Ούτε οι ίδιοι οι συντελεστές του Atlanta δεν ήταν προετοιμασμένοι για την εξωπραγματική υποδοχή της σειράς που έκανε ντεμπούτο στη μικρή οθόνη το 2016 και κατέληξε να διεισδύει στην αμερικάνικη (και όχι μόνο) ζωή και κουλτούρα με τόσο ορμή που έγραψε ιστορία στην τελευταία απονομή των Έμμυ. Εκεί που ο δημιουργός και πρωταγωνιστής της, Ντόναλντ Γκλόβερ, έφυγε με τα βραβεία Α’ Ανδρικού Ρόλου σε κωμωδία και σκηνοθεσίας, λίγο καιρό μετά τη διπλή νίκη του και στις Χρυσές Σφαίρες. Η σειρά είναι φυτώριο ταλέντων, αφού πέρα από τον Γκλόβερ, έχει αναδείξει το σκηνοθέτη Χίρο Μουράι (που θεωρείται ο καλύτερος αυτήν την στιγμή στην τηλεόραση και βρίσκεται πίσω και από το πολυσυζητημένο “Τhis Is America” του μουσικού alter ego του Γκλόβερ, Childish Gambino) και τον Μπράιαν Ταϊρί Χένρι, που υποδύεται στη σειρά τον Άλφρεντ (a.k.a. Paperboi), τον ξάδερφο του Ερν (Γκλόβερ) που προσπαθεί να γίνει σταρ του χιπ χοπ.
Μπράιαν Ταϊρί Χένρι/ Paperboi
Στη δεύτερη σεζόν, που προβάλλεται από το FOX, με τίτλο Atlanta: Robbin’ Season (αναφέρεται στις ληστείες που αυξάνονται λίγο πριν τη χριστουγεννιάτικη περίοδο), ο Άλφρεντ ψάχνει τρόπο να μετατρέψει σε λεφτά τη φήμη που κέρδισε με τη μουσική του. Στην πραγματική ζωή, ο Χένρι, απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Γέιλ που ξεκίνησε την καριέρα του στο Μπρόντγουεϊ και αποτέλεσε ένα από τα μέλη του original cast του μιούζικαλ-μπλοκμπάστερ των 00s, The Book Of Mormon, διαγράφει ταχύτατα ανοδική πορεία: εκτός από την πρόσφατη υποψηφιότητά του για Έμμυ (παραδόξως όχι για το Atlanta, αλλά για το This Is Us), έχει στα σκαριά ένα εντυπωσιακό σερί κινηματογραφικών εμφανίσεων, που ξεκινά από το Hotel Artemis (παίζεται στις ελληνικές αίθουσες) και φτάνει σε δύο υψηλού προφίλ συνεργασίες, με τους σκηνοθέτες Στιβ Μακ Κουίν (12 Χρόνια Σκλάβος) και Μπάρι Τζένκινς (Moonlight) στις νέες ταινίες τους Widows και If Beale Street Could Talk, αντίστοιχα.
Πριν λίγες μέρες, ο Χένρι τηλεφώνησε στην Popaganda για μια σύντομη αλλά ενδιαφέρουσα κουβέντα για την αγωνία της δεύτερης σεζόν, τη σημασία της εκπροσώπησης μειονοτήτων στην ποπ κουλτούρα και τις σκέψεις του τηλεοπτικού χαρακτήρα του για το γνωστό viral hit…
Η πρώτη σεζόν του Atlanta πήρε ενθουσιώδεις κριτικές και μεγάλα βραβεία. Πώς διαχειριστήκατε όλη αυτήν την προσοχή μπαίνοντας στη δεύτερη σεζόν; Σας άγχωσε; Φυσικά και μας άγχωσε γιατί μεσολάβησε ένας χρόνος μέχρι να επιστρέψουμε με τη δεύτερη σεζόν κι ενδιάμεσα πολλοί από εμάς έκαναν άλλα πράγματα, π.χ. ο Ντόναλντ το Solo και εγώ κάπου στις 7 ταινίες. Η μεγαλύτερη αγωνία μου ήταν αν ήξερα ακόμα ποιος είναι ο Άλφρεντ. Μετά συνειδητοποίησα πόσο χαζό ήταν αυτό γιατί πάντα κουβαλούσα τον Άλφρεντ μέσα μου, οπότε όταν επανενωθήκαμε όλοι, η ενέργεια και η σπίθα επανήλθαν αβίαστα. Απλώς αφήσαμε τους χαρακτήρες να μας καθοδηγήσουν. Ήταν τρομακτικό γιατί δεν περιμέναμε την τόσο μεγάλη επιτυχία της πρώτης σεζόν, αλλά συνέβη, και μόλις τελείωσε η περίοδος των βραβείων γυρίσαμε αμέσως πίσω στη δουλειά. Αρκούσε που ήμασταν εκεί και ξέραμε ότι όσο βασιζόμασταν στους χαρακτήρες μας, τίποτα δεν θα πήγαινε στραβά.
