Για 4η χρονιά η Στέγη παρουσιάζει ένα πολύχρωμο μουσικό πρόγραμμα με συναυλίες, ηχητικές εγκαταστάσεις, πάρτι και εργαστήρια με απροσδόκητες εκπλήξεις, καλώντας τους μικρούς θεατές της 0-12 ετών να ανακαλύψουν μουσικές από όλο τον κόσμο με έναν ασυνήθιστο τρόπο. Από τις 18 έως τις 20 Μαΐου τα «Κεντρικά» και όχι μόνο «κτίρια» της Στέγης θα γεμίσουν με πιτσιρίκια που θα μετατρέψουν στο χώρο σε μια ιδιότυπη παιδική χαρά.
Για να τα μάθουμε όμως όλα από το πρώτο χέρι απευθυνθήκαμε στη Μυρτώ Λάβδα, που είναι η υπεύθυνη Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση ώστε να μοιραστεί μαζί μας όλες τις απαραίτητες λεπτομέρειες.
Πώς θα περιγράφαμε το φεστιβάλ σε μια γραμμή; Έναν περιπετειώδη μουσικό λαβύρινθο, μια γιορτή για παιδιά που συνδυάζει μουσική, παιχνίδι και διασκέδαση.
Γενικά δεν θ’ αποκαλούσαμε «συνηθισμένο» ένα φεστιβάλ για παιδιά που συμμετέχει, για παράδειγμα, ο Νέγρος του Μοριά. Ποιες ήταν οι ιδέες που υπήρχαν πίσω από την κατάρτιση του προγράμματος; Η ποικιλομορφία είναι ζητούμενο του φεστιβάλ. Μέσα στο μουσικό τοπίο της πόλης μας υπάρχουν καλλιτέχνες με διαφορετικές καταβολές και από διαφορετικές αφετηρίες. Πολλές εξίσου ενδιαφέρουσες και ανοιχτές για εμάς σε νεανικό κοινό. Σκεφτόμαστε επιλέγοντας τους καλλιτέχνες/μουσικούς που θα δημιουργήσουν κάτι για το φεστιβάλ, τι μπορεί να ‘προκαλέσει’ ένα νεανικό κοινό. Τι θα είχε ενδιαφέρον μουσικά, σαν παρουσίαση, σαν ρεπερτόριο, σαν μουσικό είδος… Και τι θα μπορούσε να είναι αυτό που να κάνει για παράδειγμα μία μουσική ραπ, ελκυστική σε ένα παιδί και όχι απαραίτητα μόνο σε έναν έφηβο ή σε έναν ενήλικα.
Που έχουμε γίνει σοφότεροι όσον αφορά τη διοργάνωση μετά από τέσσερα χρόνια; Στο να διοργανώνουμε δράσεις που να καλούν το νεανικό κοινό να μην είναι εκεί μόνο σαν ακροατές, αλλά να μοιράζονται τη σκηνή με τους μουσικούς, να δημιουργούν οι ίδιοι μουσική και να αλληλεπιδρούν με ό, τι πιο φρέσκο υπάρχει στην ηχητική τέχνη και τη μουσική σήμερα.
Που επικεντρώνεται περισσότερο, στην επιμόρφωση ή στην ψυχαγωγία των παιδιών; Αρχικά στην ψυχαγωγία, μιας και μας αφορά άμεσα η διασκέδαση του πνεύματος των παιδιών, συνδυαστικά με το να γνωρίσουν καινούργιους μαγικούς μουσικούς κόσμους με έναν ασυνήθιστο τρόπο, με έντονο το στοιχείο της έκπληξης και της διάδρασης. Θέλουμε να πάρουν μαζί τους κάτι φεύγοντας από τη Στέγη που μπορεί αργότερα να τους οδηγήσει σε νέα μονοπάτια, διαφορετικά, «τρελά», σύγχρονα. Οι multimedia συναυλίες, οι παραστάσεις με δημιουργική χρήση αντικειμένων που δεν σχεδιάστηκαν για να χρησιμοποιηθούν στη μουσική, αλλά και για δράσεις με απρόσμενα μουσικά όργανα ψυχαγωγούν και επιμορφώνουν τα παιδιά. Τα παιδιά έρχονται σε επαφή, συχνά για πρώτη φορά, με διαφορετικά είδη και στυλ μουσικής, καθώς και με εναλλακτικούς τρόπους θέασης/ακρόασης και διάδρασης με τους μουσικούς. Επομένως, σε ένα τέτοιο πλαίσιο, μας ενδιαφέρουν εξίσου και τα δύο.
