Η φωτογράφος Ασπασία Κουλύρα
Τα όνειρά μας είναι συνειρμικά, είναι η ανάδυση φαινομενικά ασύνδετων μεταξύ τους εικόνων, που προβάλλονται μπροστά από τα κλειστά μας μάτια κάθε βράδυ. Ο καθένας μας τα ερμηνεύει διαφορετικά και η φωτογράφος Ασπασία Κουλύρα τα παίρνει από το ασυνείδητο και τα τοποθετεί μέσα στην “Capsula”, μια «θήκη», που περιέχει κάδρα μνήμης και συνειρμών, μαζί με κομμάτια της καθημερινότητας , τα οποία μετουσιώνονται σε 28 δίπτυχα σε κάθετη διάταξη και θα εκτεθούν αυτή την Παρασκευή 6 Μαΐου στο Project Space του six d.o.g.s.
Η Ασπασία Κουλύρα, έχει συνεργαστεί με πλήθος εντύπων και sites – μεταξύ αυτών και η Popaganda – και έχει μάλιστα εκδώσει και το δικό της μηνιαίο free press στην Κρήτη, το Limbo. Δούλευε την “Capsula” για τρία ολόκληρα χρόνια, χωρίς να έχει αποφασίσει αν τα έργα τελικά θα εκτεθούν. «Πρόκειται για δύο εικόνες που είτε αλληλοσυμπληρώνονται είτε δημιουργούν συνειρμούς, μια καταγραφή της καθημερινότητας. Υπάρχουν στο έργο λεπτομέρειες που όντως συμβαίνουν ή υπάρχουν και τις καταγράφω ρεπορταζιακά στην καθημερινότητα και άλλες που τις έχω εμπνευστεί από την καθημερινότητα οπότε, τις δημιουργώ. Πολλές φορές τα δίπτυχα αφηγούνται ονειρικούς συνειρμούς. Τα όνειρα που βλέπουμε, πάλι είναι κομμάτια της καθημερινότητας που βιώνεις και σκέφτεσαι. Τα έργα της έκθεσης “Capsula” είναι ένα παιχνίδι ανάμεσα στο συνειδητό και το υποσυνείδητο».
H “Capsula” της Ασπασίας Κούλυρα είναι ένας κλειστός προσωπικός κόσμος, με βάση ένα συγκεκριμένο χώρο, το σπίτι. Έχει όμως το βλέμμα στραμμένο μονίμως προς τα έξω. Είναι κάτι που ξεκινά από το πολύ μικρό και φτάνει στο πως αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο μέσα από το κουκούλι μας. Τα 28 δίπτυχα από τα οποία αποτελείται είναι σαν ένας μήνας, «ένας Φεβρουάριος αν θες», όπως λέει και η ίδια.
Πώς είναι να δουλεύεις κάτι τόσο προσωπικό και πώς νιώθει η δημιουργός όταν το αντικρίζει ως σύνολο τρία χρόνια μετά. Την εκφράζει ακόμα; «Ενώ είναι κάτι πολύ προσωπικό, χρησιμοποιώ δηλαδή την καθημερινότητά μου, τον εαυτό μου και το σπίτι μου, αλλά αυτά, είναι απλά τα εργαλεία μου. Δεν γυρίζουν τα έργα γύρω από το «εγώ», αλλά από το «άτομο». Αυτό που ψάχνω είναι να βρω είναι απαντήσεις σε συλλογικά ερωτήματα, όπως γιατί καταγράφουμε, γιατί κρατάμε ημερολόγιο, γιατί μαζεύουμε memorabilia και πως αυτό συνδέεται με το θάνατο, πως τελικά νομίζουμε ότι τον νικάμε προσπαθώντας να αφήσουμε μια παρακαταθήκη. Προσπαθώ να δώσω αξία στη λεπτομέρεια, σε πράγματα που προσπερνάμε, τα οποία τελικά μπορεί να έχουν πολύ μεγάλη δύναμη, αλλά και ένα βαθύτερο νόημα. Η “κάψουλα”, είναι το σπίτι – ο χώρος που χρησιμοποιώ – σαν πεδίο δράσης της καθημερινότητας και σαν προέκταση του εαυτού παράλληλα. Η κούπα του καφέ και το κατακάθι που έχει ξεραθεί και μοιάζει σα γη που έχει “σκάσει” είναι μια πολύ κλειστή και προσωπική εικόνα, κάθε μέρα φτιάχνεις ελληνικό καφέ. Αυτά όλα τα μικρά καθημερινά είναι εικόνες μέσα από τις οποίες ξαναδιαβάζεις την καθημερινότητα και μπορούν να σημαίνουν πολλά για το πώς αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο. Ταυτίζομαι ακόμα με το έργο μου. Δεν έχουν αλλάξει τα πράγματα που με απασχολούν».
Η “Capsula” πέρα από μια ανάγνωση της καθημερινότητας μέσα από ένα ονειρικό φάσμα έχει και έναν σημαντικό σκοπό. Τα έσοδα από τις πωλήσεις των φωτογραφιών θα διατεθούν στο μη κερδοσκοπικό σωματείο Γέφυρα και στην ομάδα NOBorders. Θα υπάρχει μια τιμή εκκίνησης για το κάθε δίπτυχο που θα είναι πολύ προσιτή και ο καθένας μπορεί να δώσει από εκεί και πέρα ό,τι θέλει παραπάνω, για τον σκοπό που προορίζονται τα χρήματα. «Ο λόγος που γίνεται αυτή η έκθεση είναι επειδή με βοήθησαν κάποιοι άνθρωποι που στήριξαν την ιδέα σε μια οικονομικά δύσκολη περίοδο για όλους και τους ευχαριστώ πολύ για αυτό. Και όλα τα παιδιά που βοήθησαν με τις χορηγίες για τα έξοδα της έκθεσης, αλλά και το six d.o.g.s. που μου παραχώρησε το χώρο. Σε αυτή την έκθεση δεν υπάρχει καθόλου η έννοια του κέρδους. Η τιμή πώλησης των φωτογραφιών θα είναι πολύ χαμηλή για να μπορεί να την αγοράσει οποιοσδήποτε, καθώς τα έργα μου δεν απευθύνονται σε ένα συγκεκριμένο κοινό, εκείνο που έχει ενδεχομένως τα χρήματα να το αγοράσει, αλλά σε όλους. Θέλω ο καθένας που κάτι του λέει αυτό που βλέπει, να μπορεί να το πάρει σπίτι του», λέει η φωτογράφος, καθώς χωρίς φανφάρες και χωρίς να θεωρεί ότι η έκθεσή της «θα σώσει τον κόσμο», πήρε την απόφαση να προσφέρει τα έσοδα της για καλό σκοπό, θεωρώντας το, το ελάχιστο που θα μπορούσε να κάνει.
