Προέρχονται από την ξεχωριστή, πάντα παραγωγική σκηνή του Μοντρεαλ, που εδώ και πολλές δεκαετίες, από την εποχή των μυθικών The Haunted, δεν σταμάτησε ποτέ να μας χαρίζει ενδιαφέρουσες μπάντες. Πήραν το όνομά τους από ένα μέρος που τους χαρίζει έμπνευση, από το τοπίο από όπου αντλούν δύναμη. Οι Besnard Lakes, το γκρουπ με επίκεντρο το ζευγάρι των Jace Lacek και Olga Goreas, μετά από μια σειρά συναρπαστικών δίσκων που μάγεψαν τη διεθνή κριτική, ετοιμάζεται να μας επισκεφτεί για πρώτη φορά. Λίγο πριν η Αθήνα ανακαλύψει τα σκηνικά τους χαρίσματα, η Olga Goreas ,αποφάσισε να αποκαλύψει στην Popaganda τα μυστικά τους.
Αποφασίσατε να δώσετε στο συγκρότημα το όνομα ενός συγκεκριμένου τοπίου. Ναι, αυτό είναι η Besnard Lake. Είναι ένα μέρος στο Βόρειο Saskatchewan όπου μας ανήκει ένα μέρος για κάμπινγκ, κι όπου περνάμε περίπου ένα μήνα κάθε χρόνο. Είναι πολύ όμορφο και γαλήνιο.
Μοιάζει να υπάρχει μια σύμπνοια (affinity) – μπαίνω στον πειρασμό να χρησιμοποιήσω τη γαλλική λέξη complicité (συνενοχή) ανάμεσα στα συγκροτήματα του Κεμπέκ, ακόμα κι αν αυτά παίζουν διαφορετικά είδη μουσικής. Είναι πράγματι έτσι; Γνωρίζεστε όλοι μεταξύ σας; Μιλήστε μας λίγο για τη σκηνή εκεί. Ίσως είναι περισσότερο κάτι σαν … affinicité! Ναι, πράγματι μοιάζει να υπάρχει ένα αίσθημα ειλικρίνειας, ανοιχτωσιάς και συνεργατικότητας εδώ. Νομίζω πως πιθανότατα υπήρχε και στο παρελθόν σε ορισμένες πόλεις που είχαν σπουδαία μουσική σκηνή και κοινότητα. Το Μόντρεαλ υπήρξε πάντοτε ένα πολιτιστικό καταφύγιο, δεν είναι όμως τόσο επιβλητικά τεράστιο που να μην είναι πιθανό να συναντήσεις τους δικούς σου ανθρώπους στο δρόμο. Είναι ένα δίκτυο από γειτονιές που αργά-αργά μορφοποιήθηκαν και εξαπλώθηκαν. Και ναι, γενικά οι μουσικοί και οι καλλιτέχνες τείνουν να συγκεντρώνονται στα ίδια μέρη. Πιστεύω πράγματι πως υπάρχει ένας αμοιβαίος σεβασμός μεταξύ μας. όμως πρέπει να παραδεχτώ πως όταν μιλώ για τη σκηνή, εννοώ εν πολλοίς την αγγλόφωνη μουσική σκηνή. Δεν θα έλεγα πως υπάρχει διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη γαλλόφωνη και την αγγλόφωνη κοινότητα, στην πραγματικότητα έχουν ενοποιηθεί περισσότερο αυτά τα τελευταία χρόνια, αλλά σε έναν ορισμένο βαθμό υπάρχουν δύο διαφορετικά πράγματα που συμβαίνουν. Πιστεύω πως αυτό διατηρεί τα πράγματα πιο ποικίλα και ενδιαφέροντα.
Πόσο εύκολο ή πόσο δύσκολο είναι για ένα ζευγάρι να ζουν, αλλά και να δουλεύουν μαζί, με αποτέλεσμα να βρίσκονται διαρκώς μαζί; Δεν βρίσκει κανείς τον άλλο όλη την ώρα μέσα στα πόδια του; Πιθανότατα αυτό έχει κάνει τα πράγματα ευκολότερα, για να είμαι ειλικρινής. Είναι αλήθεια πως βλέπουμε πολύ ο ένας τον άλλο, κι αυτή θα είναι πάντα η πραγματικότητα, αλλά έχουμε γίνει εξαιρετικά επιδέξιοι στο να μην μπλέκεται ο ένας στα πόδια του άλλου τόσο πολύ. Ο Jace έχει επίσης και το στούντιό του που τον απασχολεί αρκετά κι όταν είμαστε σε περιοδεία είναι ακριβώς όπως όταν είμαστε σπίτι. Έχουμε εξελιχθεί έτσι ώστε να δουλεύουμε μαζί και να δημιουργούμε. Αυτά είναι όλα όσα ξέρουμε μέχρι αυτό το σημείο.
Πώς είναι για ένα καλλιτέχνη να ζει στο Μόντρεαλ; Είναι πραγματικά υπέροχο. Στ’ αλήθεια δεν είναι ιδιαίτερα ακριβή πόλη, κι έχει την πιο ευρωπαϊκή αίσθηση από κάθε άλλη πόλη της Βορείου Αμερικής. Το λατρεύω.
Η μουσική σας, αλλά και ο τρόπος που δουλεύετε πάνω σ’αυτή, μοιάζει να επιμένει σε μια φυσική, χειροποίητη λογική. Πώς καταλήξατε σε αυτές τις επιλογές; Ναι, αυτός είναι ένας πολύ cool τρόπος να το περιγράψει κανείς. Πιστεύω πως πρέπει να ακολουθεί κανείς ένα μονοπάτι προς την αυτάρκεια, κι αυτό περιλαμβάνει και μια ηθική, μια δεοντολογία DIY. Σχεδόν σε όλα όσα έχω μάθει στη μουσική βιομηχανία υπήρξα αυτοδίδακτη. Υπήρξαν καλές και κακές στιγμές σε αυτό, αλλά ποτέ δεν υπήρξε βαρετό.