Σχεδόν μια δεκαετία μετά από μια από τις πιο πετυχημένες καλλιτεχνικά και εμπορικά ταινίες της Pixar, το σίκουελ Τα Μυαλά που Κουβαλάς 2 βρίσκει όχι μόνο τη μικρή Ράιλι στο κατώφλι της εφηβείας, αλλά και ένα σωρό νέα συναισθήματα να διεκδικούν τον χώρο τους πλάι στα κλασικά και αγαπημένα Χαρά, Λύπη, Θυμό, Αηδία και Φόβο. Στην ελληνική μεταγλώττιση, η Νάντια Κοντογεώργη επιστρέφει για να δανείσει τη φωνή της στη Χαρά, το κυρίαρχο συναίσθημα της παρέας που, μετά από τις περιπέτειες και τα πολύτιμα μαθήματα της πρώτης ταινίας, έχει να αντιμετωπίσει τη χαοτική παρουσία της Ανησυχίας, ενός νέου συναισθήματος στο μυαλό της έφηβης Ράιλι, που επιχειρεί να παραγκωνίσει όλα τα υπόλοιπα και να αποκτήσει τον έλεγχο.
Η αποσταθεροποιητική φιγούρα της Ανησυχίας αποτελεί κρίσιμο plot point της ταινίας, αλλά οι αμερικανοί δημιουργοί (όπως ο σκηνοθέτης Κέλσι Μαν) και η ελληνίδα ηθοποιός ελπίζουν ότι το Τα Μυαλά Που Κουβαλάς 2 θα βοηθήσει παιδιά και γονείς να ανοίξουν μια συζήτηση για την πολυπλοκότητα των συναισθημάτων, αλλά και τη χρησιμότητά τους.
Παρακάτω, η Νάντια Κοντογεώργη μιλάει στην Popaganda για τις εκπλήξεις του νέου αυτού κεφαλαίου, την αξία της ταινίας ως ψυχικού εργαλείου και το πόσο τελικά η ίδια μοιάζει στη Χαρά.
Νάντια, επιστρέφεις σε αυτό το σύμπαν της Pixar μετά από 9 χρόνια. Πόση χαρά σου έδωσε αυτό το τηλεφώνημα;
Πάρα πολύ μεγάλη, γιατί με βρήκε στις πρόβες μιας παράστασης για παιδιά, με ψυχοθεραπευτικές ιστορίες που είχα συνδυάσει με κλασική μουσική [σ.σ. Τα κλειδιά – για μια δυνατή ζωή, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου]. Ήταν τόσο ευθυγραμμισμένο με το κομμάτι της ψυχοεκπαίδευσης, κυρίως γιατί σε αυτές τις δουλειές συνδέομαι πολύ με το δικό μου εσωτερικό παιδί. Τα Μυαλά που Κουβαλάς είναι για μένα η πρώτη μεγάλη παγκόσμια επιτυχημένη ψυχοεκπαιδευτική ταινία. Έχει τρομερό αποτύπωμα, την έχουν λατρέψει και τα παιδιά και οι ενήλικες, που μπορούν νοητικά να το επεξεργαστούν πιο ολοκληρωμένα. Το πιο σημαντικό από όλα, σε εκείνη την πρώτη ταινία, ήταν το ότι η Χαρά συνειδητοποιεί την αξία της Λύπης και της αφήνει χώρο για να υπάρξει. Ζούμε σε μια εποχή που το τεράστιο στρες και η βαθιά θλίψη ξεκινούν από πολύ μικρότερη ηλικία πλέον κι επειδή στα social media υπάρχει αυτή η καταναγκαστική θετικότητα, είναι σημαντικό να δίνεται η πληροφορία ότι όλα τα συναισθήματα είναι καλοδεχούμενα, όλα χωράνε, και μάλιστα οφείλουν να χωράνε για να μπορούν να συνεργάζονται και να μπορούμε να προχωράμε σε αυτή τη ζωή – γιατί όλα μας δίνουν πληροφορίες.
