Μια δυνατή, αξιομνημόνευτη εικόνα σημάδεψε το περασμένο Σάββατο το Φεστιβάλ Καννών, προερχόμενη όχι από μια κινηματογραφική αίθουσα αλλά από το κόκκινο χαλί, που ξεπέρασε γρήγορα τις χαζές γκρίνιες για την απαγόρευση των selfies κι έστειλε παγκοσμίως ένα ηχηρό μήνυμα μέσα από την παρουσία 82 γυναικών που περπάτησαν εκεί για να διαμαρτυρηθούν για τις σεξιστικές ανισότητες στην κινηματογραφική βιομηχανία. Λίγο πριν την παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας Girls Of The Sun της ‘Ευα Ουσόν, μιας από τις 3 γυναίκες σκηνοθέτες που διαγωνίζονται φέτος για τον Χρυσό Φοίνικα (οι υπόλοιποι 18 είναι άντρες), σταρ όπως η Κέιτ Μπλάνσετ, η Κρίστεν Στιούαρτ, η Σάλμα Χάγιεκ, η Μαριόν Κοτιγιάρ, η Έλεν Μίρεν και δημιουργοί όπως η Ανιές Βαρντά και η Πάτι Τζένκινς στάθηκαν ενωμένες στο διασημότερο κόκκινο χαλί του πλανήτη κατά τη διάρκεια του πρώτου Φεστιβάλ Καννών της μετά-Γουάινστιν εποχής. Η Μπλάνσετ, Πρόεδρος της φετινής κριτικής επιτροπής, εξήγησε τη σημασία του αριθμού 82 ως συμβολική, αφού είναι ο ακριβής αριθμός των γυναικών σκηνοθετών που είχαν ταινίες στο Διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ στα 71 χρόνια διεξαγωγής του, με μόλις 2 να έχουν κερδίσει το Χρυσό Φοίνικα, σε αντίθεση με τους 71 άντρες που έχουν τιμηθεί, αντίστοιχα, με το ύψιστο βραβείο.
Με την κίνηση αυτή, το Φεστιβάλ ελπίζει να κατευνάσει τις επικριτικές αντιδράσεις για την αδυναμία του να συμπεριλάβει περισσότερες γυναίκες δημιουργούς, ακόμα και φέτος, γεγονός που σχολιάστηκε αρνητικά και από την ίδια την Μπλάνσετ, που θα αποφασίσει τους νικητές των βραβείων. Για τον ίδιο λόγο, αλλά και προσπαθώντας να αποσυνδέσει το όνομά του από τις αποτρόπαιες πράξεις του Χάρβεϊ Γουάινστιν σε προηγούμενες διοργανώσεις, το Φεστιβάλ θέσπισε μια τηλεφωνική γραμμή καταγγελιών περιστατικών σεξουαλικής παρενόχλησης για τη διάρκεια της διεξαγωγής του, που φυσικά σχολιάστηκε ως “too little, too late” και μοιάζει με απελπισμένη και ημιτελή PR τακτική.
Η μίνι πορεία διοργανώθηκε από το κίνημα 5050 by 2020, που φιλοδοξεί να βάλει τέλος στην επαγγελματική ανισότητα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στη βιομηχανία. Ανάμεσα στις συμμετέχουσες ήταν και η παραγωγός, ακτιβίστρια και ιδρύτρια του Women In Hollywood, Mελίσα Σίλβερστιν, που την επόμενη μέρα διηύθυνε το πάνελ Take Two: Next Moves for #MeToo με υψηλού προφίλ ομιλητές, όπως η Υπουργός Πολιτισμού και Δημοκρατίας της Σουηδίας, Άλις Μπα Κούνκε, η Υπουργός Πολιτισμού της Γαλλίας, Φρανσουάζ Νισέν, ο Διευθυντής του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ του Τορόντο, Κάμερον Μπέιλι και η Διευθύντρια του Annenberg Inclusion του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνια.
Η Σμιθ, η ακαδημαϊκός που ανέπτυξε την ιδέα του inclusion rider (του όρου στο συμβόλαιο ενός ηθοποιού να τηρούνται κανόνες ισότητας και πολυσυλλεκτικότητας στην πρόσληψη του προσωπικού ενός γυρίσματος, στον οποίο αναφέρθηκε και η Φράνσες Μακ Ντόρμαντ στο νικητήριο λόγο της στα τελευταία Όσκαρ), αναφέρθηκε στην ανάγκη λήψης μέτρων για την αλλαγή νοοτροπίας, που θα πρέπει να ξεκινήσουν από τις σχολές κινηματογράφου και τη διασύνδεση των φοιτητών τους με χρηματοδότες ή πετυχημένους απόφοιτους. Τόνισε, επίσης την ανάγκη, αποσύνδεσης του περιεχομένου των ταινιών από το φύλο ή τη φυλή των δημιουργών τους. «Στο Χόλιγουντ θεωρούν ότι πρέπει να έχεις γυναίκα πρωταγωνίστρια για να έχεις γυναίκα σκηνοθέτη, ενώ θα έπρεπε γυναίκες να είναι υποψήφιες για το Iron Man. Όταν έχουμε ανθρώπους άλλων φυλών πίσω από την κάμερα, θα πρέπει να μπορούν να αφηγηθούν ιστορίες και για όσους δεν είναι λευκοί, αλλά και για λευκούς».
Η Άννα Σέρνερ, Διευθύνουσα Σύμβουλος του Σουηδικού Κινηματογραφικού Ινστιτούτου, έκανε την πιο δυναμική προειδοποίηση, ανακοινώνοντας πως αν η χρηματοδότηση του οργανισμού της δεν συμπεριλάβει γυναίκες σκηνοθέτες και παραγωγούς ως το 2019, τότε όλα τα λεφτά την επόμενη χρονιά θα δοθούν αποκλειστικά σε γυναίκες. Το 2014, άλλωστε, το Ινστιτούτο έγινε το πρώτο δημόσιο όργανο κινηματογραφικής χρηματοδότησης που κατάφερε πλήρη ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών.
Τον τόνο του σεμιναρίου έδωσε από πολύ νωρίς η σουηδέζα ηθοποιός και μέλος του #tystnadtagning (#silenceaction, το σουηδικό αντίστοιχο του #MeToo), Εύα Ρόζε, φωνάζοντας στην κατάμεστη αίθουσα:
«Αυτή δεν είναι μια μάχη των φύλων. Είναι ένα παγκόσμιο κίνημα για τα ανθρώπινα δικαιώματα».