Στα γρήγορα: Πέμπτος δίσκος για την Γαλλίδα μουσικό και ηθοποιό και πρώτη κυκλοφορία μετά από έξι χρόνια, σε παραγωγή του SebastiAn (Frank Ocean) και με συμμετοχές από Paul McCartney, Guy-Manuel de Homem-Christo (Daft Punk), Connan Mockasin, Owen Pallett και SebastiAn.
Την ακούσαμε: Εδώ η Gainsbourg μοιάζει σαν να θέλει να δώσει μία αίσθηση απελευθέρωσης από τον πόνο του θανάτου του πατέρα της, Serge αλλά και της ετεροθαλούς αδερφής της, Kate Barry και μάλιστα, γράφει για πρώτη φορά η ίδια του στίχους στα γαλλικά και στα αγγλικά. Τα synths δημιουργούν μία μελαγχολική ατμόσφαιρα, με την ίδια να τραγουδάει με σχεδόν ερωτικούς ψιθύρους και σε στιγμές ακούγεται σαν την Lana Del Rey (“Ring-a-ring o’ roses”). Όταν η φωνή της συνοδεύεται από backing vocals υπάρχει μία διάχυτη dream pop αισθητική (“Lying With You”) ενώ σαφείς είναι και οι αναφορές στο γαλλικό τραγούδι (“Kate”). Δεν λείπουν και οι πιο disco στιγμές (λογικό και επόμενο) στο “Sylvia Says”, ενώ ο Paul McCartney βάζει το χεράκι του στη μουσική και τους στίχους -αλλά και σε drums, πιάνο και κιθάρα- στο “Songbird In A Cage”, η μελωδία του οποίου μάλλον χάνεται με τα τόσο επεξεργασμένα και dreamy γυναικεία φωνητικά. Η Gainsbourg δεν φοβάται να κοιτάξει τον θάνατο κατάματα όπως στο κλείσιμο του δίσκου με το “Les Oxalis” (“En allant sur ta tombe / Sais’tu sur qui je tombe?”) στο τέλος του οποίου προτείνει τη δική της αναγέννηση μιας και ακούγεται ένα μικρό κορίτσι να τραγουδάει το “ABC” ενώ το θρησκευτικό στοιχείο είναι έντονο και στο “Deadly Valentine”.
Τρέξε μακριά: Αν η φράση “We’ll always have Paris” δεν σε συγκινεί ιδιαίτερα.
Τ’ είπες τώρα; «Στο Rest η Gainsbourg δεν αποκαλύπτει απλά τον πόνο αλλά τον μνημονεύει, απλώνει ένα κόκκινο χαλί και καλεί τους ανθρώπους να παρακολουθήσουν.» –Pitchfork
Να τ’ αφήσω; 80/100 –Metacritic