Με μια δεκαετία σχεδόν στην πλάτη του, το Bob Festival ετοιμάζεται για την όγδοη διοργάνωσή του, και μαζί ετοιμάζεται και το ανατρεπτικό του Scratch Night, όπου για πέμπτη φορά, νέες θεατρικές ομάδες έχουν μόλις δεκαπέντε λεπτά να παρουσιάσουν τη θεατρική τους πρόταση, καλώντας τον κόσμο να επιλέξει ποια απ’ όλες αυτές θέλει να δει σε μορφή ολοκληρωμένης παράστασης την χρονιά που έρχεται. Κι επειδή να δεν έχεις βρεθεί σε Scratch Night, είναι δύσκολο να αντιληφθείς την ηλεκτρισμένη ενέργεια, αλλά και την ασύγκριτη φρεσκάδα που απλώνεται στη σκηνή του Bob Festival, ζητήσαμε από τις ομάδες που αρίστευσαν τις προηγούμενες χρονιές, να μας περιγράψουν πώς βίωσαν τις δικές τους έντονες στιγμές.
Σιγά μην Κλάψω, Σιγά Μη Φοβηθώ – ΡαΚούν, νικητές 2014
11 Μαΐου 2014. Κυριακή. Λίγα λεπτά πριν από τα μεσάνυχτα κι οι διοργανωτές του Scratch Night του Bob Festival ’14 ανακοινώνουν πως οι μεγάλοι νικητές κι άρα η σταχτοπούτα που μετά τα μεσάνυχτα δεν θα επιστρέψει με κολοκύθα είναι η ομάδα “ΡαΚούν”. Αυτοί οι πέντε που την ώρα της ανακοίνωσης σκέφτονταν πως, εν μέσω τελικών εξετάσεων στη δραματική του Θεάτρου Τέχνης, κατάφεραν σε 10 μέρες να στήσουν μια δεκαπεντάλεπτη παράσταση και να μαγέψουν κοινό και κριτικούς περάσουν κυρίως καλά. Πως απέδειξαν στους εαυτούς τους ότι για να πετύχει μια ομάδα χρειάζεται απλώς πολλά λεφτά αγάπη κι όραμα. Πως το θέατρο πέρα απ ́τις δυσκολίες είναι πάνω απ ́όλα πόλεμος ένα παιχνίδι. Κι αν σήμερα, ένα χρόνο μετά, μας ρωτούσαν τί έχουμε κερδίσει μέχρι στιγμής περισσότερο απ ́αυτό το ταξίδι, δεν θα είναι οι παραστάσεις στο Broadway Bios, οι συνεντεύξεις στη Bildστα έντυπα, η φήμη και το χρήμαοι ευκαιρίες που δόθηκαν, τα κονέ σχέδια για το μέλλον. Θα ήταν το γεγονός πως έπειτα απ ́όλα αυτά, καμία νίκη δεν θα είχε σημασία, αν δεν συνεχίζαμε να κοιταζόμαστε χαμογελώντας, να αισθανόμαστε οικογένεια και να νιώθουμε όπως εκείνα τα λεπτά πριν από τα μεσάνυχτα της Κυριακής των αποτελεσμάτων.
