Την τελευταία δεκαετία ασχολούμαστε πάρα πολύ με τις νόμιμες κι εναλλακτικές μεθόδους κυκλοφορίας της μουσικής και μέσα σε αυτά τα χρόνια έχουμε δει αρκετά μεγάλα ονόματα (Radiohead, Nine Inch Nails κτλ.) να ακολουθούν αυτόν τον τρόπο, αλλά η αλήθεια είναι πως γι’ αυτούς το ρίσκο δεν είναι και τόσο μεγάλο. Τα ονόματα μικρότερου βεληνεκούς, χωρίς το φανατικό κοινό που θα αγόραζε τους δίσκους τους ακόμα κι αν ήταν κρυμμένοι σε συσκευασίες διαιτητικού γιαουρτιού, δεν έχουν την παραμικρή εγγύηση σε ένα μουσικό κόσμο που ζει με το μότο «κατεβάζω, άρα υπάρχω» όπως ισχυριζόταν σωστά ο Πέτρος Πετρίδης σε μια αξέχαστη διάλεξη που είχε δώσει στα πλαίσια του Synch το 2009.
Οι The Boxer Rebellion αν κι άρχισαν την πορεία τους με μεγάλο hype απ’ τα βρετανικά έντυπα και βρέθηκαν να παίζουν μαζί με ονόματα όπως οι Editors, Killers και οι Raveonettes, έμπλεξαν με την Poptones του Alan McGee και σύντομα βρέθηκαν χωρίς την παραμικρή στήριξη που σε άλλες περιπτώσεις θα οδηγούσε στη διάλυσή τους. Κι όμως, συνέχισαν την πορεία τους ψηφιακά και χάρις στη βοήθεια του iTunes βρέθηκαν στα chart του Billboard χωρίς να υπάρχει κάποιο φυσικό προϊόν εκεί έξω.
Με αφορμή την επερχόμενη εμφάνισή τους στο 6 D.O.G.S. μιλήσαμε με τον Adam Harrison (μπάσο) για την πορεία τους μέχρι σήμερα, για όσα σχεδιάζουν και για την αντίδραση που θα είχαν αν τους πλησίαζε πάλι μια μεγάλη εταιρεία.
Πού και πότε γνωριστήκατε και ποιες ήταν οι κοινές επιρροές σας; Γνωριστήκαμε το 2001 στο Λονδίνο. Ο Nathan, ο τραγουδιστής μας, είχε έρθει απ’το Τεννεσί και ήταν ένα απ’τους λίγους ανθρώπους με αυτήν την καταγωγή που γούσταρε το βρετανικό ροκ. Μαζί μας στο Λονδίνο ανακάλυψε πως μπορούσε να γράψει μουσική με τύπους που είχαν μεγαλώσει με ίδιες δόσεις από Radiohead, Oasis και Blur. Φυσικά, είχαμε όλοι διαφορετικό γούστο αλλά τα βασικά ήταν παρόμοια.
Όταν διαλύθηκε η Poptones ποια ήταν η πρώτη σας αντίδραση και ποιο ήταν το σκεπτικό που σας οδήγησε στην κυκλοφορία του επόμενου δίσκου μέσω του iTunes; Δεν τα παρατήσαμε, ήμασταν στο καναβάτσο αλλά δεν είχαμε ηττηθεί. Νομίζω πως όλοι είχαμε την αίσθηση πως δεν μας δόθηκε πραγματική ευκαιρία να προσφέρουμε τα τραγούδια που είχαμε φτιάξει σε αυτούς που μπορεί να τα εκτιμούσαν πολύ. Η κινητήριος δύναμη για να συνεχίσουμε την προσπάθεια να το αλλάξουμε αυτό μας κράτησε δεμένους. Ήταν δύσκολο, όλοι πιάσαμε αναγκαστικά πρωινές δουλειές αλλά ποτέ δεν χάσαμε την μπάλα απ’ τα μάτια μας. Συνεχίσαμε την προσπάθεια και μέσα στα τρία χρόνια που ακολούθησαν γράψαμε και ηχογραφήσαμε το Union. Αν και πιστεύαμε σε αυτά τα νέα τραγούδια, η βιομηχανία είχε μια αντίδραση «είχαν την ευκαιρία τους και την σπατάλησαν» και για αρκετό καιρό κανείς δεν ήθελε να δουλέψει μαζί μας. Όταν πια ήμασταν απελπισμένοι, λάβαμε ένα μήνυμα που άλλαξε τα πάντα. Ένας τύπος ονόματι Damon Marzano, ο οποίος δούλευε στην iTunes και είχε λατρέψει τον πρώτο μας δίσκο, μας ρώτησε που θα βγάζαμε το δεύτερο δίσκο. Όταν του είπαμε πως δεν ήθελε κανείς να το κυκλοφορήσει ανέλαβε δράση και το κυκλοφόρησε μέσω της εταιρείας του, κάνοντας παράλληλα μεγάλο promotion του πρώτου single, “Evacuate”. Βρεθήκαμε ξαφνικά με ένα δίσκο που ήταν διαθέσιμο σε ολόκληρο τον κόσμο και υπήρχε κόσμος που το αγόραζε! Πουλήθηκαν τόσα «αντίτυπα» στις Η.Π.Α. που έγινε ο πρώτος δίσκος που έμπαινε στο Top 100 του Billboard, έχοντας αποκλειστικά ψηφιακή κυκλοφορία.
