Σε μια από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές του High Fidelity, ο Barry (Jack Black) εισβάλει στο δισκάδικο του Rob (John Cusack) και ένα βλέμμα απέχθειας σχηματίζεται στο πρόσωπό του στο άκουσμα της μουσικής που ακούγεται εκείνη την ώρα στο μαγαζί, οπότε πατάει κακήν κακώς το stop, και βάζει στο τέρμα το «Walking on Sunshine» των Katrina & the Waves. Το τραγούδι που κόπηκε στη μέση ήταν το «Seymour Stein» των Belle and Sebastian, από τον τρίτο τους δίσκο, το υπέροχο The Boy With the Arab Strap, που ήταν και η τρίτη κατά σειρά επιβεβαίωση του ειδικού τους βάρους και της σπουδαιότητας τους για την indie μουσικόφιλη κοινότητα (κάτι αντίστοιχο με αυτό που συμβαίνει και με την περίπτωση του Wes Anderson για τους τρελαμένους με το σινεμά). Ρομαντικοί, ονειροπόλοι μα και ταυτόχρονα απρόσμενα προσγειωμένοι, οι Belle and Sebastian επιστρέφουν φέτος με το δίσκο Girls in Peacetime Want to Dance. Ο keyboardist και ιδρυτικό μέλος της μπάντας, Chris Geddes, μιλά στην Popaganda για την κατόπιν πενταετίας επιστροφή τους στη δισκογραφία, για την ταινία God Help the Girl αλλά και για την πρόσφατη τραγωδία στο Charlie Hebdo.
Στο νέο σας δίσκο, Girls in Peacetime Want to Dance, πειραματίζεστε με drum machines, synthesizers και disco μουσικές, χωρίς όμως όλο αυτό να λειτουργεί σε βάρος της καθιερωμένης μουσικής σας ταυτότητας. Τι σας ενέπνευσε ώστε να ξεφύγετε από την, τρόπον τινά, πεπατημένη; Είναι πιο εύκολο για μένα να μιλήσω για τα νέα στοιχεία της μουσικής παρά για τη διαδικασία του γραψίματος του δίσκου, καθώς η πλειοψηφία των κομματιών γράφτηκε από τον Stuart (Murdoch). Όσον αφορά την έμπνευση για το δίσκο, η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν ρωτάμε ο ένας τον άλλο από πού προκύπτει. Απλά συμβαίνει! Τώρα για τα νέα μουσικά στοιχεία του Girls in Peacetime Want to Dance, χρησιμοποιώ πολλά synthesizers καθώς τα κομμάτια γράφτηκαν με τέτοιο τρόπο που τους ταίριαζε πολύ σαν ήχος. Με κάποια μέλη της μπάντας βρισκόμασταν και πριν να ξεκινήσουμε να δουλεύουμε στο δίσκο και λέγαμε πως αυτή τη φορά θα θέλαμε να κάνουμε κάτι με ακόμη πιο έντονα synths. Συλλέγω εδώ και χρόνια αναλογικά synthesizers και δεν πιστεύω πως θα υπάρξει κάποιο άλμπουμ μας χωρίς αυτά να παίζουν κάποιο ρόλο στη μουσική μας. Στους τελευταίους δύο δίσκους μας παίζω κυρίως με synthesizers και λίγο ηλεκτρικό πιάνο. Θα ήθελα στο μέλλον να παίξω μόνο πιάνο στους Belle and Sebastian, όμως αυτό εξαρτάται και από τα άλλα μέλη της μπάντας και κυρίως από αυτά που γράφουν τη μουσική μας.
