Μπορεί να κρατάνε τα ηνία του Μεγάλου Beat που απογειώθηκε εκεί στα μέσα των 90s κι έκανε την «χημική γενιά» να αναστενάξει μέσα στα clubs περνώντας την electronica στα στάδια, όμως οι Chemical Brothers δεν ανέβηκαν στον ηλεκτρονικό θρόνο μόνο με τη μουσική τους. Από την αρχή της καριέρας τους, η οπτική αφήγηση που τους ακολουθεί αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της αισθητικής τους.
Για κάθε φρενήρη χορό της acid καρικατούρας του Keith Flint των συνοδοιπόρων τους Prodigy, κάθε φανταχτερό κράνος που φορέθηκε ως συνοδευτικό της french house των έτερων μεγάλων Daft Punk, και κάθε creepy κολάζ με το σαρδόνιο γέλιο του Aphex Twin, η ανταπάντηση των Chemical Brothers ήρθε και εξακολουθεί να έρχεται από μία πιο ολοκληρωμένη οπτική πρόταση που εξελίσσεται για πάνω από είκοσι χρόνια. Είτε πρόκειται για τα πάντοτε ευρηματικά τους βίντεο κλιπ (μέσα και από τα οποία αναδείχθηκαν σπουδαίοι συνομήλικοί τους σκηνοθέτες που αργότερα πέρασαν και στο σινεμά), είτε για τις ζωντανές τους εμφανίσεις, τα «χημικά αδέρφια» προσφέρουν εδώ και σχεδόν 1/4 του αιώνα το απόλυτο πακέτο ήχου και εικόνας. Σήμερα αυτό μπορεί να θεωρείται δεδομένο, το 1995 όμως δεν ήταν…
Πάμε να κάνουμε μια αναδρομή στην οπτική ιστορία των Bros για να πάρουμε μια ιδέα και σε τι θα χρησιμεύσουν οι οι 24 τόνοι ζωντανού εξοπλισμού που θα κουβαλήσουν μαζί τους το επόμενο Σάββατο 8/9 στο Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας…
Τα άλμπουμ των Chemical Brothers από το Χειρότερο στο Καλύτερο
1995 και το πρώτο βίντεο κλιπ για το “Life Is Sweet” (σκην. Walter A. Stern) βάζει τους Tom Rowlands και Ed Simons ανάμεσα σε δεκάδες καλώδια κι ένα ασπρόμαυρο κλειστοφοβικό μικρό σκηνικό που οπωσδήποτε χρωστάει στις ονειρικές ακροβασίες του Eraserhead, με μία αίσθηση περιθωρίου πολύ πριν ο Rober Ballen σκηνοθετήσει για τους Die Antwoord:
Σε πλήρη συνάρτηση με τη μυθολογία του Trainspotting που βρισκόταν τότε στα ντουζένια της με την ταινία να σπαρταράει ακόμη στις αίθουσες, η πρωταγωνίστρια στο βίντεο του “Setting Sun” (1996) θυμίζει τη γυναικεία εκδοχή του Renton σε ένα μάλλον εξίσου μη αθώο «τριπάρισμα». Συν τοις άλλοις, βρίσκουμε τον Noel Gallagher στα φωνητικά, σαν η brit pop να δίνει κι επίσημα τη σκυτάλη στο big beat. Το βίντεο εγκαινιάζει μία μακρά παρουσία των Dom and Nic πίσω από την κάμερα των βίντεο των Chemicals αλλά και το μοτίβο των αντι-ηρωίδων που συνεχίσαμε να βλέπουμε για αρκετά χρόνια στην κινηματογράφηση των κομματιών τους…
Ο Spike Jonze έχει βάλει την υπογραφή του σε ουκ ολίγα videoclips, μεταξύ των οποίων και το “Elektrobank” (1997) με πρωταγωνίστρια την τότε 26χρονη Sofia Coppola (κι αργότερα σύζυγό του) σε ρόλο outsider κοριτσιού-λάστιχο. Easter eggs των βίντεο των Chemicals είναι τα συχνά χιτσκοκικά τους cameos, όπως για παράδειγμα εδώ που εμφανίζονται στα τελευταία δευτερόλεπτα του βίντεο σε ένα κάδρο ως μπασκετμπολίστες…
Από τον Spike Jonze στον Michel Gondry και το “Let Forever Be” (να ‘τος πάλι ο Noel Gallagher…) με την πρωταγωνίστρια να ζει στο μυαλό της το αντίθετο της μέρας της μαρμότας, με το αστραφτερό μπαλέτο…του εαυτού της…
Το καυστικότερο κλιπ των Chemicals έρχεται από τον W.I.Z. το 1999 για το “Out of Control”, με την ζόρικη πρωταγωνίστρια να στέκεται απέναντι από τον αστυνομικό στόλο – αμφότεροι σκουπίζουν τα σάλια τους: εκείνοι βλέποντάς την, εκείνη ξεδιψώντας με την 100% chemical Viva Cola της faux διαφήμισης που για κάτι λιγότερο από πέντε λεπτά μετατρέπει «τα παιδιά του Μαρξ και της Coca Cola» σε «παιδιά του Che και της Viva Cola».
