Οι τενόρο blues ελιγμοί στη φωνή του έχουν ρίξει πολλές φορές στο τραπέζι συγκρίσεις και αναφορές με καλλιτέχνες όπως ο Jeff Buckley αλλά ακόμη και η Nina Simone. Ο Ισραηλινός Asaf Avidan όταν τραγουδάει σου δίνει την αίσθηση ότι έχει στο πετσί του (και κυρίως στο λαρύγγι του) όλη την αμερικανική παράδοση των blues αλλά και των singer-songwriters. Ξεκίνησε να γράφει μουσική σχεδόν τυχαία, μετά από ένα χωρισμό και η τύχη ήταν με το μέρος του, μιας και το 2012 «έκανε το μπαμ» με την επιτυχία του “Reckoning Song/One Day”. Μετά από τρεις δίσκους με το σχήμα Asaf Avidan & The Mojos και άλλες δύο σόλο δουλειές, ήταν φυσικό και επόμενο να καταλήξει στη χώρα όπου και βρίσκονται οι ρίζες της μουσικής του. Έτσι, ηχογράφησε τον τελευταίο δίσκο του, The Study on Falling, στις ΗΠΑ και όπως λέει ο ίδιος, λίγο πριν εμφανιστεί στην Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (16/03), ήταν ο πιο εύκολος και ευχάριστος δίσκος που έχει κάνει ως τώρα.
Ξεκίνησες ως μουσικός στο Ισραήλ. Πώς είναι η μουσική κατάσταση εκεί; Πιστεύω ότι η mainstream μουσική έχει να κάνει με το που κινείσαι στον ψηφιακό κόσμο. Στο Ισραήλ θα βρεις την mainstream μουσική που θα βρεις οπουδήποτε. Η διαφορά είναι ότι υπάρχει και το πιο ανατολίτικο στοιχείο, αλλά υπάρχει και η μεσογειακή και η ελληνική μουσική. Είναι ωραίο να βλέπεις την ποπ εκδοχή αυτών των genres.
Έκανες τον τελευταίο σου δίσκο, The Study on Falling, στις ΗΠΑ. Πώς βίωσες την κατάσταση εκεί; Πολιτικά και κοινωνικά μιλώντας. Ήρθα στις ΗΠΑ αφού είχε εκλεγεί ο Τραμπ. Όμως, εκλέχθηκε την ίδια εβδομάδα που πέθανε ο Leonard Cohen. Νιώθω ότι αυτή η χώρα χρειάζεται κάποιον με ειλικρίνεια και συνοχή, που να αναζητά την αξιοπρέπεια και την ομορφιά. Και ενώ ο καλλιτεχνικός κόσμος χάνει έναν τέτοιο άνθρωπο, στην πολιτική έρχεται ένας που αντιπροσωπεύει το ακριβώς αντίθετο.
Ξεκίνησες να γράφεις μουσική μετά από έναν χωρισμό. Πιστεύεις ότι αν δεν είχε συμβεί αυτό, ίσως να μην είχες γίνει μουσικός; Ναι, νομίζω πως αυτό είναι αλήθεια. Υποθέτω πως θα ασχολούμουν με το animation. Για να βγάλεις όμως συναίσθημα στο animation, χρειάζονται πάρα πολλές ώρες μέχρι το τελικό προϊόν. Ενώ με την μουσική, κυριολεκτικά παίρνεις μία κιθάρα και σε λίγα δευτερόλεπτα μπορείς να έχεις κάτι, ακούς τον εαυτό σου. Και αυτή η αμεσότητα ήταν πολύ σημαντική για μένα.
Επομένως, για σένα, η δημιουργικότητα προκύπτει από τον πόνο κι όχι από τα όμορφα πράγματα; Δεν αντιλαμβάνομαι αυτό το διαχωρισμό. Θεωρώ ότι ο πόνος είναι όμορφος. Κι αυτό προσπαθώ να κάνω με την τέχνη μου, να δείξω στον κόσμο ότι υπάρχει ομορφιά στην μελαγχολία, το θυμό, τον εσωτερικό πόνο. Δεν μου αρέσει ο διαχωρισμός του λυπημένου και του χαρούμενου, όλα αλληλεπιδρούν. Αν γράφω για τον πόνο; Ναι, γράφω. Και μέσα σε αυτό τον πόνο υπάρχει επίσης πολλή ελπίδα και άλλα πράγματα.
