Αν ρωτήσεις κάποιον τι του έρχεται στο μυαλό, άμα συνδυάσει αμερικανική τηλεόραση, και υπερήρωες, πιθανότατα η πρώτη απάντηση που θα σου δώσει, θα’ναι το Smallville. Κι ύστερα το Heroes. Οι Agents of SHIELD έχουν (εν μέρει αδίκως) μονοπωλήσει φέτος τους μεγάλους τίτλους όταν η κουβέντα έρχεται στα τηλεοπτικά υπερηρωικά σύμπαντα. Όμως ο Arrow, μεθοδικά και σιωπηλά, κάνει από πέρσι όλη τη βαριά δουλειά.
Τον Arrow τον γνώρισα πριν κάνα δίμηνο, όταν έσκαγε στα ιντερνέτια η είδηση, ότι η σειρά αυτή του CW θα λειτουργήσει ως πλατφόρμα για να ξαναμπεί στις τηλεοπτικές οθόνες ο Flash. Τον οποίο Flash, ως γνήσιο αγόρι των ‘90s, τον είχα λατρέψει κάτι ατέλειωτα μεσημέρια που πηγαινοερχόταν στα κύματα των ελληνικών ιδιωτικών σταθμών στην προ δεκαετιών πρώτη του τηλεοπτική σειρά. Για χάρη εκείνου του κοκκινοντυμένου αστραποπόδαρου υπερήρωα, λοιπόν, έπιασα τις ιστορίες του πρασινοκούκουλου εκδικητή απ’ την αρχή. Κι είμαι εδώ για να σου πω, ότι ένας τέτοιος μαραθώνιος, είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί.
Σε περίπτωση που δεν έχεις ιδέα για το ποιος είναι ο τύπος (όπως δεν είχα κι εγώ), πρόκειται για έναν απ’ τους δευτερότριτους χαρακτήρες του σύμπαντος της DC -αυτηνής με τον Batman και τον Superman. Γόνος βαθύπλουτης οικογένειας, απ’ αυτές που δυναστεύουν την Starling City, ο Arrow, κατά κόσμον Όλιβερ Κουήν, επαναφέρει την τάξη στη σαπισμένη απ’ την ανομία πόλη του, με τόξο, βέλη και κλωτσομπουνιές, και κάτι περιορισμένης χαϊτεκιάς γκατζετάκια, που τού προσέχουν στην υπόγα του, ο πιστός του σοφέρ παύλα βετεράνος του Ιράκ και η μονίμως τρακαρισμένη, geeky καβλίτσα χάκερ του.
Εξαιρετικές χορογραφίες κλωτσοπατινάδας, σκηνοθετημένες με μαεστρική διαχείριση της εξαπάτησης της εικόνας, σε κάνουν να χορταίνεις με το βασικότερο πράγμα που περιμένεις από μια τέτοια σειρά. Καλή και προσεγμένη δράση σε ποσότητες σωστές.
Αν σου φαίνεται σαν Batman του φτωχού, ο Arrow έχει ένα πράγμα για υπερατού: την εξαιρετική του συνέπεια. Με σαραντάλεπτη διάρκεια ανά επεισόδιο, και σαιζόν που φτάνει τα 23 ολόκληρα επεισόδια, το να κάτσεις να δεις τη σειρά απ’ την αρχή, φαντάζει project που απαιτεί μια κάποια αφοσίωση. Μόλις ξεκινήσεις όμως, την πίνεις σχεδόν μονορούφι. Γιατί, βλέπεις, μπορεί να μην είναι απ’ τις σειρές που έχουν τα απίστευτα επεισόδια που σε κάνουν να χάνεις τη μπάλα, δεν είναι όμως κι από εκείνες που, περιμένοντας πότε θα σού δείξουν τη μπάλα, σε κάνουν να χάνεις την υπομονή σου. Με στρωτή αφήγηση που δείχνει σαφή γνώση της εικόνας που θέλει να σού ζωγραφίσει μέχρι το τέλος της σαιζόν, το Arrow ξεκινά απ’ τα πρώτα κιόλας επεισόδια να σού απλώνει ένα-ένα τα χαρτιά του.
Το πρώτο: η ένταση. Εξαιρετικές χορογραφίες κλωτσοπατινάδας, σκηνοθετημένες με μαεστρική διαχείριση της εξαπάτησης της εικόνας, σε κάνουν να χορταίνεις με το βασικότερο πράγμα που περιμένεις από μια τέτοια σειρά. Καλή και προσεγμένη δράση σε ποσότητες σωστές. Σωστές, γιατί μετά έρχεται και το δεύτερο: το δράμα. Ένας πλεϊμπόη που επιβιώνει από τραυματικό γεγονός κι αποφασίζει να βάλει τη στολή για να εξιλεωθεί για τις αμαρτίες των γονέων του, είναι πια μια αρκετά απλοϊκή σεναριακή αφετηρία.
Οι γραφιάδες του Arrow, όμως, πάνε το πράγμα αρκετά βαθιά, με διαπλοκές και σεναριακές γραμμές που κουβαριάζονται σε υπερδραματικά μοτίβα άσπονδων κρυφών συμμαχιών, λυκοφιλιών και προδοσιών σαιξπηρικών προδιαγραφών. Κι εκεί που σου ’χουνε κρεμάσει το σαγόνι με τις αφηγηματικές περιστροφές, σου πετάνε και τα μάτια έξω με κάτι εκστατικές κορώνες αφελούς συναισθηματικούρας αλά Melrose Place, για να ‘χεις να ξαναγειώνεσαι.