Τι σημαίνει για τη Στέγη να ετοιμάζει ένα φεστιβάλ για παιδιά; Έχετε μικρότερη ή μεγαλύτερη αγωνία για το αποτέλεσμα; Δεν θα έλεγα αγωνία. Πάντα έχουμε έννοια για το αποτέλεσμα, πόσο μάλλον τώρα που διοργανώνουμε το φεστιβάλ για 4η χρονιά λαμβάνοντας υπόψη ότι τα παιδιά έχουν έναν πηγαίo αυθορμητισμό και μια ανεξέλεγκτη ορμή να απορρίψουν ή να εξυψώσουν κάτι εν ριπή οφθαλμού. Κάθε φορά που το κάνουμε το φεστιβάλ θέλουμε να είναι όλο και καλύτερο, να εξελισσόμαστε και να εκπλήσσουμε κάθε χρόνο και τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Τα πιτσιρίκια είναι πιο εύκολο ή πιο δύσκολο κοινό; Ούτε εύκολο, ούτε δύσκολο. Είναι ένα δυναμικό και απαιτητικό κοινό, που αγαπάμε πολύ. Τα παιδιά είναι βαθιά ειλικρινή και αυθόρμητα στις αντιδράσεις τους. Δεν φοβούνται να εκφράσουν τι τους αρέσει και τι όχι, και με τον πιο άμεσο τρόπο.
Αν ήσουν παιδί ποιες εκδηλώσεις δεν θα ήθελες να χάσεις με τίποτα; Όλες, θα μου ήταν δύσκολο να διαλέξω.
Το Γιάτεκοκ! Παιχνίδια για δύο και τέσσερα χέρια. Με τους Πάρι Μέξη, Beata Pincetic & Χρήστος Σακελλαρίδης, γιατί με φέρνει σε επαφή με έναν σημαντικό συνθέτη.
Το The View-Master Orchestra: Ο γύρος του κόσμου σε 80 εικόνες του Δημοσθένη Γρίβα γιατί με ταξιδεύει.
Ο Απολλώνιος (Κοφί) Μόρρις με τον Νέγρο του Μοριά, γιατί μου αφηγείται ένα ευφάνταστο παραμύθι με πολύ ρυθμό.
Η Συμφωνία για εγκαταλελειμμένα αντικείμενα του Max Vandervorst, γιατί ανακαλύπτω πολύ περίεργα μουσικά όργανα φτιαγμένα από αντικείμενα και τους ήχους που αυτά μπορεί να παράξουν.
Το Αυτοσχεδιάστε ελεύθερα των Θοδωρή Ζιάρκα, Τάσο Στάμου και Στέφανου Χυτήρη γιατί απελευθερώνει τη φαντασία μου και μου δείχνει πως στη μουσική όλα είναι ανοιχτά.
Το Σώμα, δωμάτιο, περιβάλλον, πλανήτης του Δημήτρη Πατσαρού και της Αναστασίας Δούκα, γιατί δημιουργεί ένα μαγικό οπτικοακουστικό περιβάλον.
Και τα Εργαλεία Αποσυναρμολόγησης στο Big Bang Festival! του Ζάφου Ξαγοράρη και του Νεκτάριου Παππά γιατί βάζει τη μουσική στο δημόσιο χώρο και πιο συγκεκριμένα στο πάρκο δίπλα στη Στέγη, στο Δουργούτι.