Η επιστροφή των πρώτων κυριών της αμερικανικής κωμωδίας, Τίνα Φέι και Έιμι Πέλερ, στη σκηνή των Χρυσών Σφαιρών, στιγματίστηκε από τεχνικές δυσκολίες, οργανωτικά προβλήματα και αλλοπρόσαλλους ευχαριστήριους λόγους, κι αυτά ήταν τα μόνα που μπορείς να πάρεις για αξιοσημείωτα, σε μια τελετή που δεν βοήθησε καθόλου ως ένδειξη για την εξέλιξη της οσκαρικής κούρσας, πέρα ίσως απ’ το να υπογραμμίσει για άλλη μια φορά, ότι το 12 Χρόνια Σκλάβος δεν είναι το ακλόνητο φαβορί που όλοι ίσως νόμιζαν μερικούς μήνες πριν. Άντε ίσως και το ότι ο Οδηγός Διαπλοκής, που χώθηκε σα σφήνα ανάμεσα στον Σκλάβο και το Gravity, έχει αρχίσει να παραγκωνίζει λίγο αποφασιστικότερα τους δυο συνδιεκδικητές.
Σε μια αγαπησιάρικη μοιρασιά που φρόντισε να ανεβάσει στη σκηνή όσα περισσότερα μπορούσε, απ’ τα λαμπερά αστέρια που είχαν προσκληθεί στην τελετή, η βραδιά πρέπει να φάνηκε ατελείωτη για την ομάδα πίσω απ’ το δράμα εποχής του Στιβ Μακουήν, που χρειάστηκε να περιμένει μέχρι το απόλυτο τέλος της, για να ακούσει τον τίτλο να ανακηρύσσεται καλύτερη δραματική ταινία της χρονιάς. Κι η νίκη του, πιθανότατα, κρίθηκε από πολύ λεπτή γραμμή, μιας και λίγο νωρίτερα, το βραβείο σκηνοθεσίας, που παραδοσιακά συνοδεύει αυτό της δραματικής ταινίας, το είχε σηκώσει ο Αλφόνσο Κουαρόν για το Gravity, του οποίου το momentum δέχτηκε ένα σημαντικό πλήγμα, όταν η σόλο ερμηνεία της Σάντρα Μπούλοκ, επισκιάστηκε απ’ την νίκη της Κέιτ Μπλάνσετ για τη Θλιμμένη Τζασμίν.
Δεν είναι ολότελα αφύσικο για τις Χρυσές Σφαίρες, πάντως, τα βραβεία καλύτερων ταινιών να μην συνοδεύονται ούτε από αντίστοιχα σκηνοθεσίας, ούτε σεναρίου, ούτε καν ερμηνειών. Άλλωστε, όπως λέγαμε και προχθές, η αξιοπιστία της συγκεκριμένης τελετής είναι ούτως ή άλλως περιορισμένη, κι οι στόχοι της Ένωσης Ανταποκριτών Ξένου Τύπου του Χόλιγουντ, περισσότερο επικεντρώνονται στο να στήσουν ένα ωραίο μεγάλο πάρτι με τους αγαπημένους τους αστέρες, παρά στο να ασχοληθούν στα σοβαρά με τις ταινίες που υποτίθεται ότι βραβεύουν.
Απ’ αυτό το πρίσμα, μπορείς να το χαρακτηρίσεις και θρίαμβο το ότι ο Οδηγός Διαπλοκής, εκτός απ’ τον τίτλο της καλύτερης ταινίας στην κατηγορία κωμωδίας/μιούζικαλ, κατάφερε να μαζέψει κι άλλα δυο βραβεία (Α’ και Β’ γυναικείας ερμηνείας, για τις Έιμι Άνταμς και Τζένιφερ Λώρενς αντίστοιχα), να έρθουν να ενισχύσουν το προφίλ της ταινίας ως χαρτί που φτουράει. Και μπορεί ελάχιστα να επηρεάζονται απ’ τις επιλογές των Σφαιρών οι ψηφοφόροι των Όσκαρ, τους αρέσει όμως να ξέρουν, ότι ψηφίζουν για ταινίες που έχουν το pedigree του νικητή.
Παρομοίως, το Dallas Buyer’s Club, που πήρε τους δύο αντρικούς για τον Μάθιου Μακόναχι και Τζάρεντ Λίτο στο υποστηρικτικό, έδειξε ότι έχει ερμηνευτικά πατήματα για να διατηρήσει διασκελισμό ως την βραδιά των Όσκαρ, που εδώ και μήνες στήνεται ως η αναγνώριση του ταλέντου του Μακόναχι. Απ’ την άλλη, το βραβείο Α’ Ανδρικού για κωμωδία/μιούζικαλ, στον Λεονάρντο ντι Κάπριο για τον Λύκο της Γουώλ Στρητ, μας πηγαίνει πάλι πίσω στο ότι ότι οι εκλέκτορες προτιμούν να βλέπουν τους stars τους κομψούς και συμμαζεμένους, αντί για καραφλούς και ρεταλιασμένους όπως ο Κρίστιαν Μπέιλ στον Οδηγό, λόγου χάρη.
Αντίστοιχα, η επικράτηση του Mandela: Long Walk to Freedom επί του Inside Llewyn Davis στην κατηγορία καλύτερου τραγουδιού, λογίζεται εξ ίσου στο ότι το Please Mr Kennedy απ’ την ταινία των αδερφών Κοέν, είναι λίγο γελοίο για τέτοια συμμετοχή, αλλά και στο ότι η Ένωση δεν θα μπορούσε ποτέ να αρνηθεί ευκαιρία να ανεβάσει τον Bono και τους U2 στη σκηνή της. Από ‘κει και πέρα, το Inside Llewyn Davis συνεχίζει να σκιαγραφείται ως η βραβειακή απογοήτευση της φετινής χρονιάς, για ταινίες όπως το Nebraska η συμμετοχή είναι μια νίκη από μόνη της κι ας γύρισε με άδεια χέρια σπίτι ο Αλεξάντερ Πέιν, ενώ το βραβείο σεναρίου στο Her, θα βοηθήσει την ταινία του Σπάικ Τζόνζι στα αμερικανικά ταμεία, αλλά ως εκεί, μιας κι είναι απίθανο να επαναληφθεί αντίστοιχο κλέψιμο απ’ τους μεγάλους διεκδικητές και στη βραδιά των Όσκαρ, οι υποψηφιότητες των οποίων ανακοινώνονται την ερχόμενη Πέμπτη. Οπότε μείνε συντονισμένος.