Στο τρέιλερ του Τα Μυαλά που Κουβαλάς 2 πήγα να βάλω τα κλάματα – πριν ακόμα ξεκινήσω να γράφω την ταινία. “Η πιο διασκεδαστική/χαρούμενη/
Πόσο έχει αλλάξει η Χαρά στη νέα ταινία;
Το αναρωτήθηκα κι εγώ αυτό πριν ξεκινήσω. Η φωνή της Χαράς μου, 9 χρόνια πριν, θα είναι ίδια με τη φωνή της Χαράς τώρα; Και δεν είναι. Ηθελημένα ή αθέλητα, υπήρχε κάποια σχετική διαφορά. Και η ταινία εκεί το οδηγεί, έχουν αλλάξει και τα συναισθήματα, μαζί με την Ράιλι, και βλέπουν αλλιώς τα πράγματα. Η Χαρά προσπαθεί να μην αλλάξει, αλλά με την εισαγωγή των νέων συναισθημάτων έρχεται μια αλλαγή που ούτε η ίδια τη θέλει. Όμως βλέπει ότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες μεγαλώνοντας κι εκείνη. Ανακαλύπτει και καινούργιες δεξιότητες για να μπορεί να διαχειρίζεται καλύτερα τον εαυτό της, αλλά και τη συνεργασία της με τους άλλους. Ίσως αυτή να είναι η διαδρομή, όσο μεγαλώνουμε και εισάγονται νέα συναισθήματα ή πληροφορίες ή αναμνήσεις, μάλλον χρειαζόμαστε μια νέα ‘εργαλειοθήκη’ για να μπορούμε να τα διαχειριζόμαστε και να τα χωράμε όλα. Όταν μπαίνει τόσο δυναμικά η Ανησυχία, η Χαρά εκτοπίζεται και αν δεν μάθουν αυτές οι δύο να συνεργάζονται, θα χαθεί η Χαρά, πράγμα το οποίο είναι σύνηθες στην ενήλικη ζωή.
Η Ανησυχία είναι η σημαντικότερη νέα άφιξη στο σίκουελ. Με ποιο τρόπο εντάσσεται στην ταινία;
Η Ανησυχία αναλαμβάνει τα ηνία κι αυτό συμβαίνει στον σύγχρονο τρόπο ζωής σε όλους τους ενήλικες και ξεχνάμε τη χαρά, αλλά ίσως είναι στο χέρι μας να μάθουμε στην ανησυχία και στη χαρά να συνυπάρχουν. Δεν έχουμε μεγαλώσει με το πώς είσαι, πώς νιώθεις, όσο με το τι πρέπει να κάνεις. Κάθε γενιά έχει τις δικές της πληροφορίες. Εδώ έρχεται η χρησιμότητα της λύπης. Όταν έχουμε μια παγκόσμια κρίση ψυχικής υγείας και τόσο μεγάλα ποσοστά κατάθλιψης και άλλων ψυχικών διαταραχών, είναι αναγκαίος ο επαναπροσδιορισμός του πώς αντιμετωπίζουμε τα συναισθήματά μας. Το πρόβλημα μας έφερε κοντά στον εαυτό μας, όπως μας λέει και η ταινία.
Πού συναντιούνται η Χαρά και η δική σου προσωπικότητα;
Με τη Χαρά είναι καρμική η σχέση. Όταν με κάλεσαν να κάνω τη μεταγλώττιση στην πρώτη ταινία και είδα ότι έχουμε το ίδιο pixie κούρεμα, φοράμε τα ίδια μεσάτα φορεματάκια, έλεγε τα ίδια που έλεγα κι εγώ στους φίλους μου, δηλαδή ‘ελάτε να κάνουμε μια αγκαλιά, ελάτε να μιλήσουμε’, ήταν μια περίοδος που ήμουν πολύ χαρούμενη, εκείνη η χρονιά ήταν από τους πιο χαρούμενες της ζωής μου. [Στο σίκουελ] Ήθελα πολύ να δω τι είναι αυτή η ταινία και πώς πρέπει να ξαναέρθω σε επαφή με τη Χαρά, γιατί αυτά τα χρόνια έχω μεγαλώσει, έχω ωριμάσει, έχω βρεθεί μπροστά σε πολλές λύπες και ρωγμές. Η χαρά μου έχει αλλάξει, έχει βαθύνει. Βλέποντας την ταινία, κατάλαβα πολλά πράγματα για μένα και μου υπενθύμισε πράγματα που μπορεί να είχα αφήσει στην άκρη. Με επανέφερε στο δρόμο μου, κατά κάποιο τρόπο, γι’ αυτό και τη συστήνω και σε ενήλικες, όχι μόνο σε παιδιά. Μπορεί να βοηθήσει ψυχικά τους ενήλικες. Εγώ την κουβαλάω στην καθημερινότητά μου και στη σκέψη μου. Έχει βοηθητικά ψυχικά εργαλεία. Βλέποντας μια ταινία για ενήλικες, τα μηνύματα μεταφέρονται με ένα συγκεκριμένο τρόπο, αλλά μια παιδική ταινία τη βλέπεις πιο απενοχοποιημένα και πιο χαλαρά και είσαι πιο ανοιχτός, καταγράφεται η πληροφορία πολύ διαφορετικά. Έρχεται και σε βρίσκει χωρίς να το περιμένεις.
Στην πρώτη ταινία, η σκηνή που μας διέλυσε όλους ήταν με τον Μπινγκ Μπονγκ. Υπάρχει κάτι αντίστοιχο σε αυτή την ταινία που θα συγκινήσει σε αυτό το επίπεδο;
Ναι, ναι, ναι! [γέλια] Τα ίδια κι εδώ. Υπάρχει πάλι η στιγμή που στο στούντιο έβαλα τα κλάματα. Όταν δεις την ταινία, να συζητήσουμε γι’ αυτή τη στιγμή…