To 2002 οι Dom and Nic επιλέγουν μία πιο γήινη απεικόνιση της, πλέον trademark, αντι-ηρωίδας των Chemicals στο “The Test” και φαίνεται πως για την εναρκτήρια σκηνή μελέτησαν το Night of the Hunter. Το μοτίβο της γυναίκας στο νερό επιστρέφει μερικά χρόνια αργότερα στο “Snow” και το “Escape Velocity”.
Στο “The Golden Path” (Chris Milk, 2003) σπάει το σερί από γυναίκες πρωταγωνίστριες. Tη θέση τους παίρνει ένας υπάλληλος γραφείου με μόνη υπερβατική σανίδα σωτηρίας μία χίπισσα που τον μεταφέρει σε χρωματιστά ελευθεριακά σκηνικά. Μήπως η γενιά των Chemical Brothers μοιράζεται περισσότερα κοινά με τα ύστερα 60s από όσα νομίζει;
Τα εφέ γίνονται όλο και εντυπωσιακότερα, με τα εργοστασιακά μηχανήματα να βγάζουν κυριολεκτικά πόδια και να απειλούν τον πρωταγωνιστή του “Believe” (Dom and Nic, 2005) στους δρόμους του Λονδίνου.
“The Salmon Dance” (Dom and Nic, 2007), όνομα και πράγμα, με το πιο χορευτικό ενυδρείο που θα δείτε. Λογικό, αφού σε αυτό κρύβονται δύο μικροσκοπικοί Chemical Brothers δύτες…
Τι σημαίνει “Midnight Madness” (2008) για το φακό των Dom and Nic; Μία ντίσκο διασταύρωση του Smeagol και του Νοσφεράτου που από τα σκουπίδια περιηγείται δια της τέχνης του παρκούρ στην πόλη για να κάνει το breakdance νούμερό του. Πώς δεν το σκέφτηκε ο Leos Carax για το Holy Motors;
Το 2010 οι Adam Smith και Marcus Lyall οπτικοποίησαν τα περισσότερα κομμάτια του δίσκου Further των Chemical Brothers σε μία ενιαία μίνιμαλ αισθητική που συχνά χρησιμοποιούν και στα visuals των live shows τους. Χαρακτηριστικό το χορταστικό δωδεκάλεπτο “Escape Velocity” που ξεκινά και πάλι με μια γυναίκα στο νερό για να αναδείξει σε πρωταγωνιστή μία μάσκα που θυμίζει την techno εκδοχή της Acu Acu μάσκας του Crash Bandicoot.
Η τελευταία εμφάνιση του Michel Gondry πίσω από την κάμερα για λογαριασμό των Chemical Brothers ήταν το 2015 για το “Go” που ξαναφέρνει στο προσκήνιο γυναικείες φιγούρες, και πάλι σε μία χορογραφημένη δράση όπως στο “Let Forever Be”, με μία διεύθυνση φωτογραφίας που θα έκανε τον Jacques Tati να χαμογελάσει με ευχαρίστηση.
Πώς μεταφράζονται όλα αυτά στην σκηνή; Μια μικρή γεύση από το ζωντανό DVD Don’t Think (2012) για να μας προθερμάνει για το live του Σαββάτου: