Έχουν περάσει μερικές μέρες από την πολυαναμενόμενη πρεμιέρα του Megalopolis του Φράνσις Φορντ Κόπολα στο φετινό Φεστιβάλ Καννών και η κινηματογραφική κοινότητα ακόμα μοιάζει να μην ξέρει πώς να υποδεχτεί αυτό το υπερφιλόδοξο, χαοτικό, τρομερά προσωπικό passion project ενός από τους μεγαλύτερους εν ζωή σκηνοθέτες. Η ταινία, ένας “μύθος” (όπως ανακοινώνει στην αρχή της) για τη σύγκρουση ενός ευφυούς αρχιτέκτονα (Άνταμ Ντράιβερ) και του δημάρχου (Τζιανκάρλο Εσποζίτο) μιας φουτουριστικής Νέας Υόρκης, έχει μπερδέψει, προβληματίσει, απομακρύνει ή ενθουσιάσει (πολλές φορές την ίδια στιγμή) τους κριτικούς, παρόλο που όλοι συμφωνούν ότι πρόκειται για ένα μοναδικό θέαμα.
Μερικοί από τους τρόπους που το Megalopolis το έχει καταφέρει αυτό είναι: η απαγγελία ολόκληρου του σαιξπηρικού μονολόγου “να ζει κανείς ή να μη ζει” από τον Ντράιβερ στην αρχή της ταινίας, οι φαινομενικά αυθαίρετοι sci-fi κανόνες (ο Ντράιβερ μπορεί να σταματήσει τον χρόνο αναφωνώντας “stop time”), η παρουσία ενός καπέλου Make America Great Again που πετάει ένας εξαγριωμένος όχλος στον Σάια Λα Μπαφ, μια υποπλοκή με μια ποπ τραγουδίστρια που δεν γίνεται να μην θυμίσει τη Μπρίτνεϊ Σπίαρς των αρχών των 00s και, φυσικά, η ζωντανή εμφάνιση ενός ηθοποιού στην κινηματογραφική αίθουσα, ο οποίος κάνει διάλογο με τον Ντράιβερ στην οθόνη!
Η ταινία, που ακόμα δεν έχει αποκτήσει διανομή στις ΗΠΑ (ούτε στην Ελλάδα), αποτέλεσε πρόκληση για το πλούσιο καστ της, που εκτός από τα τέσσερα προαναφερθέντα ονόματα περιλαμβάνει τη Νάταλι Εμάνιουελ (Game of Thrones), τον Γιον Βόιτ, τον Ντάστιν Χόφμαν, την Όμπρεϊ Πλάζα, τον Τζέισον Σουάρτσμαν, την Τάλια Σάιρ, τη Ρόμι Μαρς (κόρη της Σοφία Κόπολα σε ένα πολύ μικρό ρόλο), την Κάθριν Χάντερ και τον Λόρενς Φίσμπερν. Παρακάτω, μερικοί από τους βασικούς πρωταγωνιστές της ταινίας εξηγούν με δικά τους λόγια τους χαρακτήρες τους, αλλά και την εμπειρία του να σκηνοθετείσαι από τον Φράνσις Φορντ Κόπολα στην ταινία που ήθελε να φτιάξει εδώ και δεκαετίες.
Δεν είχα κάποια βασική εικόνα του ποιος ήταν ο Σίζαρ. Την πρώτη μέρα, νομίζω ότι φορούσα έναν επίδεσμο στο κεφάλι μου, και ο Φράνσις είπε «δεν είμαστε αρκετά γενναίοι» ή «δεν ρισκάρουμε αρκετά»… κάτι τέτοιο. Δεν κατηγορούσε τους ηθοποιούς. Το είπε με έναν τρόπο που ένιωθες ότι ήταν για όλους, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού του. Για μένα, αυτό σήμαινε «α, τέτοια ταινία κάνουμε». Με βρήκε σε μια τέλεια στιγμή. Μου άρεσε ο τρόπος που το έκανε. Ένιωθα ότι ήταν επαναστατικός. Το καλύτερο παράδειγμα ενός αυτοσχεδιασμού που κατέληξε στην ταινία είναι όλο αυτό το κομμάτι που η Τζούλια ακολουθεί τον Σίζαρ στην εκδήλωση στο Madison Square Garden. Κάναμε αυτή την τεχνική του αυτοσχεδιασμού με το τράβηγμα του σχοινού την προηγούμενη μέρα και την ημέρα του γυρίσματος της σκηνής. Καθώς έμπαινα μέσα, μου έδωσαν ένα σχοινί και κάναμε αυτό τον μικρό αυτοσχεδιασμό. Ξεφορτωθήκαμε το σχοινί, αλλά κρατήσαμε τον αυτοσχεδιασμό και γυρίσαμε τη σκηνή. Αν το σκεφτείς ρεαλιστικά, δεν έχει νόημα. Αλλά αν το δεις εντελώς συναισθηματικά, και παίζοντας το, βγάζει απολύτως. Προφανώς η φιλοσοφία του είναι στην ταινία. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να πάρει αυτό που θέλει από τις σεκάνς ή τις ερμηνείες ή τις απαθανατισμένες σκηνές ή τις παραστάσεις που έκανε ή τις αποτυπωμένες στιγμές που έκανε, χωρίς να βάλει τον εαυτό του, τον Φράνσις, μέσα.
