Η εβδομάδα που φεύγει ήταν σκληρή για τα παιδιά των 90s, με τους πρόωρους θανάτους δύο ειδώλων της εφηβείας τους, του Κιθ Φλιντ των Prodigy και του Λουκ Πέρι του Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς, να φέρνει στην επιφάνεια αναμνήσεις, ιστορίες και συμβολισμούς από την πιο καθοριστική δεκαετία της ζωής τους. Όμως όσο εύκολη και σχεδόν αυτόματη είναι η νοσταλγία της δεκαετίας του ’90, τόσο πιο δύσκολη φαίνεται να είναι η αποτύπωσή της στη σύγχρονη ποπ κουλτούρα, με την αυθεντικότητα της εποχής να μην μεταφράζεται όπως εκείνη των 80s, που πλέον αποτελούν brand και είδος από μόνα τους.
Για κάθε Lady Bird, μια 90s ταινία στην ψυχή αλλά όχι απαραιτήτως στην ταυτότητα, υπάρχει ένα Everything Sucks!, μια εξαναγκαστική συλλογή αναφορών που ούτε ο hoarder που λέγεται Netflix δεν έκρινε απαραίτητο να της δώσει παράταση ζωής πέραν της μίας σεζόν. Πάντως δεν υπάρχουν ούτε αρκετά Lady Bird ούτε αρκετά Everything Sucks! για να νομιμοποιήσουν ένα ρεύμα αναβίωσης των 90s, κάτι που επιχειρεί -μεταξύ πολλών άλλων- να πετύχει το νέο μπλοκμπάστερ των Marvel Studios, Captain Marvel (μην μπερδέψετε αυτή την ηρωίδα με τον Captain Marvel της DC, που σε λίγους μήνες πρωταγωνιστεί στο Shazam και που ξεκάθαρα αναφέρουμε για να σας μπερδέψουμε.)
Η Μπρι Λάρσον, άνετη και πειστική στον πρώτο της σημαντικό ρόλο μετά το Όσκαρ της για το Δωμάτιο, υποδύεται μια υπερ-στρατιώτη από άλλο πλανήτη, την Βερς, που προσγειώνεται με αμνησία στη Γη αναζητώντας την αλήθεια για το ποια είναι και πώς κατέληξε να πολεμάει μια πράσινη εξωγήινη φυλή στο πλευρό του Τζουντ Λο (που σε αυτή την ταινία είναι εξωγήινα όμορφος αλλά και mansplainer, γεγονός που… ουδεμία διαφορά κάνει, φέρτε τον μας.) Η Βερς σκάει στον πλανήτη μας το 1995 μέσα από την οροφή ενός βίντεο κλαμπ και στη συνέχεια μεταμφιέζεται σε γήινη κλέβοντας από μια κούκλα βιτρίνας ένα μπλουζάκι Nine Inch Nails, ενώ προσπαθεί να συμπληρώσει το παζλ του παρελθόντος της με τη βοήθεια του ανυποψίαστου τότε Νικ Φιούρι (ο Σάμιουελ Τζάκσον σε εντυπωσιακό ψηφιακό de-aging).
Ήδη το Captain Marvel έχει συστηθεί ως χρονοκάψουλα, buddy movie και prequel ολόκληρου του MCU έτσι όπως το γνωρίσαμε, χωρίς καν να έχει περάσει η πρώτη ώρα και να έχουμε φτάσει στο αναπόφευκτο raison d’etre του: τη δυναμική φεμινιστική δήλωση που συνεπάγεται το γεγονός ότι πρώτη φορά υπερηρωίδα της Marvel αποκτά δική της ταινία. Το περιεχόμενο αυτής της δήλωσης, βέβαια, τονίζεται περισσότερο στο press tour και τη διαφήμιση του Captain Marvel παρά στην ίδια την ταινία, που κυλά με τα αναμενόμενα πλέον αστειάκια (εδώ υποκαθιστούν παρά συμβάλλουν στην ανάπτυξη χαρακτήρων, όπως ας πούμε στους πρώτους Εκδικητές ή Φύλακες του Γαλαξία) και ένα στεγνό πέρασμα από το ένα τετράγωνο στο επόμενο.
Η πιο κρίσιμη μάχη γίνεται υπό τους ήχους του Just A Girl των No Doubt, που για κάποιο λόγο η ταινία το αφήνει να πει περισσότερα για την ηρωίδα της αντί να το κάνει μόνη της – συνεχίζουμε, φυσικά, να είμαστε στα 90s, σε περίπτωση που δεν έγινε σαφές από το dial-up Ίντερνετ μιας σκηνής και την παρουσία του “Only Happy When It Rains” και του “Waterfalls” στο σάουντρακ: κομμάτια ευχάριστα, αλλά κάπως basic. Ευχάριστο αλλά κάπως basic είναι κι όλο το Captain Marvel, που αφέθηκε στα χέρια των indie σκηνοθετών Αν Φλεκ και Ράιαν Μπόντεν (Half Nelson), χωρίς τελικά να έχουν το ισχυρό όραμα ενός Τάικα Γουαϊτίτι (Thor: Ragnarok), για παράδειγμα, ή την τόλμη για να βάλουν μια ξεχωριστή σφραγίδα στην προκάτ φόρμουλα των ταινιών του MCU.
Η εφευρετικότητά τους εξαντλείται στη φαρσοκωμωδία με τη γάτα που το κοινό θα λατρέψει (γιατί;) και την ιδέα η τρομερά underused Ανέτ Μπένινγκ να κάνει διαστημική ψυχανάλυση στην Λάρσον με μουσική υπόκρουση το Come As You Are. Κάπου εκεί, το όνειρο των 90s σκάει σαν φούσκα και προτιμάς να περάσουν οι μέρες γρήγορα μέχρι την έξοδο του Avengers: Endgame παρά να το ξαναζήσεις.