Το Rock ‘n’ Roll της Αθήνας μυρίζει μπαρούτι και ιδρώτα

Είναι σιφουνιασμένοι, είναι σαρωτικοί και καταφέρνουν μέσα από το παίξιμο και τις συνθεσείς τους να μας θυμίσουν τις ένδοξες δεκαετίες που το hard rock έβρισκε τη θέση που του αξίζει μέσα στον χάρτη της μουσικής βιομηχανίας. Κι ετοιμάζονται να μοιραστούν την, πιο κατάλληλη για τα κυβικά τους, σκηνή της Αθήνας σε μια βραδιά με τέρμα τα γκάζια. Να εξηγηθούμε…

Οι Black Hat Bones, ή αλλιώς οι αδάμαστοι, μπαρουτοκαπνισμένοι “Devil Rockers” από τη Σπάρτη, με τη φήμη τους να προηγείται για τις συναυλιακές στιγμές υψηλής ενέργειας έχουν να παρουσιάσουν το νέο τους The Ghost Bites Back EP. Οι hard rockers Yellow Devil Sauce πασπαλίζουν κάθε τους κομμάτι με μία γερή δόση αλητείας και ατόφιου ροκ εν ρολ, ξέροντας πως μπορούν να ξεσηκώνουν ό,τι βρεθεί στο διάβα τους. Οι Bombing The Avenue έχουν βαλθεί να κάνουν αυτό ακριβώς που λέει το όνομά τους: να βομβαρδίζουν κάθε stage και venue στο οποίο θα βρεθούν.

Την Παρασκευή 19/1, η ροκ εν ρολ τριάδα του σκληρού ήχου της Αθήνας ενώνει τις δυνάμεις της στο υπόγειο του AN Club. Τους διακόψαμε για λίγο από την προετοιμασία και ζητήσαμε από τους Μπάμπη (φωνή, Black Hat Bones)/ Θοδωρή (μπάσο, Yellow Devil Sauce)/ Δημήτρη (μπάσο, Bombing The Avenue), να καταρρίψουν στην Popaganda μερικά από τα κλισέ που σχετίζονται με το σκληρό ροκ…

Η ιστορία της μπάντας σε 40 λέξεις…
(BHB) Ξεκινήσαμε από τη Σπάρτη το 2009 σαν παρέα, όπως και συνεχίζουμε παρά τις αλλαγές που έχουν γίνει, και το μόνο που θέλαμε ήταν να παίζουμε μουσική, όπως σήμερα. Από τότε πολλά έχουν συμβεί, και καλά και άσχημα, αλλά όλα μας ωρίμασαν και μουσικά και προσωπικά. Γενικά είμαστε άνθρωποι της τελευταίας στιγμής και κάνουμε τα πάντα στην τσίτα.
(YDS) Η σάλτσα είναι μια αρκετά spicy συνταγή που εκτελέστηκε για πρώτη φορά το μακρινό 1999 σε συνδυασμό με heavy κιθάρες και μια δόση αυτοσαρκασμού με σκοπό να ταράξει τα υπόγεια κλαμπ και λαιβάδικα και να δώσει μια ένταση στην νερόβραστη και χωρίς αλατόμητα ζωή μας!
(BTA) Υπήρξε ήδη μια προϊστορία με τους 2 εκ των 3 Bombing. Οι δυο μεγαλύτεροι (Πάνος, Δημήτρης) είχαμε υπάρξει σε διάφορες μπάντες στο παρελθόν μέχρι να αποφασίσουμε να φτιάξουμε μια δική μας φάση. Το 2010 αποφασίσαμε να κάνουμε διάφορα jams και με τον μικρότερο αδερφό μας τον Ιάσονα και σιγά σιγά η προσπάθεια σοβάρευε. Το 2010 λοιπόν φτιάξαμε τους Bombing The Avenue, μια μπάντα που αποτελείται από 3 αδέρφια και παίζει heavy μουσική.

Τι να περιμένουμε να δούμε τόσο στην σκηνή του An όσο και μελλοντικά;
(BHB) Ανυπομονούμε γι’ αυτό το live εδώ και καιρό, οπότε σίγουρα θα έχει ενέργεια και ιδρώτα. Προς το παρόν περιμένουμε να κυκλοφορήσει το ΕΡ ενώ είναι διαθέσιμο εδώ και λίγες μέρε και το νέο μας video clip για το κομμάτι “…Bites Back”. Τέλος Γενάρη θα κάνουμε και το πρώτο μας mini tour στα Βαλκάνια. 

