Ένας σκανδαλώδης αλλά μακροχρόνιος έρωτας, το τρίτο πρόσωπο που ανατρέπει ξαφνικά κάθε ισορροπία και η πολυσυζητημένη αληθινή ιστορία πίσω από τη χολιγουντιανή εκδοχή συνθέτουν τις αρκετές και ένοχες απολαύσεις του May December, της νέας ταινίας του Τοντ Χέινς (Κάρολ, Μακριά από τον Παράδεισο) που δεν αξίζει μόνο για την ερμηνευτική συνάντηση κορυφής ανάμεσα στη Νάταλι Πόρτμαν και την Τζουλιάν Μουρ, αλλά και για την αποκάλυψη ενός νέου ταλέντου, του Τσαρλς Μέλτον, που συναγωνίζεται επάξια τις δύο σούπερ σταρ στον ρόλο του boy toy που τις μαγνητίζει.
Ο Μέλτον, γνωστός ως τώρα για τον ρόλο του ως Ρέτζι στο τηλεοπτικό Riverdale, βρέθηκε στο τελευταίο Φεστιβάλ Καννών μαζί με την Πόρτμαν και συνάντησαν την Popaganda στην ταράτσα ενός υπερπολυτελούς ξενοδοχείου για να μιλήσουν για την ταινία.
Το May December παρακολουθεί την Ελίζαμπεθ (Νάταλι Πόρτμαν), μια ηθοποιό που φτάνει στο σπίτι μιας οικογένειας για να μείνει μαζί της στο πλαίσιο της έρευνάς της για τον επόμενο ρόλο, για τις ανάγκες του οποίου θα υποδυθεί την Γκρέισι (Τζούλιαν Μουρ) που πριν 20 χρόνια, και ενώ ήταν παντρεμένη μητέρα, ερωτεύτηκε τον 13χρονο μαθητή της (Τσαρλς Μέλτον). Μετά την αποφυλάκισή της, το ζευγάρι παντρεύτηκε και έκανε τρία δικά του παιδιά. (Η ταινία βασίζεται εν μέρει στο ερωτικό σκάνδαλο της Μέρι Κέι Λετουρνό που σόκαρε τις ΗΠΑ τη δεκαετία του ’90). Η ζωή της οικογένειας είναι φαινομενικά ήρεμη μέχρι την άφιξη της Ελίζαμπεθ, που θα πρωταγωνιστήσει σε μια ταινία για τις περιπτύξεις του τότε παράνομου ζευγαριού σε ένα κατάστημα για κατοικίδια ζώα, που το έκαναν βορά για τα σκανδαλοθηρικά έντυπα.
Ο Μέλτον είναι ακόμα σχετικά καινούργιος στο Χόλιγουντ, αλλά η κουλτούρα των ταμπλόιντ, που εν μέρει τροφοδοτεί τον σχολιασμό αυτής της ταινίας, υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού του όταν αναζητούσε την οπτική του Τζο. «Σε αυτή την ιστορία βλέπουμε ότι η Γκρέισι και ο Τζο είχαν ένα ρομάντζο των ταμπλόιντ και βλέπουμε πώς τους επηρέασε 20 χρόνια μετά», λέει. «Τελικά αυτό που κάνει ο Τοντ είναι να βάζει έναν φακό στις ζωές τους που εμείς βλέπουμε μέσω του χαρακτήρα της Ελίζαμπεθ. Πέρα από τα ταμπλόιντ, είναι απλώς άνθρωποι που ζουν τις ζωές τους καθημερινά. Κάνουμε ένα σχεδόν ηδονοβλεπτικό ταξίδι, σαν μύγες πάνω στον τοίχο, και τους βλέπουμε να υπάρχουν μέσα στον κόσμο τους, με όλη τη λεπτότητα και τις πολύπλοκες έννοιες [που μπορεί να κρύβει αυτό]. Ο Τζο είναι σύζυγος και πατέρας».
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία των σχέσεων των δύο γυναικών του May December με τον άντρα στη μέση, που αποκαλύπτονται σταδιακά, σατιρικά και σκοτεινά, είναι πως με πολλούς τρόπους, ο Τζο παραμένει για εκείνες ένα μικρό αγόρι. Οι αντιφάσεις του χαρακτήρα του Μέλτον, όχι μόνο σε διαπροσωπικό και ψυχολογικό επίπεδο, αλλά και σε σωματικό, ήταν καθοριστικές για την προσέγγισή του: «Υπάρχουν πολλές περιπλοκότητες και επίπεδα στον χαρακτήρα του Τζο που συζήτησα με τον Τοντ, συν το γεγονός ότι είμαι Αμερικανοασιάτης. Σωματικά, προστατεύουμε τον εαυτό μας. Σταυρώνουμε τα χέρια μας. Μπορεί να ερμηνευθεί με πολλούς τρόπους αυτό. Μιλήσαμε πολύ με τον Τοντ γι’αυτά, επίσης πήρα 18 κιλά για να μεταμορφωθώ σε μπαμπά των προαστίων και οργανικά άλλαξε η στάση του σώματός μου. Θυμήθηκα τον παππού μου που δεν γνώρισα ποτέ, πήρα μερικά στοιχεία από εκείνον. Ανακάλυψα πολλά μικρά πράγματα».
