Η εννιαμελής πολυεθνική ομάδα Cake Tree Theatre Company παρουσίασε την παράσταση If only για πρώτη φορά στο Λονδίνο. Η Charlotte Lewis, που ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της ομάδας, μου εξηγεί ότι όλο αυτό ξεκίνησε και διαμορφώθηκε για στο πλαίσιο της πτυχιακής εργασίας της στο Battersea Arts Centre, όπου μέσα σε έναν μήνα είχε κληθεί μαζί με τους συμφοιτητές της να ετοιμάσουν και να παρουσιάσουν μια παράσταση που θα είχαν οι ίδιοι επιμεληθεί από το Α ως το Ω.
Η Χιονάτη επιλέχτηκε ως ένα παγκοσμίως γνωστό παραμύθι, ως κάτι που μπορεί να γίνει εύκολά κατανοητό σε ανθρώπους από διαφορετικές κουλτούρες. Η επόμενη απόφαση ήταν ότι στην παράσταση δεν θα υπήρχαν διάλογοι, μόνο κάρτες που θα εξιστορούσαν κατά κάποιο τρόπο την ιστορία όπως οι μεσότιτλοι που έπεφταν μεταξύ των σκηνών στις βωβές ταινίες στις αρχές του περασμένου αιώνα. Η παράσταση έχει ήδη παρουσιαστεί στη Μεγάλη Βρετανία και στη Νότια Κορέα, όπου και απέσπασε τα βραβεία Καλύτερης Παράστασης και Καλύτερης Σκηνοθεσίας στο διεθνές Miryang Summer Arts Festival, τώρα που βρέθηκαν στην Αθήνα το μόνο που είχαν τα παιδιά να κάνουν ήταν να μεταφράσουν τις κάρτες στα ελληνικά.
Τα παιδιά ήδη δουλεύουν ήδη την επόμενη παράσταση τους, που θα είναι η ιστορία της Σταχτοπούτας, τη δεκαετία του 1950, μιας Σταχτοπούτας που θα συνδέεται με δεσμούς αίματος με την Χιονάτη των 1930ς.
Βέβαια η παράσταση που τρέχει τώρα δεν έχει ολοκληρώσει ακόμη την πορεία της. Τα παιδιά έχουν σκοπό να παρουσιάσουν την Χιονάτη τους και σε άλλες χώρες και η Ιαπωνία είναι ένα στόχος αφού ένα μέλος της πολυεθνικής ομάδας Cake Tree Theatre Company είναι Ιάπωνας και θα βοηθήσει να υλοποιηθεί αυτή η επιθυμία τους.
Η ομάδα είναι ευέλικτη, ανάλογα με τη χώρα μπορεί να αλλάξουν και οι ηθοποιοί που την απαρτίζουν. Άλλωστε τα παιδιά κάνουν κι άλλα πράγματα αφού είναι τόσο δύσκολο στην Ελλάδα να επιβιώσεις μόνο ως ηθοποιός. Και κάπως έτσι η εδώ Χιονάτη, Χρυσάνθη Παπαγεωργίου, είναι παράλληλα φαρμακοποιός, μάλιστα ζει μόνιμα στα Γιάννενα και όλο αυτό το διάστημα πηγαινοέρχεται για της ανάγκες της παράστασης, ο Γεώργιος Ανδρουλάκης, που επιμελείται την κίνηση των ηθοποιών, είναι ο ίδιος χορευτής-χορογράφος αλλά πλέον ασχολείται με τη γιόγκα και το ταϊλανδέζικο μασάζ και η Έλενα Μεντζέλου, εργάζεται ως σερβιτόρα. «Ανάλογα με τις περιστάσεις, προσαρμοζόμαστε», μου λέει ο Στέφανος Αχιλλέως, που παίζει αλλά και σκηνοθετεί.
Το έργο που παρουσιάζουν τα παιδιά είναι κωμωδία, μια παιδική ιστορία που διασκευάστηκε με τον κατάλληλο τρόπο ώστε να διασκεδάσει τους ενήλικες, κι αυτό ειδικά στην Ελλάδα είναι μια πτυχή που θέλουν να τονίσουν, χρειάζεται έξυπνο χιούμορ μέσα σε αυτό το ζοφερό σκηνικό της κρίσης. Άλλωστε όπως μου λέει ο Στέφανος «το έργο διαδραματίζεται στα τέλη της δεκαετίας του ’30, άλλης μιας δύσκολης εποχής, λίγο πριν ξεσπάσει ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος. Υπάρχουν κάποιες αναλογίες με την σημερινή εποχή και ίσως έτσι μπορούμε να νιώσουμε μια σύνδεση με εκείνη την εποχή αλλά παράλληλα για εμάς είναι μια ρομαντική εποχή λόγω των ρούχων, της μουσικής και της όλης αισθητικής». Για τον Γεώργιο αυτή είναι η μεγαλύτερη αρετή της παράστασης «δεν έχει κάτι βαθυστόχαστο να σου πει, δεν έχει σκοπό να σε διδάξει αλλά είναι σίγουρα μια ευρηματική low budget παράσταση που μπορεί να κλειστεί σε δύο βαλίτσες –ναι σε τόσες χωράνε τα κοστούμια και οι κάρτες- και να ταξιδέψει παντού. Η κρίση σε αναγκάζει να βρεις λύσεις. Βέβαια δεν μου αρέσει που σκεφτόμαστε να πάμε να πιούμε έναν καφέ αλλά δεν συμφωνούσα ούτε με το ‘είμαι τα λεφτά μου, τα ρούχα μου, το αμάξι μου’ και δεν υπήρχε καμία αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων. Τώρα νομίζω ότι έστω κατ’ ανάγκη χτίζεται αυτή η αλληλεπίδραση».
Bios, Πειραιώς 84, τηλ. 2103425335 // Παραστάσεις: Πέμπτη – Κυριακή, 20:30 // Διάρκεια : 50′ // Τιμή Εισιτηρίου: 10 ευρώ