Στα μάτια μου, έχετε εκτελέσει σχεδόν τέλεια αυτόν τον πραγματικά ανεξάρτητο τρόπο κυκλοφορίας δίσκων. Τι θα συμβουλεύατε άλλες μπάντες που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα που αντιμετωπίσατε εσείς; Νομίζω πως μάθαμε τα περισσότερα από όσα μας έκαναν στην πορεία επιτυχημένους, κάνοντας δοκιμές. Πολλές απ’τις αποφάσεις που πήρε η εταιρεία όταν βγάλαμε τον πρώτο μας δίσκο ήταν προφανέστατα λανθασμένες, οπότε ξέραμε εξαρχής τι να αποφύγουμε όταν ήρθε η ώρα να κάνουμε τα ίδια πράγματα μόνοι μας. Ήμασταν σίγουροι πως έπρεπε να βρούμε φοβερό management. Κατά τη γνώμη μας, το καλό management είναι πιο χρήσιμο σήμερα απ’ ότι μια καλή εταιρεία. Άνθρωποι που είναι πραγματικά επικεντρωμένοι στις ανάγκες σου, που μπορούν να αντιδράσουν άμεσα στις ευκαιρίες που παρουσιάζονται εν μέσω του τρέχοντος κλίματος αναταραχής στον κόσμο της μουσικής, είναι απαραίτητοι κι αυτό ακριβώς κάνει η ομάδα management που έχουμε. Οι δισκογραφικές καθυστερούν λόγω των διοικητικών συμβουλίων και της συντηρητικής γνώσης, κι εμείς εκμεταλλευόμαστε ακριβώς αυτό: την απουσία αυτών των παραμέτρων στη λειτουργία της δικής μας μπάντας.
Αν αύριο μια μεγάλη εταιρεία σας χτυπούσε την πόρτα θα λέγατε αμέσως «ναι»; Ποιες πιστεύεις πως θα ήταν οι παράμετροι που θα σκεφτόσασταν σοβαρά πριν απαντήσετε; Αμέσως ναι αποκλείεται και ίσως να αρνούμασταν άμεσα αν η συμφωνία δεν μας συνέφερε. Έχουμε συνηθίσει την πολυτέλεια του απόλυτου δημιουργικού ελέγχου κι έχουμε γίνει αρκετά καλοί στο να τρέχουμε εμείς την μπάντα. Με αυτά υπ’ όψιν, δεν θα αποκλείαμε ποτέ την επιστροφή μας σε μια πολυεθνική. Υπάρχουν διαστάσεις όταν ανήκεις σε μια τόσο μεγάλη μηχανή που δεν μπορείς να βρεις πουθενά αλλού. Για παράδειγμα, μεγάλα marketing budgets και μεγάλες ομάδες ειδικών σε ολόκληρο τον κόσμο.
Το Promises έχει αρκετές διαφορές συγκριτικά με τους προηγούμενους δίσκους σας, όπως διάφορα ηλεκτρονικά μέρη (μέχρι λούπες νομίζω). Ήταν φυσική συνέχεια ή μια ακόμα πολύ καλά σχεδιασμένη κίνηση; Και τα δύο. Είχαμε αρχίσει να πειραματιζόμαστε με τους ηλεκτρονικούς ήχους όταν γράφαμε το Union, σε τραγούδια όπως το “The Gospel of Goro Adachi”, οπότε δεν ήταν τόσο μεγάλη αλλαγή για εμάς όταν επιλέξαμε να ακολουθήσουμε τον ίδιο τρόπο σε κάποια απ’τα τραγούδια του Promises. Γράψαμε πάντως διαφορετικά το δίσκο, ηχογραφώντας ζωντανά όσα κάναμε και αυτή η αλλαγή μας έδωσε τον χώρο να πειραματιστούμε ηλεκτρονικά.
Έχετε δώσει αρκετά τραγούδια σας σε τηλεοπτικές σειρές και στον κινηματογράφο. Ποια είναι η αγαπημένη σας στιγμή; Το “Caught By The Light” που ακουγόταν σε μια πολύ συγκινητική σκηνή, σε μια κηδεία στο NCIS. Είναι ένα καλό παράδειγμα για το τι μπορεί να επιτευχθεί όταν ο ήχος και η εικόνα δένονται ιδανικά για να δώσουν μια πολύ συναισθηματική σκηνή. Νομίζω πως είναι το καλύτερο παράδειγμα του συνδυασμού της μουσικής μας με «δυνατή» τηλεόραση.
Κι απ΄τη στιγμή που είχατε τραγούδι και στο The Football Factory, ποια ομάδα υποστηρίζεις στην Premier League και ποια πιστεύεις θα πάρει το πρωτάθλημα; Είμαι Άρσεναλ αλλά δεν είμαι και πολύ σίγουρος πως θα πάρει το πρωτάθλημα. Αυτή τη στιγμή θα μου έκανε μεγάλη εντύπωση να μην το πάρει η Τσέλσι. Η ομάδα τους είναι γεμάτη με απίστευτα ταλαντούχους παίχτες και ο Μουρίνιο μοιάζει ικανός να οργανώσει τον τρόπο που παίζουν με φοβερή ακρίβεια.
Τι να περιμένουμε απ’το γκρουπ τώρα; Η περιοδεία μας τώρα ελπίζουμε να είναι το όμορφο τέλος της χρονιάς και το 2015 θα ηχογραφήσουμε καινούργιο δίσκο, ο οποίος είναι σχεδόν ολοκληρωμένος. Δεν έχω ενθουσιαστεί ξανά τόσο πολύ με κάτι που έχουμε γράψει και ανυπομονώ να το ακούσει ο κόσμος.
Οι The Boxer Rebellion εμφανίζονται στο 6 D.O.G.S. την ερχόμενη Δευτέρα 3/11, καλεσμένοι του Plissken Festival με support τους Popeye, εισιτήρια €17,15. Προπώληση από Viva.gr, τηλεφωνικά στο 11876 και από όλα τα καταστήματα Public (on-line στο www.public.gr), Παπασωτηρίου, Seven Spots και Reload Stores.
