Αν πετύχετε τον Bill Brewster κάπου στην Αίγινα, εκεί που θα είναι (σχεδόν!) όλη η Αθήνα, το Σαββατοκύριακο, μη διστάσετε να του πιάσετε την κουβέντα. Έχει τη φήμη του πολύ πρόσχαρου και προσιτού τύπου. Κι έχει άπειρες ιστορίες να διηγηθεί. Βασικά, αν είχατε εσείς τον χρόνο κι αυτός την όρεξη, θα μπορούσε να σας πει σαν ένα όμορφο παραμύθι -όπως αυτά που λένε στα παιδιά για να τα πάρει ο ύπνος- την ιστορία της σύγχρονης χορευτικής μουσικής. Γιατί έχει γράψει τη μοντέρνα βίβλο της, μέσα από πρίσμα της εξέλιξης του ρόλου του DJ με το πέρασμα του χρόνου. Το κλασικό πια Last Night a DJ Saved my Life, μαζί με τον Frank Broughton (πρώτη έκδοση πριν 20 χρόνια, το 1999)…
Με εκατοντάδες συνεντεύξεις με τους ανθρώπους που μέσα από κάποιο dj booth έκαναν τον κόσμο να χορεύει παίζοντας disco, northern soul, house, techno, electro και όλα τα υπόλοιπα. Αλλά, το έργο του Bill Brewster δεν σταματά εκεί. Συλλέκτης μουσικής εδώ και πάνω από 4 δεκαετίες, έχει περάσει πολλές πολλές ώρες ο ίδιος πίσω από τα decks (έχοντας πάντα κάποιο κρυμμένο διαμάντι ως άσο του), έχει γράψει κι άλλα βιβλία, συνεισφέρει τακτικά με άρθρα και «ιστορίες από την κρύπτη» στον μουσικό τύπο, ανεβάζει mixtapes κι επιμελείται φανταστικές συλλογές (τα τρία volumes της σειράς After Dark είναι απολύτως essential για την δισκοθήκη σας, αν έστω και λίγο σας συγκινεί η λέξη disco).
Λίγο πριν τιμήσει τη φανέλα του headliner του φετινού Four Days In Aegina διάλεξε μερικούς δίσκους για την Popaganda…
Απλά είχε τόσο πολύ ενέργεια και δύναμη όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει και η παραγωγή ήταν απίστευτη. Το έπαιξα σε ένα σετ μου την περασμένη εβδομάδα και διαπίστωσα ότι ακόμα ακούγεται καταπληκτικό.
Υπάρχουν μερικοί που θυμάμαι, αλλά οι δύο που αγαπούσα ιδιαίτερα ως νέες κυκλοφορίες τότε είναι το “Fool For Love” από Prince Charles & The City Beat Band και το “Shoot The Pump” από J. Walter Negro & The Loose Jointz. Και οι δύο σκοτώνουν ακόμα.
Δεν μπορώ να σκεφτώ πολλά κομμάτια που να κάνουν τόσο μεγάλη ζημιά στην πίστα όσο εκείνα που φέρουν την υπογραφή του DJ Pierre, ειδικά τα Wild Pitch mixes του (και οι αντίστοιχες παραγωγές του). Ήταν, και παραμένουν, μοναδικά. Ένα από τα αγαπημένα μου είναι το Wild Pitch mix του “Dance Dance” από Danell Dixon.
Είναι πολύ που κουβαλάω, αλλά σπάνια παίζω, Μερικές φορές πρέπει να περιμένεις μερικά χρόνια μέχρι ένας δίσκος να γίνει κατάλληλος για μια συγκεκριμένη στιγμή. Έχω πάντα μαζί μου, πάντως, το “Let The Music Use You” από Nightwriters.
Δεν αισθάνομαι ότι κάτι από αυτά που παίζω είναι cheesy, αλλά σίγουρα υπάρχουν αρκέτα happy-go-lucky τραγούδια που μου αρέσουν. Το “Everybody Needs Somebody Sometimes” της Ann Margret είναι ένα από αυτά. Ακούγεται σαν είναι παραγωγή των Chic.
Ένα από τα αγαπημένα μου urban anthems είναι το “The Streets Will Love you To Death” του Leon Haywood. Είναι απολύτως κατάλληλο για να κάνεις βόλτα στην πόλη με το αυτοκίνητο μια καλοκαιρινή ημέρα.
Μάλλον το “Stop Bajon” από Tullio De Piscopo. Ακούγεται τόσο ηλιόλουστο και δυνατό σε ένα καλό ηχοσύστημα. Η επιτομή του ήχου του DJ Alfredo.
Ο αγαπημένος μου δίσκος για τη χρονιά μέχρι τώρα είναι μάλλον το “I Like To Show You” από τον Patrick Gibin. Ένα τόσο διακριτικό, μα και τόσο σέξυ κομμάτι.
Ήταν το καλοκαίρι του 1975 και ο πρώτος δίσκος κανονικής «μαύρης» μουσικής που αγόρασα ήταν το “Low Rider” των War που αγαπώ ακόμα και το παίζω και σήμερα. Επίσης, συλλέγω και διασκευές του (τσεκάρετε αυτήν που έκανε πρόσφατα ο Ty Segall, είναι απίθανη).
Ένας από τους πιο σέξυ δίσκους που έχω στη συλλογή μου και παίζω τακτικά είναι χωρίς αμβιβολία το “Gimme” της Jill Scott’s Gimme. Είναι σαν να βάζει τους γοφούς των κοριτσιών στο μπλέντερ!
Η αγαπημένη μου μπάντα είναι πιθανότατα οι Talking Heads και το αγαπημένο άλμπουμ τους είναι το Remain In Light, και μάλλον το αγαπημένο μου κομμάτι είναι το “Born Under Punches”. Αν και ολόκληρος ο δίσκος είναι εντελώς φανταστικός.
Αυτό είναι εύκολο. Το αγαπημένο μου κομμάτι αυτήν την εποχή είναο το SG Lewis mix στο “Sexy Black Timberlake” από Channel Tres. Είναι πολύ πολύ καλό!