Ηχογραφήσατε το δίσκο στην Ατλάντα με τον παραγωγό των Animal Collective και του Cee-Lo Green, Ben H. Allen. Έχεις κάποια ιδιαίτερη ιστορία από τη διαδικασία των ηχογραφήσεων που θα ήθελες να μοιραστείς; Ο Ben βοηθούσε πολύ στη διαδικασία ηχογράφησης του δίσκου, μας έκανε να αισθανθούμε άνετα και ο τρόπος που δουλέψαμε αυτή τη φορά ήταν πολύ διαφορετικός σε σχέση με το παρελθόν, από άποψη συνεννόησης τουλάχιστον. Ηχογραφούσαμε σε καθημερινή βάση και δεν υπήρξαν εντάσεις ούτε μία φορά. Ο Ben μάλιστα μας έκανε πολλές φορές σε όλο το διάστημα της παραγωγής να γελάσουμε και πραγματικά δεν θα ξεχάσω την αντίδρασή του όταν άκουσε πια τις τελικές ηχογραφήσεις.
Είστε μία μπάντα της οποίας η αξία είναι αναγνωρισμένη σε παγκόσμιο επίπεδο, με κάμποσα βραβεία αλλά και με δίσκους που θεωρούνται τουλάχιστον εμβληματικοί, και δεν μιλάω μόνο για το If You‘re Feeling Sinister που θεωρείται ένας από τους καλύτερους των 90s, σύμφωνα με τα Spin, Rolling Stone and Pitchfork. Παρ’ όλα αυτά, ένας indie αέρας εξακολουθεί να σας περιβάλλει. Απολαμβάνετε το γεγονός ότι δεν έχετε γίνει μια πολύ mainstream μπάντα; Νομίζω πως είμαστε πολύ άνετοι με το προφίλ μας ως μπάντα και είμαστε πραγματικά ευγνώμονες που τα πράγματα έχουν πάει τόσο καλά με εμάς ώστε να συνεχίζουμε μετά από τόσα χρόνια και να διατηρούμε ένα κοινό παγκόσμιας εμβέλειας. Πιστεύω πως είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί δεν είμαστε μια mainstream μπάντα, αν συγκρίνει κανείς τη μουσική μας με αυτή συγκροτημάτων όπως οι Maroon 5 ή οι National, έτσι δεν είναι; Για μια indie μπάντα, το να γίνει το πέρασμα σε μια mainstream κατηγορία προϋποθέτει να κάνει μία αντίστοιχα μεγάλη «χειρονομία», μια μεγάλη στροφή όχι κατ’ ανάγκην στον ήχο, άλλα στο συνολικό της χαρακτήρα. Εμείς ποτέ δεν επιθυμήσαμε κάτι τέτοιο, δεν ήταν στη φύση μας. Βέβαια αν σκεφτεί κανείς μπάντες όπως οι Super Furry Animals, οι Delgados, και οι Stereolab που ξεκινούσαν την ίδια εποχή πάνω κάτω και είχαν τον ίδιο χαρακτήρα με εμάς, δηλαδή ήταν χαμηλών τόνων και ανασφαλείς, τότε μάλλον τα καταφέραμε αρκετά καλά, έχοντας την ίδια ή και ακόμη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία!
Μετά από την επίσκεψή σας στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη πριν από λίγα χρόνια ηχογραφήσατε το «The Eighth Station of the Cross Kebab House», σαν ένα σαφές πολιτικό μήνυμα στήριξης για τα δικαιώματα της Παλαιστινιακής κοινότητας. Θα γράφατε κάποιο άλλο πολιτικό κομμάτι αυτή τη φορά για την πρόσφατη σφαγή στο περιοδικό Charlie Hebdo; Νομίζω πως ο δίσκος με το συγκεκριμένο τραγούδι (σ.σ. η συλλογή με σπάνιες ηχογραφήσεις The Third Eye Centre) είναι ό,τι πιο πολιτικό έχουμε κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής. Το «The Eighth Station of the Cross Kebab House» γράφτηκε από τον Stuart αφού είχαμε περάσει αρκετό χρόνο, τόσο με παιδιά και μεγάλους ανθρώπους από την Παλαιστίνη, όσο και από το Ισραήλ. Ξέρεις, όταν περνάς τόσο χρόνο και με τις δύο πλευρές, συνειδητοποιείς πως πέρα από το πολιτικό κομμάτι και τη δυστυχία που έχει προκαλέσει το Ισραήλ στην Παλαιστίνη, οι άνθρωποι και των δύο χωρών είναι επί της ουσίας ίδιοι, άνθρωποι σαν όλους εμάς. Σε αυτό το κομμάτι λοιπόν είμαστε συμπονετικοί μάλλον και προς τις δύο αυτές πλευρές. Όσον αφορά το Charlie Hebdo, το αν θα γράφαμε ένα κομμάτι σχετικά με αυτό, αυτό μάλλον εξαρτάται από τον Stuart και από το αν θα είχε στο μυαλό του κάποιο συγκεκριμένο χαρακτήρα μέσα από τον οποίο θα μπορούσε να αφηγηθεί σε μόλις ένα κομμάτι την ιστορία, όπως και κάνει συνήθως.
