Έχουμε κανονίσει να συναντηθούμε στον χώρο που κάνουν πρόβες, κάπου στο Περιστέρι, και πράγματι, όταν φτάνω -έχοντας στο μυαλό μου το υπέροχο άλμπουμ τους Leaders αλλά και πολλές, έντονες αναμνήσεις από συναυλίες τους- «τσακώνω» τους Breath After Coma επί το έργον, να παίζουν το νέο τους υλικό. Τρία χρόνια αφού η χαρισματική φωνή του frontman Ορέστη συνάντησε την τρέλα και το ώριμο, μουσικά, παίξιμο των υπολοίπων μελών, του Θοδωρή, του Κώστα και του Βαγγέλη δηλαδή, η μπάντα αποτελεί μία από τις πιο υπολογίσιμες δυνάμεις στο χώρο του κιθαριστικού alternative rock, όπως αυτό ορίστηκε στην αμερικανική πλευρά του Ατλαντικού πριν από δύο δεκαετίες…
Διανύετε μία πολύ δημιουργική περίοδο, ετοιμάζοντας υλικό για τον νέο σας δίσκο. Τι έχει διαφοροποιηθεί στη διαδικασία σύνθεσης και παραγωγής από το άλμπουμ Leaders μέχρι και σήμερα; Η αλήθεια είναι πως έχουμε πολύ υλικό. Περνάμε τη φάση που έχουμε δεθεί ως μουσικοί περισσότερο από ποτέ και μετά από αρκετές συναυλίες και εμπειρίες έχουμε αποκτήσει αυτό που χρειάζεται για ένα υλικό στο οποίο θα ακουστεί η μπάντα ως «ένα σώμα». Δεν έχουμε προγραμματίσει το νέο άλμπουμ, επειδή έχουμε αρκετά πράγματα ακόμα να κάνουμε με το Leaders, νέα περιοδεία, νέο βίντεο, φεστιβάλ, αλλά σκεφτόμαστε να ετοιμάσουμε ένα πρώτο single που θα αποτυπώνει τους νέους Breath After Coma που γεννιούνται.
Στο Leaders, ο Duncan Harris, ένας από τους ήρωες του άλμπουμ όπως φαίνεται και από το ομώνυμο κομμάτι, ζει, ερωτεύεται, παλεύει μέσα σε μια δυστοπική καθημερινότητα, ανακτά δυνάμεις, ελπίζει, ονειρεύεται. Το περιεχόμενο του επερχόμενου δίσκου, τι θέλει να πραγματευτεί; Στιχουργικά δεν ξεφεύγουμε από τα θέματα της καθημερινότητας, των ονείρων, των απωθημένων. Το ανθρώπινο στοιχείο είναι αυτό που περνάμε στη μουσική μας και στους στίχους μας. Αυτός είναι και ο λόγος που δημιουργήσαμε το σχήμα. Λόγω και της μουσικής, όμως, που συνοδεύει το υλικό, όμως, είναι λιγότερο λυρικοί -όπως και η μουσική που γράφουμε- και περισσότερο ευθείς.
Μιλήστε μου για τις επερχόμενες εμφανίσεις σας. Αν το όνειρο συναντούσε την πραγματικότητα, με ποιους καλλιτέχνες θα πιάνατε τους εαυτούς σας να μοιράζονται τη σκηνή; Έχουμε το Σάββατο 9/12 στο Fuzz μια συναυλία με τους Θραξ Πανκc, όπου θα παίξουμε και ένα νέο τραγούδι μας για να κλείσει η δημιουργική χρονιά που πέρασε. Έχουμε επίσης το Cu On Stage της Vodafone που θα πραγματοποιηθεί στις αρχές της νέας χρονιάς. Θα θέλαμε ιδανικά να μοιραστούμε τη σκηνή με τους Queens Of The Stone Age, τους Pearl Jam, τους Highly Suspect, τους At The Drive In και τους Royal Blood.