Η ομάδα “ΡαΚούν” είναι καλλιτεχνική δημιουργική ομάδα και αποτελείται από τους: Σελήνα Διαμαντοπούλου, Χρήστο Καρασαββίδη, Γιάννη Κόκα, Ιζαμπέλα Μπαλτσαβιά, Δώρα Παρδάλη
Μια Μετεφηβική Πενταήμερη – 4frontal, τρίτη θέση 2013
Η προετοιμασία ήταν παραπάνω από διασκεδαστική. Δύο αναπάντεχα σκηνικά έχουν ξεχωρίσει στις πρόβες: Μία τούμπα της Ελένης τη στιγμή που έπρεπε να βγει με ένα εντυπωσιακό περπάτημα που θα τράβαγε τα βλέμματα όλων στην αρχή του έργου, που φυσικά διέκοψε την πρόβα για πολύ ώρα από τα γέλια μας, και φυσικά η τούμπα αυτή κρατήθηκε και στην παράσταση! Το δεύτερο ήταν η προσπάθεια μας να πούμε το κείμενο σαν χορός αρχαίας τραγωδίας (!) και, πάλι φυσικά, ούτε αυτή η προσπάθεια ολοκληρώθηκε ποτέ από τα γέλια όλων, αυτή τη φορά όμως επιλέξαμε να μην διακινδυνεύσουμε να βάλουμε τα γέλια και στην παράσταση. Η πιο αγχωτική στιγμή με διαφορά υπήρξε η πρώτη βραδιά του διαγωνισμού: αυτό που μας γονάτισε ήταν η αναμονή μέχρι να βγούμε στη σκηνή, αφού βγαίναμε τέταρτοι και καταϊδρωμένοι! Όμως η ενέργεια των θεατών μας ανέβασε τρομερά. Τη χρονιά που διαγωνιζόμασταν ξεχώρισε μια ομάδα από τη Θεσσαλονίκη, που βγήκε δεύτερη στον τελικό, και αποτελούνταν κυρίως από ερασιτέχνες! Αν μπορούσαμε να ψηφίσουμε, σίγουρα θα έβγαινε πρώτη! Το Scratch Night του Bob Festival ήρθε σε μία χρονική περίοδο που δεν γνωρίζαμε ποιο θα μπορούσε να είναι το επόμενο μας βήμα, κι αποτέλεσε μια αφορμή να ωριμάσουμε σαν ομάδα, να αναλάβει ο καθένας πιο ξεκάθαρους ρόλους και εκτός σκηνής, και να αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλον περισσότερο σαν συνεργάτες, με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στις προσωπικές μας δυνάμεις, αλλά και στη δύναμη της ομάδας.
Η ομάδα 4frontal αποτελείται από τους Μάγια Ανδρέου, Σταύρο Γιαννουλάδη, Θανάση Ζερίτη, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Ηρώ Καρρά, Απόστολο Κουτσιανικούλη, Ελένη Κουτσιούμπα, Χάρη Κρεμμύδα, Γρηγόρη Λιακόπουλο, Νεφέλη Μαϊστράλη, Νιόνια Μαλεφάκη, Αμαλία Νίνου, Αριστέα Σταφυλαράκη, Πάνο Τοψίδη
Δείξε ποιος Είσαι! – Ηa! Theatre Ensemble, νικητές 2011
Μαζευτήκαμε μια μέρα, αρχές του 2011, πέντε-έξι ηθοποιοί να στήσουμε μια παράσταση για κάτι που τότε μας απασχολούσε: τον φόβο. Σε λιγότερο από ένα μήνα, από την αρχική ομάδα είχαμε απομείνει τρεις: Μαζευτήκαμε στο σαλονάκι της Μαριάννας, πάνω στο τραπέζι βρισκόταν ένα βιβλίο με Αρμένικα παραμύθια, ένα απ’ αυτά η «Αστράμαξα». Ένας ψαράς βρήκε τ’ αστέρια του ουρανού στα δίχτυα του κι αποφάσισε να τα πουλήσει για να πλουτίσει. «Ρε το παραμύθι να κάνουμε παράσταση!/ Ναιι και να ‘ναι όλο σωματικό θέατρο που γουστάρουμε κι οι τρείς!!/ Λόγος όπου μας βγει / και πρωτότυπη μουσική παραμυθένια! / όμως και χαρακτήρες πιο γκροτέσκους να σπάσει η παραμυθίλα…/ α! και μια κατσίκα! / κι ένα flashback! / και τρεις γριές καταναλώτριες / και τρεις ληστές! /και cartoon! / “Αστραξίδι” / και πρεμιέρα στο Bob!/μα θα μπω χειρουργείο, δεν την βγάζω παράσταση μιας ώρας /ε πάμε στο scratch / ε πάμε!/ ..ρε μήπως το παρακάναμε σωματικό; / θα μας καταλάβουν;/ μήπως είμαστε σούργελα; / τιιι;; βγαίνουμε;;;/ παιδιά ό,τι έγινε έγινε.. /ναι ρε πάμε να γουστάρουμε! / την ζώνη σου δέσε! / φύγαμε!» Την παράσταση για τον φόβο δεν την κάναμε ποτέ. Εκείνη τη μέρα όμως, σίγουρα κάτι ξορκίσαμε. Μιλήσαμε άφοβα την γλώσσα μας και μας κατάλαβαν. Δείξαμε ποιοι είμαστε, και μόνο σε 15 λεπτά!
