Με τον ήχο της γερμανικής Raster-Noton έχουμε πολύ καλές σχέσεις. Το πειραματικό, οριακά χορευτικό, όραμα των ιδιοκτητών της (Alva Noto, Byetone, Frank Bretschneider), έχει κάνει μια ιδιαίτερη πορεία στους ηλεκτρονικούς κύκλους της πόλης, σε σημείο που μπορούμε, λέμε τώρα, να συζητάμε για ώρες συγκρίνοντας τη (μέτρια) φετινή εμφάνιση των Diamond Version με την πρώτη φορά που ήρθε ο Olaf Bender aka Byetone στην Αθήνα. Για τον Ikeda, υπήρχε η εξαιρετική εμφάνισή του στο Hertz που πραγματοποιήθηκε πέρσι στο Μέγαρο Μουσικής, γι’αυτό και δεν ενθουσιαστήκαμε και πολύ με το Superposition.
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ήταν εντυπωσιακό, κάθε άλλο. Με είκοσι lcd οθόνες να συγχρονίζονται με τα όσα έκαναν επί σκηνής οι δύο performers του Ikeda και το πανέμορφο video wall της Στέγης, το ιδιαίτερο έργο του Ιάπωνα πειραματιστή είχε αρκετές καλές στιγμές. Οι δύο συμμετέχοντες παρεμβάλλονταν στη μουσική, είτε εικαστικά, μέσω των όσων βλέπαμε στα μόνιτορς, είτε παίζοντας με τα ρυθμικά μέρη, σε ένα ιδιαίτερο και αρκετά πρωτότυπο παιχνίδι με σήματα μορς ή βόλους.
Νομίζω ότι αυτό που ξένισε αρκετούς από εμάς, ήταν το γεγονός ότι ο Ikeda έχει επιλέξει στην συγκεκριμένη παράσταση να μην συμμετέχει ενεργά. Δεν βρίσκεται στη σκηνή και δεν αναλαμβάνει τη μουσική αναπαραγωγή των συνθέσεων του. Το Superposition αναπαράγεται εξ ολοκλήρου προηχογραφημένο, αφήνοντας στους δύο performers την ζωντανή κι όχι πάντα ουσιαστική παρεμβολή στα όσα συμβαίνουν μουσικά. Ως αποτέλεσμα, η προσοχή σου επικεντρώνεται μόνο στις λεπτομέρειες των δύο καλλιτεχνών που βρίσκονται επί σκηνής, με τη μουσική να μεταμορφώνεται στο soundtrack των δικών τους κινήσεων.
Εκεί είναι που ο Ryoji Ikeda χάνει στις αναπόφευκτες συγκρίσεις με την προηγούμενη εμφάνιση του, χωρίς όμως να μπορείς να πεις ότι παρακολούθησες κάτι αδιάφορο ή μια ακαδημαϊκή παράσταση για λίγους. Δεδομένο ότι θα τον καλέσουν ξανά στο μέλλον, δεδομένο ότι κι εμείς θα σπεύσουμε και πάλι να τον δούμε.