Η σειρά ανοίγει ένα παράθυρο στην αμερικάνικη ζωή και τη μαύρη εμπειρία με ένα τρόπο που δεν έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν. Τι πιστεύετε ότι μπορεί να αποκομίσει το παγκόσμιο τηλεοπτικό κοινό που δεν είναι εξοικειωμένο με αυτήν την πλευρά της αμερικάνικης κοινωνίας; Συνειδητοποίησα ότι το να είσαι μαύρος είναι παντού (και για όλους) το ίδιο. Το γεγονός ότι μιλάω με κάποιον στην Ελλάδα για το Atlanta μου δείχνει ότι η ιστορία έχει αγγίξει κόσμο πολύ μακριά. Δεν έχει σχέση με την τοποθεσία, αλλά με την καρδιά και την ψυχή αυτών των ιστοριών που συγκινούν τους ανθρώπους. Προσφέροντας αυτού του είδους την αφήγηση στις μάζες σε εκπλήσσει το πόσοι άνθρωποι λένε «καταλαβαίνω εντελώς και συμφωνώ». Αν προσπαθήσεις να περιορίσεις τη μαύρη εμπειρία σε μια οριοθετημένη περιοχή, δεν εξυπηρετείς κανέναν. Πρέπει να ανοιχτείς και να καταλάβεις ότι αυτές οι ιστορίες είναι κάτι που εκτείνεται και πέρα από τη φυλή καμιά φορά. Όλοι έχουμε έναν Άλφρεντ στη ζωή μας, όλοι τον έχουμε γνωρίσει, έχουμε κάνει παρέα μαζί του και ξέρουμε ποιος είναι. Το σπουδαίο με αυτή τη σειρά είναι ότι μας επιτρέπει να παρουσιάσουμε αυτές τις ιστορίες. Η εκπροσώπηση είναι πολύ σημαντική στις μέρες μας. Δυο-τρία χρόνια πριν δεν θα περίμενα ποτέ να δω 4 μαύρους ανθρώπους σε μια τεράστια διαφημιστική πινακίδα. Τα πρόσωπα αυτών των 4 μαύρων είναι όλη η ιστορία. Είναι καλό που ο κόσμος θέλει να μάθει περισσότερα γι’αυτή.
Paperboi, Darius κι Earn στον πιο διάσημο καναπέ της σύγχρονης τηλεόρασης
Θεωρείτε ότι είναι ευτυχής ή ατυχής σύμπτωση που η σειρά απογειώνεται κατά τη διάρκεια της προεδρίας Τραμπ; Δεν πιστεύω ότι είναι ούτε ευτυχής ούτε ατυχής, πιστεύω ότι ήρθε η ρημάδα η ώρα. Αν σε ευχαριστεί καλώς, αν σε δυσαρεστεί, πάλι καλώς. Τουλάχιστον νιώθεις κάτι. Θα προτιμούσα να αισθάνομαι κάτι για το γεγονός ότι συμβαίνουν αυτές οι ιστορίες από το να είμαι παντελώς αδιάφορος. Δεν θεωρώ ότι στο Atlanta προσπαθούμε να στείλουμε κάποιο πολιτικό μήνυμα, απλώς παρουσιάζουμε τις ζωές μας όπως είναι, στη συγκεκριμένη πόλη. Η Ατλάντα είναι ο πέμπτος χαρακτήρας της σειράς. Δεν υπάρχει προπαγάνδα ούτε θέλουμε να δασκαλέψουμε κανέναν και να του πούμε τι είναι σωστό και τι λάθος. Δεν γίνεται να μένει κάποιος απαθής μπροστά σε όλα αυτά που συμβαίνουν στον πλανήτη, αλλά για 30 λεπτά κάθε εβδομάδα σε βάζουμε μέσα στις ζωές μας και σου επιτρέπουμε να ξεφύγεις για λίγο μέσα στον κόσμο μας. Εκεί καταλαβαίνεις ότι δεν είμαστε και τόσο διαφορετικοί τελικά. Αυτό είναι το πραγματικό δώρο του να διηγείσαι ιστορίες. Δεν είναι κάτι στημένο.
Φαίνεται πως είστε πολύ καλοί φίλοι με το υπόλοιπο καστ… Πραγματικά αγαπιόμαστε κι αυτό δεν είναι κάτι προσποιητό. Μπορείς να προσπαθήσεις να κατασκευάσεις μια τέτοια σύνδεση, αλλά η δική μας είναι εντελώς αληθινή κι αυτό εκπροσωπείται και στη σειρά. Είναι ωραίο να αισθάνεσαι ότι υπάρχει ένα μέρος που σε ενθαρρύνει να το κάνεις αυτό κι ένα κοινό που ενδιαφέρεται να το δει. Το πρώτο πράγμα που μου λένε οι fans της σειράς είναι «ευχαριστούμε για την κουλτούρα, ευχαριστούμε για την εκπροσώπηση του ξαδέρφου/του αδερφού/της αδερφής μου». Είναι τέλειο συναίσθημα. Όσο συνεχίζουμε να νιώθουμε έτσι, θα συνεχίζουμε να το κάνουμε γιατί η εκπροσώπηση μετράει πάρα πάρα πολύ.
Τι θα έλεγε ο Paperboi για το “This Is America” του Childish Gambino; Θα ήθελε να κάνει το remix.