Απευθυνόμενη και στον Τσαρλς Μέλτον, η Νάταλι Πόρτμαν συμπληρώνει πως μια ξεχωριστή σκηνή στην ταινία είναι εκείνη του δείπνου, την επιτυχία της οποίας αποδίδει στην ερμηνεία του συμπρωταγωνιστή της και τη σκηνοθετική οξυδέρκεια του Τοντ Χέινς. «Οι επιλογές του Τοντ και το παίξιμό σου είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα. Η Γκρέισι μιλάει για το πώς γνωρίστηκε με τον Τζο και ο Τοντ εστιάζει πάνω σου όταν μιλάει εκείνη κι εσύ σχεδόν ανεπαίσθητα δυσανασχετείς. Είναι τόσο σκηνοθετική αυτή η στιγμή και καθόλου προφανές το να βασιστεί όλη η σκηνή της ομιλίας της πάνω στις δικές σου αντιδράσεις… όλο το καταπιεσμένο άγχος και το ανομολόγητο τραύμα», εξηγεί η Πόρτμαν. «Ο Τζο τα έχει εσωτερικεύσει όλα», συμπληρώνει ο Μέλτον. «Προσπαθεί να είναι όσο πιο αυθεντικός γίνεται, αλλά κρατάει μέσα του τόσα πολλά χωρίς να καταλαβαίνει εντελώς τι ακριβώς είναι αυτά».
Ο Χέινς χρησιμοποιεί τον παραμορφωτικό φακό του Χόλιγουντ για να σχολιάσει τη γυναικεία δυναμική, τις κοινωνικές νόρμες και την απρόβλεπτη φύση των ανθρώπων όταν έρχονται αντιμέτωποι με δύσκολες παραδοχές. Συγκεκριμένα, ο Μέλτον αναγνωρίζει την ηθική περιπλοκότητα της ιστορίας και τη θέση του χαρακτήρα του μέσα σε αυτή. «Είναι σίγουρα αρκετά περίπλοκο, αλλά σε σχέση με τον Τζο, η [σεναριογράφος] Σάμυ Μπερτς δημιούργησε έναν όμορφο ‘οδηγό’ για μένα σε αυτή την ιστορία σχετικά με το ποιος ήταν ο Τζο. Οι συζητήσεις που κάναμε ο Τοντ κι εγώ για τη λεπτότητα τη γραφής της Σάμι Μπερτς και το πόσο σκόπιμη ήταν βοήθησαν πολύ. Είδαμε το ποιος είναι ο Τζο στην αρχή του σεναρίου, καθώς ετοιμαζόταν να ζήσει για πρώτη φορά στην ενήλικη ζωή του χωρίς τα παιδιά του που έφυγαν για το κολέγιο, και το πώς έβαλε αυτά τα παιδιά σε προτεραιότητα και τα αγαπούσε τόσο πολύ με μια αγνή μορφή αγάπης. Αυτή η αγάπη που είχε για τα παιδιά του και η προσπάθειά του να τους δώσει ό,τι μπορούσε ήταν πάρα πολύ όμορφη».
Αφόρητη ένταση σιγοβράζει ανάμεσα στους ήρωες της ταινίας και βρίσκει διέξοδο σε μια ερωτική σκηνή ανάμεσα στον Μέλτον (που εύκολα έχει πάρει τις καλύτερες κριτικές της καριέρας του για την ερμηνεία του) και την Πόρτμαν, που έρχεται αργά στην ταινία και εκπλήσσει με την άβολη ειλικρίνειά της. Οι δύο συμπρωταγωνιστές μιλούν σχεδόν μηχανικά για το παρασκήνιό της. «Η Νάταλι είναι η απόλυτη επαγγελματίας και υπάρχει τεράστια εμπιστοσύνη απέναντι στον Τοντ», σχολιάζει ο Μέλτον. «Κάναμε πολλές συζητήσεις πριν την γυρίσουμε και έγινε την τελευταία μέρα στο πλατώ. Ανάμεσα στις λήψεις, υπήρχε ανάλαφρο κλίμα, γελάγαμε, κάναμε παρέα…». Η Πόρτμαν συμπληρώνει: «Δεν είναι ποτέ άνετο. Αλλά είχαμε τις καλύτερες δυνατές συνθήκες, μια ομάδα καλών συνεργατών που επικοινωνούσε ξεκάθαρα και ευγενικά. Υπήρχε μια σύμπνοια. Το vibe είναι το παν».