλαν να διαβάσω το σενάριο και βρήκα ενδιαφέρουσα την ιστορία και τη σύνδεση με την Ιερά Εξέταση και με όλα αυτά. Αλλά αυτό που πραγματικά με γοήτευσε, ήταν ότι ο “κύριος εξορκιστής του Βατικανού” ήταν ένας πραγματικός τίτλος εργασίας. Δεν το πίστευα. Δεν πίστευα ότι ήταν αληθινό. Όταν το πρωτοδιάβασα, νόμιζα ότι ήταν κάτι που επινόησε ο σεναριογράφος. Όταν άρχισα να το ερευνώ λίγο περισσότερο, όταν άρχισα να ψάχνω τα βιογραφικά στοιχεία της ζωής του Γκαμπριέλε, κατάλαβα ότι πραγματικά με ενδιέφερε και με ενέπνεε να προσπαθήσω να προσθέσω λίγο περισσότερα από τη σελίδα του σεναρίου στο ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος».
Στην ταινία O Εξορκιστής του Βατικανού, ο Ράσελ Κρόου υποδύεται τον Πατέρα Γκαμπριέλε Αμόρθ, που υπηρέτησε στην πραγματικότητα το Βατικανό ως εξορκιστής για περίπου 30 χρόνια.
Αυτός ο άνθρωπος είναι ο Πατέρας Γκαμπριέλε Αμόρθ, που υπηρέτησε στην πραγματικότητα το Βατικανό ως εξορκιστής (πολυγραφότατος, μάλιστα) για περίπου 30 χρόνια, ως τον θάνατό του το 2016. Έχοντας πολεμήσει με την αντίσταση στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ακολουθώντας στη συνέχεια το επάγγελμα του δημοσιογράφου, ο Αμόρθ αποδέχτηκε εντελώς αναπάντεχα το ιερό κάλεσμα στα 60 του. Ο Κρόου, από την άλλη, ακούγεται αρκετά κατασταλαγμένος όταν του ζητάμε να αναλογιστεί αν θα έκανε μια αντίστοιχη ριζοσπαστική αλλαγή καριέρας (όχι για να γίνει εξορκιστής, του τονίζουμε!) σε μια τέτοια ηλικία.
«Το θέμα είναι ότι δεν είμαι μόνο ηθοποιός, έχω μια τεράστια ζωή πέρα από αυτό», μας λέει. «Παίζω μουσική, κάνω συναυλίες, αλλά είμαι και κτηνοτρόφος. Διευθύνω πολλές εταιρείες που κάνουν διάφορα πράγματα, από γυμναστήρια μέχρι ένα σωρό άλλα. Έχω μια πολυάσχολη, γεμάτη, πλήρη ζωή, αλλά το σπουδαίο με την υποκριτική –τουλάχιστον ο τρόπος που την προσεγγίζω εγώ– είναι ότι καθώς μεγαλώνεις, οι ρόλοι αλλάζουν. Για κάθε ηλικιακή κατηγορία που βρίσκεσαι, υπάρχουν ακόμα πολλά πράγματα να κάνεις, αλλά πρέπει να μπορείς στο μυαλό σου να επιτρέψεις στον εαυτό σου να γεράσει. Πολλοί άνθρωποι μπαίνουν σε μια κατάσταση που, επειδή μπορεί να είχαν πετύχει παίζοντας έναν συγκεκριμένο τύπο ή χαρακτήρα, να συνεχίζουν να παίζουν αυτό τον χαρακτήρα σε διαφορετικές περιστάσεις για το υπόλοιπο της καριέρας τους. Εκεί είναι που καταλαβαίνεις ότι κάποιος που είναι 50άρης προσπαθεί να φανεί 30 χρονών, κι αυτό δεν είναι κάτι που με ενδιαφέρει. Με ενδιαφέρει η ανθρώπινη διαδικασία. Πάντα η δουλειά μου αφορούσε την ανθρώπινη εμπειρία, η οποία με έκανε, άλλωστε, να ενδιαφερθώ αρχικά για την υποκριτική. Έτσι, καθώς μεγάλωνα, έπαιζα διαφορετικούς χαρακτήρες».
Στον Εξορκιστή του Βατικανού, ο Αμόρθ δεν αποτελεί ένα συνηθισμένο άνθρωπο του κλήρου. Αστειεύεται ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές, βρίζει και γενικά συμπεριφέρεται ανορθόδοξα, την ίδια στιγμή που διατηρεί πανίσχυρη την πίστη του όχι μόνο στον Θεό, αλλά και στον Σατανά. Θεωρεί ότι το 98% των υποθέσεων που του ζητούν να διευθετήσει δεν απαιτεί εξορκισμό, αλλά ψυχιατρική βοήθεια, μέχρι που ο Πάπας (ο Φράνκο Νέρο σε μια φοβερή συμμετοχή) τον στέλνει σε ένα παλιό αββαείο στην Ισπανία στο οποίο μόλις έχουν μετακομίσει μια Αμερικανίδα χήρα (Άλεξ Έσοου) με τα δύο παιδιά της (Πίτερ ΝτεΣούζα-Φεϊχόνι και Λόρελ Μάρσντεν) για να εξορκίσει τον δαίμονα που φαίνεται να έχει κυριεύσει το μικρό, αμίλητο αγόρι της οικογένειας. Με τη βοήθεια ενός τοπικού ιερέα (Ντανιέλ Ζοβάτο), ο Αμόρθ θα ξεσκεπάσει ένα μυστικό από αιώνες πριν – αλλά όχι πριν λουστεί με πάρα πολύ αίμα.
Όπως συμβαίνει με όλες του τις ερμηνείες, ο Κρόου δεν βάζει τον εαυτό του στον αυτόματο. Μιλώντας σπαστά αγγλικά με ιταλική προφορά, φροντίζει να αναδείξει την πνευματώδη φύση αλλά και τον βαθύ πόνο του Αμόρθ χωρίς να γίνεται καρικατούρα, παρά τα ολοένα και πιο ανατριχιαστικά συμβάντα της ταινίας. Ο ίδιος δεν κρύβει την αφοσίωσή του στη δουλειά του, υπενθυμίζοντας γιατί είναι ένας από τους πιο αξιόπιστους σταρ της τελευταίας 25ετίας: «Εξακολουθώ να αγαπώ και να απολαμβάνω τη δουλειά μου και ξέρω γιατί είμαι εκεί κάθε μέρα. Υπάρχει, όμως, μια άλλη πτυχή της υποκριτικής, ιδιαίτερα στη σφαίρα που κινούμαι, που είναι η δημόσια. Τώρα, μπορώ να οραματιστώ μια στιγμή στο μέλλον όπου απλά θα θέλω να βγάλω αυτά τα πράγματα από τη ζωή μου; Δεν μπορώ, και αν αρχίσω να νιώθω έτσι, τότε μάλλον θα σταματήσω να παίζω και θα ασχολούμαι με τη φάρμα. Θα καλλιεργώ τσάι ή ελιές ή κάτι τέτοιο».