Ο Διονύσης Ατζαράκης είναι ένας από τους πιο δραστήριους κωμικούς της γενιάς του και αν τον έχεις παρακολουθήσει από κοντά, τότε ξέρεις πως όσο είναι πάνω στην σκηνή, σπάνια σε κάνει να σταματάς να γελάς. Ξεκίνησε το stand – up το 2007 και έκτοτε έχει κάνει παραστάσεις σε θέατρα, μπαρ και φεστιβάλ σε Ελλάδα και Αγγλία. Μάλιστα, όσο ζούσε στο Λονδίνο, απόσπασμα παράστασής του έπαιξε στο BBC Radio 2. Όταν γύρισε στην Ελλάδα, δούλεψε και στην τηλεόραση, που τα τελευταία χρόνια έχει κάνει, ομολογουμένως, ένα άνοιγμα στο stand-up, που ούτως ή άλλως είναι στα πάνω του τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Στα πλαίσια λοιπόν του Avaton International Comedy Festival, που θα διεξαχθεί στο θέατρο Άβατον, ο Διονύσης Ατζαράκης θα παρουσιάσει την πρώτη του σόλο παράσταση, με τίτλο Under Construction, που είναι ακριβώς αυτό που δηλώνει ο τίτλος της: μια παράσταση υπό κατασκευή, την οποία φιλοδοξεί να χτίσει σύντομα και να έχει μια θέση στις επιλογές μας για πολύ γέλιο, την επόμενη θεατρική σεζόν.
Πάντα είχα σαν τάση μέσα μου να είμαι αστείος στην παρέα, μου άρεσε και το επεδίωκα. Βέβαια το stand – up δεν είναι τόσο απλό. Το συνειδητοποίησα μετά, όταν ξεκίνησα επαγγελματικά το stand-up κοντά στο 2007. Βρέθηκα στις «Νύχτες Γέλιου» της Λουκίας Ριζάκη. Έκανα κάποιες σπουδές στην υποκριτική, ενώ ήμουν stand-up κωμικός ήδη για τέσσερα χρόνια. Η ηθοποιία προσωπικά με βοήθησε να εξελίξω κάποια εκφραστικά μέσα, αλλά τα βασικά εργαλεία του stand-up τα βρήκα με την εμπειρία.
Ένα πράγμα που πρέπει κανείς να κάνει πριν ασχοληθεί με το stand-up είναι να δει πολύ stand-up. Να έρθει να δει παραστάσεις και φυσικά τώρα μπορεί να παρακολουθήσει και πολλούς κωμικούς στο You Tube. Από κει και πέρα γράφεις κείμενα, δοκιμάζεις τις δυνάμεις σου σε ένα open mic και βλέπεις τι λειτουργεί, πετάς ότι δεν λειτουργεί και έτσι μαθαίνεις. Όταν αποφάσισα να ασχοληθώ παρακολουθούσα πολύ τους Robbin Williams, Bill Hicks και τώρα πλέον τον Louis CK, τον Bill Burr και τον Patrice O’ Neal.
Έχω σίγουρα αδυναμίες πάνω στην σκηνή, αλλά ένα πράγμα που πρέπει να δουλέψω μάλλον, είναι η αδυναμία που έχω κάτω από τη σκηνή. Αν κάτι δεν πάει όπως το θέλω, με πειράζει περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε. Δεν είναι ότι κάθομαι και κλαίω. Μπορεί να είναι οι συνθήκες του μαγαζιού, το κοινό, για κάποιο λόγο τέλος πάντων δεν θα πάρεις τα γέλια που θα έπαιρνες κανονικά. Ως επαγγελματίας το ξέρεις αυτό και το γνωρίζεις, αλλά δεν μπορώ να το παραβλέψω εύκολα και με ρίχνει αρκετά συχνά.
Δε μου έχει συμβεί βέβαια να μην γελάσει κανείς, σε κανένα αστείο μου κατά την διάρκεια μιας παράστασης, αλλά έχει τύχει να παίζω σε μεγάλο χώρο, όπου το κοινό δε δαμάζεται. Ήταν ένα χάος η αίθουσα, είχε χάλια ήχο και βαβούρα καθώς ήταν μπαρ και ο κόσμος έπινε και συζητούσε, δεν είχε καλό φως, δεν ήταν σωστά τοποθετημένοι οι θεατές και έτσι από τα 200 άτομα, μας άκουγαν μόνο οι 10 που ήταν μπροστά μας. Μερικές φορές μάλιστα, ούτε καν αυτοί. Δεν μπορείς όμως παρά να κάνεις την παράσταση μέχρι τέλους.
Σίγουρα μπορεί να ζήσει κάποιος από το stand-up στην Ελλάδα. Βέβαια δε ζούμε όλοι αμιγώς από αυτό, αλλά κάνουμε πράγματα που γυρίζουν γύρω από το stand-up, είτε είναι κείμενο για τηλεόραση, για comics ή κάτι άλλο.
Επιδιώκω να είναι τα γέλια συνεχόμενα και δυνατά, οπότε προσέχω τα κείμενα μου να έχουν μια ροή, να είναι δηλαδή εξακολουθητικά τα αστεία. Τα πράγματα που με εμπνέουν να γράψω είναι τα πιο προσωπικά παράλληλα όμως βάζω αναφορές από την pop κουλτούρα τις οποίες και αγαπώ πολύ. Ταινίες, τραγούδια, μουσική, πράγματα που δεν είναι ξένα προς τον κόσμο, με τα οποία ταυτιστεί και να γελάσει. Υπάρχουν dark σημεία στα αστεία μου. Ο τρόπος που τα λέω μπορεί να είναι θετικός, απλά δεν είναι καφρίλα για την καφρίλα, μου αρέσει η καφρίλα, αλλά να έχει από πίσω σκέψη.
Δεν θα ανατρέψω εντελώς το κλισέ που θέλει τους κωμικούς «καταθλιπτικούς ίσως», απλά έχουμε μια τάση να σκεφτόμαστε πολύ και υπεραναλύουμε, να παρατηρούμε πράγματα ξανά και ξανά… Όταν σκέφτεσαι πολύ, κάποια στιγμή σκέφτεσαι και αυτά που σε στεναχωρούν, δεν καταλήγει πάντα σε καλό.
Στο Under Construction θα δείτε την κωμικό Χρύσα Κατσαρίνη να ανοίγει την παράσταση για ένα εξαιρετικό 15λεπτο και έπειτα εμένα όπου για περίπου 45 λεπτά θα σας λέω παλιά και καινούρια κείμενα φτιαγμένα και δομημένα υπό την μορφή μιας παράστασης. Αστεία για τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι εγώ τον κόσμο, αυτοσαρκαστικά για εμένα και την εμφάνισή μου, τη σχέση μου με τις γυναίκες, τις αδυναμίες μου, την εμπειρία μου από το σχολείο όπου κακοπέρασα η αλήθεια είναι και όλα αυτά με αρκετές παρατηρήσεις από την καθημερινότητα.»