Αν σου φαίνεται σαν Batman του φτωχού, ο Arrow έχει ένα πράγμα για υπερατού: την εξαιρετική του συνέπεια.
Το τρίτο το καλύτερο, όμως, κομμάτι της σειράς, είναι το χτίσιμο της μυθολογίας. Τα σταθερά flashback της ιστορίας, στο πώς ένα κακομαθημένο πλουσιόπαιδο, που δεν ήξερε ούτε πώς ν’ ανοίξει την πόρτα του γκαράζ για να βγάλει βόλτα τη Μαζεράτι του, ξαφνικά έγινε φονική μηχανή, που σπάει σβερκάδια σα κλαράκια δίχως ίχνος διασταγμού. Αυτή η σταδιακή μεταμόρφωση του χαρακτήρα στα χρόνια που έλειπε, πριν σου πρωτοσυστηθεί ως αυτό που έγινε, είναι και το πιο εθιστικό στοιχείο της σειράς.
Αν ο Στήβεν Αμέλ, που πρωταγωνιστεί, παίζει πρακτικά μονάχα με τους ατσαλένιους κοιλιακούς του στο κομμάτι της ιστορίας που εκτυλίσσεται στο παρόν της σειράς, κι αν τα φρύδια του είναι το μόνο εκφραστικό στοιχείο του σ’ έναν ρόλο πνιγμένο στα μυστικά, το παρελθόν του στο νησί, τού δίνει την ευκαιρία να χτίσει έναν χαρακτήρα με φόβους κι αδυναμίες. Πολλές αδυναμίες. Και πολλά πράγματα δικαιολογημένα να φοβάται. Στοιχεία που κάνουν και τον χαρακτήρα αληθινό πρόσωπο, βασικά. Κι εκεί στο νησί, παραπέμποντας σε μυστηριώδεις καταστάσεις τύπου Lost, χτίζεται μια άλλη ολάκερη δραματουργική αψίδα, που λειτουργεί ιδανικά ως συνδετική αλυσίδα για ολόκληρη τη σειρά.
Πέρα απ’ τα προβλήματα που προκύπτουν απ’ τα γενικώς χαμηλά budget του CW (τα οποία, γενικά, ξεπερνιούνται στη σειρά), αν το Arrow είχε ένα πρόβλημα στην πρώτη του σαιζόν, ήταν η έλλειψη αντιπάλων. Ο βασικός αφηγηματικός κορμός της πρώτης 23άδας επεισοδίων, ήταν η λίστα διεφθαρμένων επιχειρηματιών που είχε δώσει στον Όλιβερ ο πατέρας του, και απ’ την απληστία των οποίων θα έπρεπε να απαλλάξει την Starling City για να την βοηθήσει να ορθοποδήσει.
Οι γραφιάδες του Arrow πάνε το πράγμα αρκετά βαθιά, με διαπλοκές και σεναριακές γραμμές που κουβαριάζονται σε υπερδραματικά μοτίβα άσπονδων κρυφών συμμαχιών, λυκοφιλιών και προδοσιών σαιξπηρικών προδιαγραφών.
Οπότε, όπως καταλαβαίνεις, επειδή ένας διεφθαρμένος επιχειρηματίας μέχρι ενός σημείου μπορεί να φτάσει στις αντιστάσεις του, πλην ελαχίστων περιπτώσεων και του μεγάλου τελικού εχθρού εξαιρουμένου, ο βασικός αντίπαλος του Arrow ήταν η κινεζική μαφία στις διάφορες εκφάνσεις της. Διάφοροι τύποι ερχόντουσαν αντιμέτωποι με τη γροθιά του Arrow, και μετάνιωναν πικρά, με δυο-τρεις άλλους να πηγαινοέρχονται απ’ το προσκήνιο να συμπληρώνουν τα κενά αέρος, που προκαλούσε η αίσθηση του procedural με τον κακό της εβδομάδας.
Στη δεύτερη σεζόν, όμως, που άρχισε πριν κάνα μήνα, η σειρά έχει ανθίσει. Ήρωες κι αντιήρωες απ’ ολόκληρο το σύμπαν της DC, αρχίζουν σιγά-σιγά να βρίσκουν τις γωνιές τους στην Starling City, με την Black Canary να κάνει την πρώτη, υπερδραματική είσοδο της χρονιάς. Οι μεγάλες αποκαλύψεις της πρώτης σαιζόν, διαφαίνονται ως ασήμαντες αναταράξεις μπροστά σ’ αυτά που σου ‘ρχονται ολοταχώς στη δεύτερη. Και καθώς η πραγματικότητα του Arrow, αρχίζει την άνοδό της προς υπερηρωϊκά επίπεδα ανυψωμένου ρεαλισμού, η Λίγκα των Εκτελεστών κι ο Ραζ Αλ Γκουλ κατονομάζονται απερίφραστα στα πρώτα κιόλας επεισόδια, τοποθετώντας τον μεγάλο αντίπαλο της πρώτης σαιζόν πεντέξι σκάλες ποιο κάτω απ’ αυτούς που έχει να αντιμετωπίσει ο Arrow φέτος. Και η σειρά, αρχίζει να αγκαλιάζει όλο και πιο σφιχτά το αληθινό της δυναμικό: να επιβεβαιωθεί ως η καλύτερη σειρά υπερηρώων, ever.