Δεν μου διαφεύγει το γεγονός ότι υποδύομαι έναν πολύ παθιασμένο άνθρωπο που έχει δεξιότητες ως ρήτορας, αλλά είναι πολύ εγκάρδιος και είναι, από πολλές απόψεις, ποιητής, διοργανωτής, κάποιος που εμπνέει: όλα αυτά τα πράγματα που φιλοδοξώ και μου αρέσει να είμαι. Θέλω να μπορώ να το κάνω σωστά. Επίσης, σε αυτή η κατάσταση υπάρχει η αντιπαράθεση ενός δημάρχου στην Νέα Υόρκη, του Ντέιβιντ Ντίνκινς, που ήταν ο πρώτος μαύρος δήμαρχος, αλλά δεν τα κατάφερε πραγματικά. Είχε όλες αυτές τις σπουδαίες προθέσεις και τις υπέροχες ιδέες, αλλά ήταν άστοχος. Ήταν υπέροχος άνθρωπος, όμως. Έκανε ό,τι μπορούσε για την πόλη, αλλά δεν πήρε τα χρήματα που χρειαζόταν για τις λύσεις που είχε προτείνει. Η κυβέρνηση τον εγκατέλειψε. Μερικές φορές απλά παίρνεις τη λάθος μοριασιά. Λάμβανα μηνύματα σχεδόν κάθε μέρα από τον Φράνσις για να έχω τη «λέξη της ημέρας» και μια ιδέα, και τις περισσότερες φορές αυτά σχετίζονταν με τη ζωή ή το χαρακτήρα, αλλά μερικές φορές όχι. Δεν θέλω να το χαρακτηρίσω “οδηγία” γιατί αυτό παραπέμπει λίγο σε δικτάτορα και δεν είναι καθόλου αυτό. Είναι μια πρόταση για τι μπορεί να αποτελέσει αυτή η σκηνή σήμερα, που μου επιτρέπει να ξέρω ποιες είναι οι προσδοκίες του και τι θα μπορούσε να ρωτήσει.
Είναι πολύ προνομιούχοα. Προέρχεται από πλούσια οικογένεια, αλλά βρίσκεται επίσης και σε αυτό το πολύ παρωχημένο πατριαρχικό σύστημα, κατά τη γνώμη μου. Είναι αστείο γιατί στην αρχή της ταινίας παρουσιάζεται ως τρελοκόριτσο, ως ελεύθερο πνεύμα που αμφισβητεί αυτά τα πράγματα, αλλά τελικά δεν τα αμφισβητεί και τόσο πολύ. Ήταν δύσκολο για μένα να το καταλάβω αυτό και υπήρξε και μια διαδικασία στην οποία έπρεπε παραδοθώ και να μάθω να μην κρίνω το χαρακτήρα. Μετά δουλεύω με ό,τι μου πετάει ο Φράνσις. Έχει πλάκα γιατί καμιά φορά είναι τόσο πειραματικός σε σημείο που νιώθω λίγο έκπληκτη και αμήχανη. Σε αυτή την κατάσταση, είμαι τρομοκρατημένη, αλλά θέλω να μάθω τι μπορεί να προκύψει από αυτή τη δυσφορία. Το να βλέπεις τις τέσσερις κάμερες που χρησιμοποιούνται με διαφορετικό τρόπο είναι τόσο υπέροχο. Είναι ένας εντελώς διαφορετικός τρόπος δουλειάς. Έχω συνηθίσει τόσο πολύ να ξέρω πού είναι η θέση μου σε μια σκηνή, και μετά απλώς λέμε την ατάκα. Υπάρχει μια ελευθερία με το στυλ σκηνοθεσίας του Φράνσις και ο τρόπος που γυρίζει ταινίες είναι πρωτόγνωρος για μένα.
