Ένα εικαστικά τέλειο σύμπαν, απόκοσμο, μεταλλικό, με αιχμές και καμπυλότητες, που άλλοτε γίνεται απογειωτικό, άλλοτε ποιητικό, άλλοτε φλερτάρει με την Ουτοπία κι άλλοτε την κατακρημνίζει. Το “6 a.m.-Ηοw to disappear completely”, η νέα δουλειά των διεθνών πια Ελλήνων blitz (Αγγελική Παπούλια, Γιώργος Βαλαής, Χρήστος Πασσαλής), στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, μοιάζει με μια συγκλονιστική τεράστιων διαστάσεων ολοζώντανη installation στην οποία το σύνθημα είναι οι στίχοι του Χέντερλιν από το ποίημα «Θρήνοι του Μένωνος για τη Διοτίμα». Είναι άλλωστε και η αποκλειστική πρόζα ενός σύνθετου, μικτού, τέλεια δομημένου θεάματος με καθαρές αναφορές στον Κιούμπρικ, στον Ταρκόφσκι (ειδικά στο Στάλκερ),στα Μανιφέστα του Φουτουρισμού και στις ουτοπικές κατασκευές που οραματίστηκε η σύγχρονη αρχιτεκτονική. Οι τρεις Έλληνες συνδημιουργοί περιγράφουν το τέλος της Ουτοπίας, παρόλο που θεωρούν ότι το 6 a.m. είναι η πιο αισιόδοξη δουλειά που έχουν μέχρι στιγμής καταθέσει.
6 a.m. Γιατί ειδικά 6 π.μ., γιατί επιλέχθηκε ως ορόσημο και τίτλος η συγκεκριμένη ώρα; Συμβαίνει κάτι ιδιαίτερο τότε; Βρισκόμαστε ή ερχόμαστε σε συγκεκριμένη κατάσταση τότε; «Ο τίτλος της παράστασης για μας, περιγράφει ένα χρονικό όριο, είναι η στιγμή που το σκοτάδι φεύγει και έρχεται το φως”, απαντούν οι blitz. «Ο τίτλος μας οδήγησε να σκεφτούμε για μια παράσταση που θα μπορούσε να βγάζει ένα αισιόδοξο μήνυμα», προσθέτουν. Τελικά αποφάσισαν να διαλέξουν «μια ποιητική γλώσσα που να είναι μακριά από τον ρεαλιστικό θέατρο.»
Εντέλει το νέο έργο –παράστασή τους αφορά την ουτοπία που οραματιζόμαστε διαχρονικά ή τη δυστοπία που ήδη βιώνουμε; «Ζούμε ήδη μια δυστοπία, ο κόσμος είναι πια ακατανόητος από όποια πλευρά και να το δει κανείς», παραδέχεται ο Γιώργος Βαλαής. «Αλλά ειδικά όσον αφορά το έργο και την υπόθεση του, κάποιος θα μπορούσε να πεί ότι ο κόσμος που αποτυπώνει είναι μελλοντικός. Για μένα προσωπικά είναι σύγχρονος και παρών αυτή τη στιγμή που μιλάμε.»
Ο Χαίλντερλιν, ο Ταρκόφσκι και η σοβιετική νουβέλα επιστημονικής φαντασίας Πικνίκ δίπλα στο δρόμο των Αρκάντι και Μπόρις Στρουγκάτσκι πώς ακριβώς συνδέονται; Και βεβαίως γιατί; «Αυτό που κάνουμε σε όλες τις παραστάσεις μας είναι να μοντάρουμε τις αναφορές μας και να δουλεύουμε με αυτές, μέχρι να γίνουν προσωπικές για μας. Ο Χαίλντερλιν και ο Ταρκόφκι περιγράφουν στα έργα τους μια πνευματικότητα προς την οποία πρεπει να κατευθυνθεί ο άνθρωπος. Σε αυτή την παράσταση αφηγούμαστε αυτήν την πορεία.»
Μια δεκαετία αισίως blitz. Η ομάδα δεν έχει επιβληθεί απλώς στη χώρα. Εχει κερδίσει την καταξίωση πανευρωπαϊκά. Εχει σημασία να λεχθεί πως ό,τι κέρδισε το κέρδισε με τις δικές της δυνάμεις. Το εξωτερικό αλλά και ο ίδιος ο… δρόμος, οι ανταλλαγές, η τριβή, ο χρόνος, πόσο έχουνε αλλάξει, πόσο έχουν μετατοπίσει τα αρχικά ζητούμενα; Ακόμη και την συνθήκη ότι ο βασικός πυρήνας είναι τρεις άνθρωποι; «Ξεκινήσαμε τρεις αλλά συνεργαζόμαστε εδώ και χρόνια και με άλλους ανθρώπους, ο Τάσος Παλαιορούτας και ο Νίκος Φλέσας είναι μαζί μας από το motherland, την πρώτη μας παράσταση. Πάντα κρατάμε μια ανοιχτή συνομιλία με όλους τους ανθρώπους που συνεργαζόμαστε», τονίζουν.
Ως προς την πορεία στο χρόνο; Δεν μετατοπίστηκαν; «Φυσικά και αλλάξαμε αλλά πάντα φροντίζουμε να ενώνουμε τις προθέσεις μας. Tα τελευταία 4 χρόνια ταξιδεύουμε συνεχεια στην Ευρώπη σε διάφορα θέατρα. Και τώρα ας περιμένει ξανά μια περιοδεία». Διαδρομές, σταθμοί, συναντήσεις που ευθύνονται γι’αυτό που είναι οι blitz σήμερα.