Ας μιλήσουμε για την ταινία God Help the Girl του Stuart Murdoch, για την οποία γράψατε ολόκληρο το soundtrack ως Belle and Sebastian. Σε πολλά Μέσα, μουσικά και κινηματογραφικά, γράφτηκε πως ήταν άδικο που δεν προταθήκαρε για Όσκαρ Πρωτότυπης Μουσικής… Είναι αλήθεια πως απογοητευτήκαμε λίγο που δεν είμαστε υποψήφιοι για το συγκεκριμένο βραβείο, ιδιαίτερα ο Stuart. Ο λόγος όμως που δεν είμαστε έχει να κάνει με τον κανονισμό της Ακαδημίας. Η μουσική για το God Help the Girl ενώ είχε γραφτεί για αυτό το project, είχε κυκλοφορήσει πριν βγει η ταινία στους κινηματογράφους. Γι’ αυτό το λόγο δεν θεωρείται πως είναι το Original Score της ταινίας, συνεπώς δεν μπορεί και να μπει στην κατηγορία των βραβείων. Είναι πραγματικά κρίμα!
Θα γράφατε ξανά σαν μπάντα soundtrack σε κάποια άλλη ταινία που αυτή τη φορά δεν θα είναι έργο κάποιου μέλους των Belle and Sebastian; Εννοείται! Κάναμε μάλιστα ένα πέρυσι για μια ταινία μικρού μήκους. Νομίζω πως το πρόβλημα στο να γράφουμε μουσική για ταινίες έγκειται στο ότι είμαστε πολλά άτομα στη μπάντα, όταν συνήθως για τα soundtracks η συνεργασία που προκύπτει είναι αυστηρά ανάμεσα σε έναν μόνο συνθέτη και στο σκηνοθέτη της ταινίας. Θα έπρεπε δηλαδή να μπει «μπροστά» ένα μόνο μέλος του συγκροτήματός μας για να συνεργαστεί με το σκηνοθέτη, κάτι που δεν θα διευκόλυνε όμως τη δουλεία μας ως μπάντα και πιθανότατα θα οδηγούσε σε κακή συνεννόηση και προβλήματα. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που αν και το θέλουμε, δεν κάνουμε συχνά μουσική για ταινίες.
Ξεκινάτε μέσα στις επόμενες μέρες μια παγκόσμια περιοδεία, τη μεγαλύτερη στην καριέρα σας. Είναι μέρος των σχεδίων σας να επισκεφθείτε την Ελλάδα; Όταν τελειώσετε τι σχεδιάζετε να κάνετε με τους Belle and Sebastian; Ευελπιστώ να μπορέσουμε να επισκεφθούμε την Ελλάδα, μιας που έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την τελευταία φορά. Όλα τα μέλη των Belle and Sebastian θα το ήθελαν πολύ. Τα μετέπειτα σχέδιά μας είναι να επιστρέψουμε και πάλι στο στούντιο και να ξεκινήσουμε ένα νέο δίσκο, αυτή τη φορά με μικρότερο κενό από την προηγούμενη. Κάτι άλλο που υπάρχει σαν σκέψη είναι να κάνουμε μια σειρά από live διαφορετικά από τα συνηθισμένα. Ίσως με dance ή θεατρικά στοιχεία. Σε κάθε περίπτωση δεν έχει συζητηθεί πολύ και είναι μάλλον σε «εμβρυακό» στάδιο ανάπτυξης ως σκέψη!