Είναι το Dream River του Bill Callahan ο καλύτερος δίσκος του 2013;

Μουσική ειναι αυτό που χάνεται στη μετάφραση. Στην περίπτωση του Μπιλ Κάλαχαν οποιοδήποτε εισαγωγικό ή βιογραφικό σημείωμα με αφορμή την κυκλοφορία του Dream River δεν εχει νόημα και δε μπορεί να μεταβιβαστεί στο δικό μου χαρτί. Πόσο μάλλον να ερμηνεύσει ενα απλό αριστούργημα.

Ενώ τρέχει το κείμενο, με τα ακουστικά στ’ αυτιά μου τον ξανακούω να τραγουδάει στο “Ride My Arrow”: “the eagle flies using the river as a map”. Aυτομάτως μπλοκάρω καθώς διαπιστώνω πως έχω να πάθω τέτοια ζημιά με δίσκο από την εποχή που κυκλοφόρησε η Kate Bush το Αerial. Μετα απο οχτώ χρόνια, μια από τις πιο αγαπημένες, βαθύφωνες αντρικές φυσιογνωμίες όλων των εποχών, η επιτομή του ρίγους μόνο με τα απαραίτητα λόγια και με τον πιο άμεσο κωδικό συναισθήματος, με βγάζει από τη “ρουτίνα” της ακρόασης. Και του χρωστάω τις αμέτρητες διαδρομές που έχω διανύσει ακούγοντας το άλμπουμ ενώ οδηγώ μέχρι την Πάρνηθα και πίσω στην Πεντέλη. Και σκέφτομαι πυροτεχνήματα-τίτλους ενώ κρατάω το τιμόνι: “Go Tell the Mountain ηχογράφηση”, “Στηθοσκόπιο δίσκος”. Και η 40λεπτη μουσική λούπα μπερδευται με το τοπίο και όλες οι κορυφώσεις της γίνονται εξ αντανακλάσεως στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου μου. Και τελικα κανένας τίτλος δεν εχει σημασία όταν σε χτυπάει τέτοια ποσότητα γαλήνης στο κεφάλι. Παρά μόνο οι μελωδίες και οι λέξεις που ο Κάλαχαν ονειρεύεται. Οχτώ ιστορίες για τη συντροφικότητα, την τρυφερότητα,την εμπιστοσύνη, την ευθύβολη μνήμη, την ελευθερία και τη μοναξιά, “…the only words I’ve said today are ‘beer’ and ‘thank you’” –The Sing.

Ο δίσκος, καλπάζει, σκοπεύει, πετάει και κολυμπάει μέσα στις τέσσερις εποχές του χρόνου.  Και δεν μπορώ να βρω μια μετεωρολογική λέξη να χαρακτηρίσω την καλύτερη κυκλοφορία της χρονιάς. Επιλεκτική ανικανότητα λέγεται αυτο. Το Dream River με γονάτισε και μούδιασε την ακροαστική μου γλώσσα. Πόσο κρατά, άραγε, το σιωπηλό “σ’ αγαπώ” όταν το λες μέσα στο φθινόπωρο;