(YDS) Στο live της Παρασκευής θα κατεδαφίσουμε το χώρο μαζί με τα άλλα δύο γκρουπ…τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο. Θα ακουστούν όλα τα σουξέ της σάλτσας συν κάποια καινούρια αλλά και κάποια για πιο μυημένους. Έρχεται σύντομα και το νέο άλμπουμ.
(BTA) Έχουμε ήδη ξεκινήσει την διαδικασία δημιουργίας της επόμενης δισκογραφικής μας δουλειάς που αναμένεται να ολοκληρωθεί τους επόμενους μήνες. To LP θα ονομάζεται Dysfunctional και θα αποτελείται από 8 κομμάτια. Στην σκηνή του Αn θα παίξουμε σίγουρα κάποια κομμάτια απ’την επερχόμενη δουλειά μας αλλά και από παλιότερες.

Πώς θα πείθατε με 3 λέξεις κάποιον που δε σας έχει ξαναδεί live να έρθει στο AN club;
(BHB) Ηigh energy ROCK
(YDS) Yellow Devil Sauce!!!
(BTA) Ρόκ, ουσίες και οινοπνεύματα

Ποια είναι η απήχηση του «σκληρού ήχου» στην Ελλάδα του 2018; Υπάρχει τελικά εγχώρια σκηνή κι ένα πραγματικά ενωμένο κοινό που σαπορτάρει ή σε κάποιον βαθμό «αυτοτροφοδοτείστε»;
(BHB) Οι μουσικοί και σαπορτάρουμε ο ένας τον, αλλά και τρωγόμαστε.Τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει και πέφτει η υποστήριξη προς την εγχώρια σκηνή και το κοινό δεν είναι όπως ήταν πριν π.χ 5 χρόνια. Βέβαια έχει στρέψει το ενδιαφέρον του σε άλλα είδη, πράγμα που δεν είναι κακό. Εγχώρια σκηνή θα υπάρχει μέχρι και την τελευταία μπάντα που θα το πιστεύει και θα παίζει για τη φανέλα, και μέχρι τον τελευταίο ακροατή που ακολουθεί πραγματικά. Το πως θα συνεχιστεί το σκηνικό, είναι άγνωστο.
(YDS) Σε καμία περίπτωση δεν «αυτοτροφοδοτούμαστε», η σκηνή υπάρχει, μεγαλώνει συνέχεια όλοι είμαστε μέρος της.
(BTA) Για να υπάρχει απήχηση σ’αυτό που κάνεις πρέπει πάνω απ΄όλα να δουλεύεις συνεχώς καινούρια πράματα. Σίγουρα κάτι που δημιουργείς δεν θα αρέσει σε όλους, άλλα όση περισσότερη προσπάθεια καταβάλλεις, τόσο περισσότερο εκείνη θα ανταμοίβεται. Σχετικά με τη λέξη «σκηνή», ούτε οι ίδιες οι μπάντες που την απαρτίζουν δεν μπορούν να δώσουν συγκεκριμένη απάντηση στο αν υπάρχει ή όχι.

Τι είναι προτιμότερο; Να βγάλετε 2-3 κομμάτια που θα κάνουν εκατομμύρια views και θα σας εξασφαλίσουν ένα γρήγορο hype (και ίσως και μερικά γρήγορα φράγκα) ή να έχετε μια σταθερή, ανοδική πορεία με μικρότερη όμως απήχηση;
(BHB) Εδώ και τόσα χρόνια χτίζουμε κομματάκι κομματάκι αυτό που έχουμε, με προσωπικές θυσίες, κόπο, χρόνο και στερήσεις. Οπότε σίγουρα το δεύτερο γιατί τίποτα δεν είναι ωραίο όταν χαρίζεται. Πρέπει να μοχθείς για κάτι για να το εκτιμήσεις. Πόσο μάλλον για τη μουσική σου.
(YDS) Εννοείται το δεύτερο, μόνο η μουσική μετράει για εμάς, όλα τα άλλα είναι αντίθετα στην φιλοσοφία μας, δεν έχουμε ως αυτοσκοπό το να βγάλουμε λεφτά.
(BTA) Αυτός που αγαπάει πραγματικά αυτό που κάνει, θα το κάνει μέχρι να μην τον βαστάνε άλλο τα πόδια του και δεν θα το σταματήσουν ούτε τα εκατομμύρια views ούτε τα εκατομμύρια σε τράπεζα.

Ποιο κομμάτι έχετε «ζηλέψει» από τα άλλα συγκροτήματα και θα κάνατε τα πάντα για να το εντάξετε στη δισκογραφία σας;
(BHB) Χμμ, το “Hornless Moose” των Bombing The Avenue το κλέβαμε άνετα.

(YDS) Βασικά δεν έχουμε δικά μας κομμάτια όλα κλεμμένα είναι.. (lol)
(BTA) Υπάρχουν κομμάτια που λατρεύουμε από άλλες μπάντες του είδους, αλλά δεν θα σκεφτόμασταν να τα εντάξουμε σε δική μας δισκογραφία. Το πολύ πολύ να τα κάναμε covers.

Αν σας έβαζαν στη «μηχανή του χρόνου» σε ποιο μέρος του πλανήτη και σε ποια δεκαετία θα τσακώνατε τους εαυτούς σας να κατεδαφίζουν rock stages;
(BHB) Ίσως τη δεκαετία του 90 κάπου στην Αμερική, αλλά και η Ελλάδα του 2018 δεν είναι άσχημο μέρος. Όσο πιο δύσκολη και δύσβατη η πίστα, τόσο μεγαλύτερη η πρόκληση άλλωστε.
(YDS) Μάλλον στο μακρινό δυστοπικό μέλλον- το μέρος δεν έχει σημασία- όπου προφανώς θα παίζουμε unplugged μιας και όλα τα αποθέματα ενέργειας θα έχουν τελειώσει…
(BTA) Είμαστε και οι 3 λάτρεις των 90s. Οπότε θα λέγαμε το Woodstock του ’99

Ποιο κομμάτι σας θα «δωρίζατε» ως soundtrack σε μία ταινία; Ποιο ταινία θα ήταν αυτή;
(BHB)  Ίσως το “…Βites Βack”. Θα είναι το πρώτο κομμάτι του ΕΡ και ήδη είναι από τα αγαπημένα μας. Η ταινία μπορεί να ήταν για ένα λαγό που ερωτεύτηκε ένα καρότο το οποίο μιλούσε και μόνο αυτός το άκουγε. Το τέλος της ταινίας το αφήνουμε στη φαντασία του καθενός.
(YDS) Το “Loose Ends” από τον τελευταίο μας δίσκο ξεκάθαρα για το The Beyond του Lucio Fulci, όσο για την περίπτωση που μας καλούσαν να γίνουμε σεναριογράφοι, μάλλον η ταινία θα κατέληγε σε μαύρη κωμωδία

(BTA) Θα δωρίζαμε το “Interrogo Mortem” απο το πρώτο μας ΕP, και η ταινία θα ήταν κάποια 80s slasher/splatter ταινία με καθόλου συγκεκριμένο σενάριο.

Αν ερχόταν η συντέλεια του κόσμου, ποιους τρεις δίσκους θα παλεύατε να σώσετε και ποια κομμάτια έχετε λιώσει στο repeat τον τελευταίο καιρό στα ηχεία σας;
(BHB) Βlack Sabbath, s/t – AC/DC, High Voltage, The Hellacopters, Supershitty to the Max! Σίγουρα θα προσπαθούσαμε να σώσουμε και μερικά ακόμη.
Τώρα κομμάτια που ακούγονται συχνά στα ηχεία τελευταία θα ήταν: The Bronx – “Sore Throat”, Royal Blood – “How Did We Get So Dark?”, Airbourne – “Down On You”, Puta Volcano – “Afterglow”, Turbowolf – “The Free Life” και άλλα πολλά που ο καθένας μας γουστάρει.

(YDS) Black Sabbath – Master of Reality, Black Flag – My War, Melvins – Bullhead
Κομμάτια όχι.. δίσκους που λιώνουμε όμως ναι! Τhe Strollers-Falling Right Down, Bolt Thrower-Realm Of Chaos, Wipers-Over The Edge και άλλα πολλά.

(BTA) Aphrodite’s Child -666,  Pink Floyd – Dark Side Of The Moon, Nirvana – Nevermind.
Tον τελευταίο καιρό έχουμε λιώσει τον καινούριο δίσκο των LCD Soundsystem – American Dream.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ποιο είναι το κλισέ που συνοδεύει όσους παίζουν ή/και ακούνε σκληρό ροκ που κατά τη γνώμη σας δεν ισχύει και το απορρίπτετε;
(BHB)  Πλέον τα κλισέ για το σκληρό ήχο καταρρίπτονται ένα ένα τα τελευταία χρόνια. Αν έχει μείνει κανένα ίσως να είναι ότι κάνουν μόνο αυτό όσοι ασχολούνται. Στην πραγματικότητα αυτό είναι ένα καταφύγιο για πολλούς που κρύβονται για να ηρεμήσουν από την καθημερινότητα.
(YDS) Το “tough guy” attitude είναι ένα κλισέ του χώρου.

(BTA) Θα απορρίπταμε τον μύθο που λέει ότι στα τουρ βρίσκεις συνεχώς γυναίκεια συντροφιά. Ή το ότι όσοι ακούνε heavy rock έχουν μούσια, πίνουν πολλή μπύρα και οδηγούν Harley.

Για τους Black Hat Bones:
Μπάμπη, γνωρίζοντας την αγάπη σου για τη ρεμπέτικη μουσική, πόσο κοντά είναι τελικά το ροκ με το ρεμπέτικο; Στο μυαλό μου είναι δυο τελείως διαφορετικοί κόσμοι που δεν έχουν σχέση μεταξύ τους και ο καθένας απαιτεί το σεβασμό που του πρέπει. Οπότε έχω βρει έναν δεύτερο εαυτό μέσα μου που κάνει ότι κάνει με τον τρόπο που πρέπει. 

Άγγελε, πώς νιώθεις όταν λόγω της δεύτερης δουλειάς σου αναλαμβάνεις να σχεδιάζεις τις αφίσες των μεγαλύτερων μουσικών events, μαθαίνοντας «πρώτος» κατ’ αυτόν τον τρόπο τις αφίξεις μεγάλων ονομάτων; Σίγουρα το ότι έχω την τιμή να σχεδιάζω τα πόστερ για αρκετές συναυλιακές αφίξεις είναι μία από της χαρές που με κρατάει σε εγρήγορση από τη μία, δεν παύει να είναι ευχή και κατάρα από την άλλη. Δεν μπορώ να μοιραστώ αυτή μου τη χαρά σχεδόν ποτέ, γιατί δεν μπορω να ανοίξω το στόμα μου και αυτό ίσως είναι χειρότερο. Ξεκίνησα να σχεδιάζω πόστερς όταν οι Bones έκαναν τα πρώτα τους live και λόγω οικονομικής ανάγκης, πάντα κρατούσαμε τις αφίσες μου, όσο άθλιες και αν ήταν. Όλη αυτή η επιμονή και η συνεχής στήριξή που είχα από τα παιδιά όλα αυτά τα χρόνια με έχει κάνει απλά να περιμένω πως και πως για το επόμενο σχέδιο που  θα αναλάβω για τη μπάντα μας!

Για τους Yellow Devil Sauce:
To 1879 οι Άγγλοι, παρά την τελική τους νίκη, υπέστησαν την πρώτη ταπεινωτική τους ήττα από τους Ζουλού στη Νότια Αφρκή. Με αφορμή το ομότιτλο, «εκτροχιασμένο» κομμάτι σας, ποιος θα ενσάρκωνε στη σύγχρονη πραγματικότητα τον δικό σας Ζουλού; Ο Ζουλού είμαστε όλοι εμείς σε συλλογικό επίπεδο και ο καθένας βέβαια ξεχωριστά που δίνει τον δικό του αγώνα ενάντια σε οτιδήποτε σαθρό και βγαίνει νικητής.

Για τους Bombing The Avenue:
Δημήτρη, πώς είναι να παίζεις σε τρεις μπάντες (Cyanna Mercury, Cellar Dogs, Bombing The Avenue); Το γεγονός ότι στους Bombing παίζεις με τα δύο αδέλφια σου, δημιουργεί έναν εφησυχασμό όταν δέχεσαι «πίεση» από τα άλλα projects; Και οι τρεις μπάντες που παίζω έχουν κάτι διαφορετικό να προσφέρουν κι αυτό μ’αρέσει στην όλη φάση. Πίεση δεν δέχομαι από καμία μου μπάντα και παρ’όλο που παίζω με τα αδέρφια μου στους Bombing, δεν παύω να θεωρώ αδέρφια και τα μέλη των Cellar Dogs και των Cyanna Mercury.