Η ομάδα Ha! Theatre Ensemble αποτελείται από τους Θεοδόση Κώνστα και Μαριάννα Βαρβιάνη, ενώ ιδρυτικό μέλος είναι και η Μάρω Μάνθου
Πρώτη Φορά και Δύσκολη – CheekBones, νικητές 2010
Θυμάμαι τη μέρα που χτύπησε το τηλέφωνο και μου είπαν πως μας είχαν πάρει στο παρθενικό Scratch night του Bob Theatre Festival. Ήμουν στο μετρό και προσπαθούσα να μιλήσω συγκρατημένα, αλλά δεν τα κατάφερα και μια μικρή κραυγή ενθουσιασμού βγήκε από το στόμα μου, κάνοντας όλο το βαγόνι να με κοιτάξει (λέει η Αγγέλικα). Έπειτα, ξεκινήσαμε εντατικά πρόβες. Έπρεπε να παρουσιάσουμε ένα τέταρτο από το έργο που είχαμε επιλέξει. Όταν έφτασε η μέρα της «παράστασης» βρισκόμασταν από νωρίς στα καμαρίνια, μαζί με άλλα παιδιά που βάφονταν, κάπνιζαν και εμείς ξαπλωμένες στη μοκέτα να κάνουμε ζέσταμα, να χτυπάμε η μία την άλλη βγάζοντας ήχους, να ετοιμαζόμαστε για τη «μεγάλη έξοδο». Η κεντρική σκηνή του θεάτρου κατάμεστη και εμείς στα παρασκήνια να παίρνουμε τις τελευταίες βαθιές αναπνοές πριν βγούμε στην «αρένα» (λεει η Εύη). Ήταν συγκλονιστική εμπειρία να σε χειροκροτούν 200 και άτομα με ενθουσιασμό, και μάλιστα άτομα που είχαν έρθει να υποστηρίξουν δικούς τους ανθρώπους. Καταλάβαμε οτι πήγε πολύ καλά. Το Αγόρι που Κλώτσαγε Γουρούνια (έτσι λεγόταν η παράστασή μας), μας κλώτσησε στα ύψη! Όμως για να το μάθουμε πέρασαν 5 μέρες. Γιατί; Γιατί οι AbOvo επιχειρούσαν πρώτη φορά το ”εγχείρημα” και δεν ήξεραν πως και σε μία μόνο μέρα μπορούσαν να βγάλουν τα αποτελέσματα! Έμεις 5 μέρες μέσα στην αγωνία! Τελικά άξιζε (λέει η Εύη). Μας ανακοίνωσαν τη νίκη μας πάνω στη ταράτσα του Θεάτρου Χώρα (εκεί γινόταν τότε το Bob Festival). Θύμαμαι την Εύη να κατέβαζει μονοκοπανιά ενα ποτήρι ουίσκι. Κάτι νέο ξεκινούσε, το νιώθαμε και ήμασταν πλήρεις…από ποτό και από χαρά. Παίξαμε στο Θέατρο Χώρα 10 παραστάσεις. Πήγε πάρα πολύ καλά, ήταν υπέροχη εμπειρία και έκτοτε μπορούμε και συνεχίζουμε να υπάρχουμε και να κάνουμε αυτό που αγαπάμε! (λεει η Αγγέλικα).