Πάντα μου άρεσαν οι θεατρικοί μονόλογοι. Θεωρώ ότι κρύβει μια ενδιαφέρουσα παράνοια να παρακολουθούμε έναν άνθρωπο που μονολογεί, άλλωστε το να μιλά κανείς μόνος του δεν είναι δείγμα μια ιδιαίτερης, τουλάχιστον, προσωπικότητας; Ο συγκεκριμένος μονόλογος, το Bitch Boxer, με ιντριγκάρει ακόμη περισσότερο λόγω θέματος: μια νεαρή πυγμάχος από φτωχογειτονιά του Λονδίνου ανακαλύπτει ότι η μόνη δύναμη που την κρατά όρθια, στο ρινγκ και στη ζωή, είναι η δύναμη που κρύβεται μέσα της.
Κι αν φοβάστε πως όλα τα αθλητικά success stories θυμίζουν ανελέητα Χόλυγουντ σας υπογραμμίζω ότι εδώ η περίπτωση μας είναι διαφορετική αφού το Bitch Boxer, το έργο της συγγραφέα, ηθοποιού αλλά και πυγμάχου Charlotte Josephine, είναι ένα ρεαλιστικό βρετανικό δημιούργημα με τις απαραίτητες δόσεις κοινωνικού προβληματισμού και φλεγματικού χιούμορ.
Η Popaganda συνάντησε την ηθοποιό Ελίνα Ρίζου, τον σκηνοθέτη Γιώργο Οικονόμου και τον προπονητή Γιάννη Αϊδινιώτη στο κλαμπ πυγμαχίας του Παναθηναϊκού, εκεί δηλαδή που η Ελίνα ασκείται για ένα δίωρο τέσσερις φορές την εβδομάδα προκειμένου να βρει μέσα της χαρακτηριστικά που θα την στηρίξουν στην ενσάρκωση του ρόλου. Άλλωστε σκοπός δεν είναι να «δώσει μπουνιές στον αέρα» αλλά να αποτυπώσει όσο περισσότερο την ψυχολογία μιας γυναίκας που μπαίνει στο ρινγκ για να παλέψει για τη ζωή της και για τη συμμετοχή της στους τους πρώτους Ολυμπιακούς που περιέλαβαν στο πρόγραμμά τους ως επίσημο αγώνισμα τη γυναικεία πυγμαχία.
Ο Γιώργος Οικονόμου παραδέχεται ότι το μποξ είναι το αγαπημένο του άθλημα, έβλεπε από παλιές ταινίες με ανάλογη θεματολογία και μάλιστα έχει γυρίσει και σχετικά ντοκιμαντέρ ενώ ο «σκληρός» Αϊδινιώτης, ο πρώτος που ασχολήθηκε στην Ελλάδα με τη γυναικεία πυγμαχία το 1994, παραδέχεται ότι έκλαψε βλέποντας το «Million Dollar Baby».
Για την ώρα ρίχνω μπουνιές στον σάκο. Τις προάλλες μου έφεραν έναν αντίπαλο αλλά δεν ήμουν ακόμη σε ψυχολογική ετοιμότητα να τον χτυπήσω. Σκέφτομαι, τελικά καλύτερα που είναι μονόλογος
Τι λέει όμως η Ελίνα που έχει επωμιστεί πέρα από τις αναμενόμενες πρόβες και την σκληρή προπόνηση; «Δεν είχα ποτέ ασχοληθεί με το μποξ στο παρελθόν. Γυμναζόμουν στο πλαίσιο που κάθε ηθοποιός οφείλει να φροντίζει το σώμα του αλλά μέχρι εκεί. Δεν μου βγάζει επιθετικότητα όλο αυτό γιατί πολύ απλά η πυγμαχία είναι ένα βίαιο άθλημα αλλά δεν είναι επιθετικό. Η στρατηγική παίζει μεγάλο ρόλο, κάτι που ίσως κάποιοι δεν μπορούν να φανταστούν. Μου θυμίζει ένα φοβερά ταχύ και σωματικό σκάκι. Για την ώρα ρίχνω μπουνιές στον σάκο. Τις προάλλες μου έφεραν έναν αντίπαλο αλλά δεν ήμουν ακόμη σε ψυχολογική ετοιμότητα να τον χτυπήσω. Σκέφτομαι, τελικά καλύτερα που είναι μονόλογος», μου λέει χαμογελαστή.
Ο Οικονόμου μου εξηγεί ότι το έργο έχει «κοινωνική και πολιτική διάσταση. Κοινωνική γιατί παρουσιάζει μια κοπέλα που νιώθει πληγωμένη από την εγκατάλειψη της μητέρας της με αποτέλεσμα να παρουσιάζει μια παραβατική συμπεριφορά κι έναν πατέρα που τη σπρώχνει στο άθλημα για να της μάθει πειθαρχία, για να ανακαλύψει τη δύναμη που κρύβει μέσα της αλλά και, σε ένα δεύτερο επίπεδο, να ‘σκοτώσει’ τη θηλυκότητα της που σταδιακά ξυπνά. Πολιτική γιατί μιλά ξεκάθαρα για μια κοπέλα από την εργατική τάξη, μια κοπέλα από φτωχική γειτονιά που παλεύει να ξεφύγει από όλο αυτό και που τελικά οι αγώνες πυγμαχίας των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012 θα διεξαχθούν σε ένα στάδιο που βρίσκεται ακριβώς εκεί, στην ‘περιθωριακή’ γειτονιά της. Το έργο έχει πιάσει πολύ το παλμό του σήμερα και γι’ αυτό βραβεύτηκε και με το Old Vic New Voices Edinburgh Season 2012 ενώ έχει αποσπάσει και άλλα βραβεία».
Γιώργος Οικονόμου, Ελίνα Ρίζου μετά την προπόνηση, πρίν από την πρόβα.
Ο Γιάννης μπαίνει ξανά στη συζήτηση και μου λέει «κοίτα γύρω σου, ο χώρος του μποξ είναι ένας πολιτισμένος χώρος καθώς διέπεται από αυστηρούς κανόνες. Κοίτα να δεις πόσο ήπια και ευγενικά συμπεριφέρονται ο ένας στον άλλον». Πράγματι, αν και η αίθουσα είναι γεμάτη από άντρες που προπονούνται, δηλαδή ρίχνουν μπουνιές ο ένας στον άλλον, επικρατεί σχεδόν ησυχία, δεν ακούγονται περιττές φωνές, δεν υπάρχει εκνευρισμός στην ατμόσφαιρα. Παρατηρώ επίσης πολλούς καθρέφτες στους τοίχους, γεγονός που παραπέμπει σε αίθουσα χορού. Ο Γιάννης είναι ξεκάθαρος «ο καθρέφτης είναι ο καλύτερος φίλος του πυγμάχου. Πρέπει να περνάς πολύ χρόνο μπροστά του και να εξασκείς και το βλέμμα σου. Το βλέμμα σου είναι όπλο».
«Συνήθως οι αθλητικές ταινίες τελειώνουν με νίκη», σχολιάζω και ο Γιώργος Οικονόμου με αποστομώνει χαμογελώντας αινιγματικά «Υπάρχουν πολλών ειδών θρίαμβοι στη ζωή, άλλωστε δε πρέπει να τα πούμε όλα».
Info:Η παράσταση Bitch Boxer θα παρουσιαστεί από την Παρασκευή 17 Οκτωβρίου έως την Κυριακή 9 Νοεμβρίου στην αίθουσα Black Box του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη
