Η Αριάννα Καρανικόλα στα 21 της είναι αυτό που λένε «κορίτσι της ηλικίας της», ντυμένη με άνετα ρούχα, τζιν μπουφάν, σακίδιο πλάτης, μακριά καστανά μαλλιά, έντονο μαύρο μολύβι στα μάτια, και λέξεις που βγαίνουν από το στόμα της με έναν συνδυασμό πηγαίου νεανικού coolness και ελαφριάς συστολής.
Συναντιόμαστε ένα όχι ιδιαίτερα κρύο χειμωνιάτικο μεσημέρι σε ένα πολυσύχναστο δρομάκι του κέντρου για να μιλήσουμε με αφορμή τον πρώτο της δίσκο, Early Landed, που κυκλοφόρησε από τη Sound Effect Records. Ένα ντεμπούτο που αποτελείται από δέκα τραγούδια που διακρίνονται από acoustic ζεστασιά και dream pop ονειροπόληση, χωρίς όμως να λείπει η όρεξη και για πιο δυνατές, grunge κιθάρες. Άλλωστε, η ίδια η Arianna K. παραδέχεται πως οι Nirvana και το genre του οποίου υπήρξαν σημαιοφόροι, ήταν οι πρώτες μεγάλες αγάπες της στην εφηβεία. Η μουσική, βέβαια, υπήρχε στη ζωή της από πολύ νωρίτερα.
«Είναι δύσκολο να θυμηθώ το πρώτο μου βίωμα με τη μουσική, γιατί αυτή πάντα υπήρχε κάπου, ήταν κάτι το δεδομένο. Επειδή ο μπαμπάς μου είναι μουσικός (σ.σ. ο Γιώργος Καρανικόλας των Last Drive, BLML, Omegaray) πάντα μου έβαζε μουσική, κλασική, μετά άλλα πράγματα. Στο δημοτικό ξεκίνησα κλασικό πιάνο» λέει, χωρίς να παραλείψει ότι το «μικρόβιο» ήρθε και κόλλησε για τα καλά -όπως σε όλους- στην εφηβεία. «Τότε πλέον η ίδια ήθελα γύρω μου τη μουσική και μάλιστα όλο και περισσότερο. Όσο κοινότυπο και αν ακούγεται, η μουσική έβγαζε πιο πολύ νόημα από οτιδήποτε άλλο εκείνη την περίοδο για μένα. Αντλούσα δύναμη από αυτή, έβρισκα στιχάκια με τα οποία ταυτιζόμουν και ταυτόχρονα μαζί με μια πολύ ισχυρή αίσθηση ότι εκεί ανήκω. Μετά διάβαζα αυτοβιογραφίες, μάθαινα πληροφορίες για τους καλλιτέχνες που μου άρεσαν, εξοικειωνόμουν με διάφορες αισθητικές, δηλαδή έμπαινα στη διαδικασία ενός γενικότερου ψαξίματος το οποίο υποσυνείδητα, ήταν τελικά προσπάθεια να βρω η ίδια τον εαυτό μου. Και νομίζω ακόμα έτσι λειτουργεί η μουσική για μένα, με βοηθάει να ανακαλύπτω στοιχεία του εαυτού μου και συναισθήματά μου και ταυτόχρονα να τα αποδέχομαι και να συμφιλιώνομαι με αυτά».
Στην εφηβεία ήρθαν και οι πρώτες απόπειρες να παίξει μουσική, όπως οι α λα Cocorosie δοκιμές που έκανε με μια φίλη της (τη Στεφανία Κασούνη, η οποία μάλιστα παίζει και τώρα μουσική στο σχήμα της). Στα 16 της άρχισε να γράφει κομμάτια και να τα ηχογραφεί. Άραγε το περίμενε ότι θα αποτελούσαν μέρος του πρώτου της δίσκου; «Τα τέσσερα κομμάτια είναι γραμμένα στα 16 μου, τότε ηχογραφήθηκαν κιόλας. Μετά τα υπόλοιπα τα ηχογράφησα στο πρώτο έτος των σπουδών μου, και δύο ακόμη κομμάτια πέρυσι. Όταν άρχισα να γράφω δεν ήξερα καν που θα κατέληγε το υλικό, το έκανα ως προσωπική έκφραση. Αλλά για κάποιο λόγο είχαν σημασία για μένα τα κομμάτια χωρίς να χρειάζεται απαραίτητα να βγούνε παραέξω» εξηγεί για το υλικό που θα έφτανε στην Sound Effect Records και θα έπαιρνε το μεγάλο «ναι» για να γίνει το Early Landed.
Ακούγοντας κανείς το δίσκο, διακρίνει στοιχεία από αρκετά διαφορετικά μουσικά πεδία. Η Arianna K αποδίδει αυτή την πολυσυλλεκτικότητα στο εξής: «Στη μουσική γενικά, συνήθως ψάχνω το “κάτι”. Αν μια ιδέα που έχω έχει το “κάτι” για μένα, θα ασχοληθώ και θα την εξελίξω, είτε είναι σκοτεινή είτε είναι το πιο ματζόρε πράγμα που έχω ακούσει -είτε θυμίζει γκόσπελ είτε είναι ροκ. Και προτιμώ να μην εκλογικεύσω, να μην προσδιορίσω αυτό το “κάτι”. Όταν παίζω, στην αρχή μπορεί η μουσική να μην έχει καν φωνητικές γραμμές, τραγουδάω κάτι, πολλές φορές βάζω στίχους που δεν έχουν νόημα. Μετά, συνήθως αυτό που συμβαίνει, είναι ότι μου έρχεται σε άσχετες στιγμές και γράφω τους στίχους. Οπότε ή βγάζω κάποιο νόημα από τους στίχους που δεν έβγαζαν νόημα εκείνη τη στιγμή, είτε μπορεί να βρω κάτι που μου κολλάει. Οι στίχοι είναι πάντα κάπως προσωπικοί, αλλά μπορεί κι εγώ η ίδια να μην ξέρω ακριβώς σε τι αναφέρομαι, πάντως σίγουρα σε κάτι που νιώθω εκείνη τη στιγμή».
Ο ενθουσιασμός της γίνεται ακόμη πιο έκδηλος όταν αναφέρεται στο live «βάπτισμα του πυρός» -όταν άνοιξε τη συναυλία των Still Corners στο Gagarin 205- και ανακαλεί το ωραίο άγχος και την εγρήγορση που είχαν με το σχήμα της.
Ένα σχήμα που πλέον θα την ακολουθεί σταθερά. «Υπάρχουν εντελώς διαφορετικές επιρροές σε όλους μας. Είμαστε στην αρχή ακόμα κι αυτό είναι ένα πολύ μοναδικό συναίσθημα και με ενθουσιάζει πολύ. Κι όλα τα μεταβατικά στάδια για ό,τι “άχαρο” έχει αυτό έχουν πλάκα. Προσωπικά, μου αρέσει αυτός ο αυθορμητισμός. Όταν όμως βρούμε τελείως τις ισορροπίες μεταξύ μας, νομίζω πως θα το απολαύσουμε ακόμη περισσότερο. Και “θα κάνουμε τη φάση μας” χωρίς καμία έγνοια» λέει.
Όμως η μουσική δεν είναι η μοναδική μεγάλη αγάπη της. Η άλλη είναι τα μαθηματικά. Βρίσκεται μάλιστα στο τέταρτο έτος των σπουδών της. Στο σημείο αυτό δεν θα μπορούσε να μην πέσει στο τραπέζι η ερώτηση για το εάν «η μουσική είναι μαθηματικά». Η Arianna K γελάει αυθόρμητα, γιατί αυτό είναι κάτι που την ρωτούν όλοι συνεχώς.
«Στα μαθηματικά υπάρχει το στοιχείο της λογικής και οι κανόνες που είναι ωραίο να υπάρχουν κι αυτά, φέρνουν μια ισορροπία. Η μουσική είναι κάτι πιο ελεύθερο κι ειδικά ο τρόπος που έχω αποφασίσει να τη βλέπω από μικρή. Οπότε το ένα συμπληρώνει το άλλο. Δεν μπορώ να εκφραστώ μέσα από τα μαθηματικά με τον τρόπο που εκφράζομαι με τη μουσική, καθώς οι σκέψεις που μπορείς να κάνεις περνάνε μέσα από πολλά φίλτρα για να εξωτερικευτούν και να είναι αποδεκτές. Ωστόσο με τον ίδιο τρόπο που θα φάω κόλλημα με ένα κομμάτι και θα το βάζω συνέχεια στο replay, έτσι θα κολλήσω και με μια άσκηση που θέλω να λύσω ή με κάτι καινούργιο που διαβάζω στα μαθηματικά και θέλω να το κατανοήσω πιο εις βάθος».
Αυτή η παράλληλη σύγκριση είναι που την εξιτάρει. «Κάτι που είναι ενδιαφέρον στα μαθηματικά είναι το πώς κατανοεί και οπτικοποιεί ο καθένας στο μυαλό του τις έννοιες. Εκεί κάπου υπάρχει και το προσωπικό στοιχείο. Παρ’ όλο που δεν μου αρέσει να τα συνδέω μεταξύ τους, ίσως υπάρχει κάτι κοινό στη σκέψη μου και στα δύο: Στα μαθηματικά μου αρέσει να ξεκινάω από κάτι απλό και βήμα-βήμα μόνη μου να φτάνω μια σκέψη σε κάτι πιο σύνθετο. Έχοντας καταλάβει ένα απλό παράδειγμα σε μια θεωρία, μου είναι εύκολο να καταλάβω το πιο σύνθετο. Δεν μου αρέσει να κάνω άλματα σκέψης ή να μην έχω απόλυτα ξεκάθαρη την αρχική ιδέα στο μυαλό μου», για να καταλήξει: «Με έναν παρόμοιο τρόπο σκέφτομαι κι όταν συνθέτω μουσικά. Αρχίζω από μια πολύ απλή ιδέα που μου αρέσει (μερικές φορές το αφήνω εκεί κιόλας). Και στις δύο αυτές περιπτώσεις η αρχική ιδέα έχει σημασία κι είναι “η μισή δουλειά” για μένα».
Αριάννα, μήπως τελικά οι Boards of Canada είχαν δίκιο όταν έλεγαν “Music Is Math”;