Μάνα και κόρη έμπαιναν στο σιδερένιο διπλόφυλλο ασανσέρ κι έβγαιναν στον έκτο όροφο όπου κατοικούσαν. Τις χώριζαν είκοσι πέντε χρόνια και τις ένωναν άλλα τόσα. Η μητέρα, παρά τη χρόνια νεφροπάθεια και το ωχρό, απόκοσμο χρώμα του προσώπου της, διατηρούσε τις δυνάμεις και το πάθος για ζωή. Τις έντονες αντιπαραθέσεις ανάμεσα στις δύο γυναίκες διαδέχονταν εκρήξεις αγάπης και κατανόησης κι έπειτα πάλι καβγάδες. Πολλές φορές η έφηβη έβρισκε γαλήνη και συντροφιά στο σπίτι της γειτόνισσας. Ο τοίχος που χώριζε τα δύο διαμερίσματα, φτιαγμένος από φτηνά υλικά, χωρίς μόνωση, δεν κρατούσε μυστικά.
Έτσι η κυρία Έλενα, η γειτόνισσα με τα αδρά χαρακτηριστικά και το λεπτοκαμωμένο κορμί, ήταν μάρτυρας της καθημερινότητας των δύο γυναικών. Γενέθλια, τηλεφωνήματα αποκαλυπτικά, ραντεβού, ο ανύπαρκτος πατέρας, η πρώτη περίοδος της μικρής, αδιαθεσίες, προτιμήσεις σε μουσική, τηλεόραση, μαθητικές επιδόσεις, έρωτες… Ζούσε μαζί τους από μακριά. Ήταν ο άνθρωπός τους από απόσταση.
Ένα πρωί μια προσωπική συνομιλία της μητέρας έπεσε στην αντίληψή της. Είχε μπει στη λίστα για μεταμόσχευση νεφρού και περίμενε δότη. Μετά την αναπάντεχη αποκάλυψη η κυρία Έλενα δεν μπορούσε να ησυχάσει. Στριφογυρνούσε τα βράδια στο κρεβάτι και σκεφτόταν. Η ίδια δεν είχε οικογένεια, δεν είχε κανέναν, θαρρεις και είχε φυτρώσει. Ένας άνθρωπος μόνος. Στο κάτω κάτω με ένα νεφρό μπορείς να ζήσεις μια φυσιολογική ζωή, δεν έγινε και τίποτα. Και το προσέφερε. Το νεφρό της.
«Όλα πήγαν καλά», είπε ο γιατρός. «Αν και άντρας ο δότης, το νεφρό ήταν απόλυτα συμβατό κι ο οργανισμός σας δείχνει να το αποδέχεται περίφημα. Είμαι απόλυτα ικανοποιημένος. Δε γνωρίζατε ότι η Έλενα είναι άντρας;»
Τρείς εβδομάδες αργότερα η Έλενα έλαβε ένα γράμμα:
Σας ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου. Δε θα ξεχάσω ποτέ αυτό που κάνατε για μας. Δώσατε ζωή σε μένα και μητέρα στο παιδί μου. Είστε ένας σπάνιος άνθρωπος. Θα σας είμαι πάντα ευγνώμων. Θα προσεύχομαι να σας έχει ο Θεός καλά και να’στε ευτυχισμένη. Αποφάσισα να μετακομίσουμε. Καταλαβαίνετε πώς ένας άντρας που είναι γυναίκα… Μου είναι πολύ δύσκολο. Με μπερδεύουν αυτά τα πράγματα. Είναι και η κόρη μου που σας αγαπά τόσο και δεν θέλω να πάρει λάθος μηνυμα. Σας ευχαριστώ και πάλι. Αν με χρειάστείτε ποτέ, θα είμαι στη διάθεσή σας. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να σας ξεπληρώσω το καλό που μου κάνατε.
Αιώνια υποχρεωμένη
Έλλη
Αυτή είναι «H Γυναίκα της Διπλανής Πόρτας», μια απο τις μικροσκοπικές ιστορίες που συνθέτουν την «Εξαπάτηση». Η Κοκκινοπούλου διαθέτει τα χαρίσματα της αφήγησης και της συμπύκνωσης. Μέσα στις λίγες λέξεις των ιστοριών της, παρουσιάζει τις ζωές των ηρώων της (καθημερινούς τύπους της διπλανής πόρτας) με όπλα το χιούμορ και την γλυκόπικρη ωμότητα του βλέμματος ενός μη επαγγελματία λογοτέχνη. Το μικρό βιβλιαράκι περιέχει και τις εικόνες που η συγγραφέας δημιούργησε με αφορμή τις ιστορίες της.