Στραγγίζεις ολόκληρη ζωή
και βγάζεις μια σταγόνα λέξης.
Στις δέκα σταγόνες πετάς τις εννιά.
Τη μια που μένει
από χίλιες μεριές την κοιτάς
μήπως και αυτή δεν είναι αυτή που ψάχνεις.
Στις εκατό κοντοστέκεσαι
να προδώσεις τις μισές
μην και προλάβουν να σε προδώσουν εκείνες.
Σταγόνα τη σταγόνα
και γεννιέται το νέκταρ,
που προσδοκάς την ανάσα των ανθρώπων να γλυκάνει
ξεκινώντας απ’ τη δική σου.
Φτάνεις στην τελεία και είσαι σίγουρος
ο κόσμος ένα ποίημα πιο κοντά στον Παράδεισο.
Ξαναπάς τις γραμμές απ’ την αρχή,
η σιγουριά μένει μισή,
έρχεται επισκέπτης η αγωνία.