Τι πιστεύετε ότι δεν λειτουργεί καθόλου καλά στη «σκηνή» μας; Τι θα θέλατε να δείτε να αλλάζει; Δεν μας αρέσει που ο κόσμος επιλέγει τα σχήματα που θα ακούσει βάσει hype που έτυχε να υπάρχει τη δεδομένη περίοδο και όχι βάσει μουσικής. Όχι μόνο στο ροκ, γενικότερα. Δεν είναι όλοι έτσι, αν ήταν έτσι δε θα είχαμε το κοινό μας και ούτε όλες οι μπάντες που έχουν καταφέρει κάτι έχουν πατήσει στο hype. Επίσης, βλέπεις ότι από τα συγκροτήματα πάει ο καθένας μόνος του να κάνει τη δουλειά του. Δεν υπάρχει σκηνή ουσιαστικά. Υπάρχουν εκλάμψεις «ομαδικών» διοργανώσεων, αλλά πάνε άπατες αν δε βάλουν ένα συγκρότημα «κράχτη». Το κοινό προτιμά να δώσει 30 ευρώ να δει έναν ξένο καλλιτέχνη που έρχεται στην Ελλάδα, παρά να στηρίξει την εγχώρια σκηνή.
Εάν η δισκοθήκη σας έπαιρνε φωτιά, ποιους τρεις δίσκους θα παλεύατε να σώσετε; The Beatles – Blue Compilation Vinyl, Nirvana – Nevermind, Muddy Waters – After The Rain.
Περιγράψτε μου το πιο τρελό και ιδανικό tour. Βρίσκεται στα μελλοντικά σχέδιά σας; Εντάξει θα θέλαμε να είμαστε το βασικό support των QOTSA σε ένα World Tour. Αλλά προς το παρόν στοχεύουμε μελλοντικά να πάμε Ευρώπη να παίξουμε σε clubs. Το καλοκαίρι θα συμμετέχουμε και σε ορισμένα φεστιβάλ όπως το Los Almiros. Είναι πολύ ωραίο να περιοδεύεις, ακόμα και στην Ελλάδα, να παίζεις από πόλη σε πόλη. Δένει και το παίξιμο του συγκροτήματος πολύ. Από ένα ευρωπαϊκό tour, παρά την κούραση, επιστρέφεις ανανεωμένος, εξελίσσεσαι και νιώθεις «άλλο» συγκρότημα στο κομμάτι της performance.
Εάν σας απομόνωναν για αρκετούς μήνες σε ένα ερημικό νησί με σκοπό να σας γαλουχήσουν και να σας ανυψώσουν στη παγκόσμια μουσική βιομηχανία, ποια τρία αντικείμενα θα παίρνατε μαζί σας; Τα χάπια θυρεοειδή του Ορέστη, τις πολυβιταμίνες κοπώσεως των υπόλοιπων και τα μουσικά μας όργανα. Αυτά φυσικά αν είχαμε φαΐ και κανένα κυριλέ σπίτι από μπαμπού δίπλα στη θάλασσα.
Γενικότερα είστε τέτοιοι τύποι; Θα επιτρέπατε σε κάποιον να σας «πλάσει» με σκοπό τη δόξα, ακόμη και αν θα έπρεπε να ενσωματώσετε στη μουσική σας στοιχεία που δεν θα σας εξέφραζαν 100%; Έχουμε ποπ επιρροές στις μελωδίες, μας αρέσει να δοκιμάζουμε πράγματα. Δεν είμαστε από τους τύπους που θα συναντήσεις και θα κολλήσουν σε όρια μουσικών ειδών. Επίσης εκτιμάμε και συμβουλές παραγωγών. Φαντάζομαι το να δουλέψεις με καταξιωμένο παραγωγό είναι ζόρι αλλά είναι και εμπειρία, σου δίνει πράγματα. Δε θα θέλαμε όμως να αλλάξει η αίσθηση που έχουμε όταν παίζουμε και οι τέσσερις μαζί. Νομίζω ότι κανείς δε θα ήθελε να το αλλάξει αυτό, αν ήταν συνεργάτης που θα ήθελε να μας δει να προοδεύουμε σε αυτό που αγαπάμε.
Πώς φαντάζεστε τους εαυτούς σας σε 10 χρόνια από τώρα; Σίγουρα με δίσκους και αρκετά live στην «πλάτη» μας. Δεν το συζητάμε όμως περαιτέρω γιατί ήδη αγχωθήκαμε…
Ποιο -έξω από τα νερά σας- κομμάτι έχετε σκεφτεί να διασκευάσετε; Νομίζω ότι όλοι θα θέλαμε πολύ να παίξουμε το “Bump” των Fun Lovin’ Criminals. Ή κάτι από Michael Jackson ή και George Clinton. Καλή ενέργεια και όχι μιζέριες.