Η Ουάου Πλάτινουμ είναι μια πολύ φιλόδοξη γυναίκα που είναι αποφασισμένη να χτίσει ένα όνομα και να γίνει πάμπλουτη, αλλά με τους δικούς της όρους. Έχει, επίσης, πολύ καλή αίσθηση του χιούμορ. Έχει βάλει στόχο να γίνει μέλος της οικογένειας Κράσους επειδή είναι η πλουσιότερη οικογένεια στον κόσμο. Χρησιμοποιεί όλες τις ικανότητές της για να πάρει αυτό που θέλει, που είναι τα χρήματα και η απεριόριστη δύναμη. Γύριζα το The White Lotus και ο Φράνσις με κάλεσε για μια οντισιόν στο Zoom που δεν πίστευα ότι ήταν οντισιόν. Ήμουν λίγο χαλαρή. Είχα πιει κρασί και πήγαινα σε ένα πάρτι γενεθλίων. Μου είπε «διάλεξε μια ατάκα από οτιδήποτε έχεις κάνει ποτέ, και μετά θα σε κατευθύνω να πεις αυτή την ατάκα με πολλούς διαφορετικούς τρόπους», και έτσι έκανα. Σαν να λέμε «τώρα είσαι μητέρα και ο γιος σου πεθαίνει, και αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που του λες. Τώρα είσαι stand-up κωμικός. Είσαι στη σκηνή και αυτό είναι το τελευταίο αστείο της βραδιάς». Περνούσα υπέροχα παίζοντας τα διάφορα σενάρια και σκηνές με τον Φράνσις και απλώς απολάμβανα την εμπειρία νομίζοντας ότι δεν υπήρχε περίπτωση να έπαιρνα τον ρόλο. Έμαθα εβδομάδες αργότερα ότι τον πήρα.
Ο χαρακτήρας μου είναι ο τραπεζίτης, ο πλουσιότερος άνθρωπος σε αυτή την πόλη της Νέας Ρώμης. Είναι ισχυρός και έχει τεράστια επιρροή. Έχει έναν ιδιοφυή ανιψιό, τον Σίζαρ, ο οποίος μπορεί να είναι πολύ απρόβλεπτος και αυτοκαταστροφικός, κατά κάποιο τρόπο. Ωστόσο, ο Σίζαρ κάνει περήφανο το χαρακτήρα μου. Ταυτόχρονα, ο εγγονός μου, είναι ο κληρονόμος της περιουσίας και της κληρονομιάς μου. Αυτό προκαλεί πραγματική σύγκρουση. Είναι μια πρόκληση γιατί είναι επικίνδυνος σαν άνθρωπος. Ο χαρακτήρας μου μπορεί να είναι απογοητευμένος και δυσαρεστημένος μαζί του, αλλά τον αγαπάει. Ο Φράνσις είπε «το σενάριο είναι μόνο τα οστά και θα πρέπει να μάθουμε τι είναι». Αυτός είναι ο τρόπος που δουλεύει. Υπάρχει πολύς αυτοσχεδιασμός. Βλέπει τι υπάρχει στην οθόνη, είναι ακριβώς εκεί στο πλατό και θα αλλάξει πορεία και θα πει, “ας πάμε προς αυτήν την κατεύθυνση”. Παίρνω ένα μάθημα κάθε μέρα από τον τρόπο που ο Φράνσις κάθεται και απαντά σε ερωτήσεις. Δεν νομίζω ότι το έχω δουλέψει ποτέ με μια πιο ανοιχτή διαδικασία. Τα πράγματα που έχω κάνει και οι αυθόρμητες στιγμές που έχουν συμβεί δεν θα μπορούσαν να συμβούν υπό άλλες συνθήκες. Έχει δημιουργήσει μια εξαιρετική ατμόσφαιρα για να δουλέψουμε.