Πριν μερικά χρόνια είχες παίξει ως supporting act στον Bob Dylan. Τον γνώρισες προσωπικά; Όχι, δυστυχώς. Ήρθε μερικά δευτερόλεπτα πριν βγει στη σκηνή. Ήταν πολύ ωραία εμπειρία αλλά δεν κατάφερα να τον συναντήσω.
Τι έχεις να πεις για το Νόμπελ του; Πιστεύω ότι ήταν πολύ ωραίο, το να βραβεύεται ο Dylan. Βέβαια, από την άλλη, όλοι γνωρίζουν την αξία του, δεν πιστεύω ότι έχει σημασία ένα βραβείο. Οποιοσδήποτε μουσικοσυνθέτης υπάρχει στη σκιά του. Είμαι χαρούμενος, παρ’ όλο που δεν είχε ανάγκη αυτή την ευρύτερη τυπική αναγνώριση.
Στην τελευταία σου δουλειά, The Study On Falling δούλεψες με τον Mark Howard (σ.σ. έχει κάνει παραγωγή σε δίσκους καλλιτεχνών όπως Tom Waits, Lucinda Williams, R.E.M., Neil Young αλλά και στο Time Out Of Mind (1997) του Bob Dylan). Πώς ήταν να δουλεύεις μαζί του; Ήταν ο πιο εύκολος και ευχάριστος δίσκος που έχω κάνει ως τώρα. Υπήρχε κάτι ιδιαίτερο στην προσέγγιση του Mark, η δουλειά εκτός στούντιο. Ποτέ δεν μπήκαμε σε ένα σκοτεινό στούντιο. Μας πήγε σε ένα μεγάλο παραθαλάσσιο σπίτι. Κάθε μέρα ήμασταν δίπλα στη θάλασσα. Και δεν υπήρχε καμία ανισότητα μεταξύ μας, συνυπήρχαμε όλοι στο ίδιο δωμάτιο. Το να έχεις κάποιον που δημιουργεί μία αίσθηση χαλαρότητας σε ένα περιβάλλον δουλειάς είναι πολύ σημαντικό.
Γιατί επέλεξες να ηχογραφήσεις το δίσκο στις ΗΠΑ και μάλιστα στο Μαλιμπού; Μπορεί να ακούγεται κλισέ, αλλά έχει να κάνει με τα κομμάτια που γράφω. Όταν μάζευα τα κομμάτια σε ένα φάκελο, κάποια στιγμή που τα άνοιξα συνειδητοποίησα ότι ακούγονταν πολύ αμερικάνικα. Σκέφτηκα πως αν ηχογραφήσω αυτά τα κομμάτια στο Ισραήλ με ισραηλινούς μουσικός θα ήταν σαν να τα προδίδω. Και αποφάσισα να πάω στους ανθρώπους από όπου η μουσική αυτή προέρχεται και να τους πείσω πως είναι αρκετά καλή για αυτούς. Ο Mark ενδιαφέρθηκε και έφερε μαζί του πολλούς καταπληκτικούς μουσικούς. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δημιούργησαν ένα τοπίο που μου έδωσε την αυτοπεποίθηση να το κάνω αυτό.
Θυμάσαι την τελευταία εμφάνισή σου στην Αθήνα; Πώς ήταν; Ναι, φυσικά. Το κοινό ήταν φανταστικό, υπήρχε κάτι σε αυτό που μου ήταν πολύ οικείο. Το απόλαυσα και γι’ αυτό άλλωστε ξαναέρχομαι.
Τι να περιμένουμε από την επερχόμενη εμφάνισή σου; Προσπαθώ κάθε φορά να φέρνω κάτι ειλικρινές και νέο στο show μου, σε σχέση με το που βρίσκομαι στη ζωή μου και αυτό θα προσπαθήσω να κάνω.