Δεν είναι κάθε μέρα που μπορείς να συναντήσεις ένα Bond girl να καπνίζει έξω από ένα εστιατόριο κάπου στην Νέα Υόρκη. Αυτό και μόνο θα μπορούσε να μεταφέρει το Σχέση 5 με 7, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Victor Levin στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας, όμως τόσο η φινετσάτη, δροσερή σκηνοθεσία του Levin, όσο και η συγκρατημένη, γήινη ερμηνεία του Anton Yelchin, κρατούν την ταινία γειωμένη στην πραγματικότητα. Όσο μπορεί να αγκιστρωθεί βέβαια στην πεζή καθημερινότητα, ένα ρομάντζο τόσο τρυφερό και απελευθερωτικό, όσο αυτό που προκύπτει ανάμεσα στην περπατημένη σύζυγο Γάλλου διπλωμάτη που υποδύεται η Berenice Marlohe, και τον άβγαλτο, φέρελπι νεοϋορκέζο συγγραφέα που ερμηνεύει ο Yelchin. Οι δυο τους, συναντιούνται χάρη σε μια απ’ αυτές τις ερωτικές συναστρίες που μόνο στη Νέα Υόρκη μπορούν να σχηματιστούν, και ανάμεσά τους αναπτύσσεται μια έλξη τόσο εκρηκτική, που ξεπερνά κατά πολύ το απογευματινό ωράριο του 5 με 7 μέσα στο οποίο μπορούν να συναντιούνται.
Η ταινία μιλά για έναν τύπο που αρχικά απορρίπτει πλήρως το concept μιας εξωσυζυγικής σχέσης που ζει μονάχα τα απογεύματα, όμως πολύ σύντομα φαίνεται να αποδέχεται και να εναγκαλίζει αυτήν την ολότελα εξωτική τακτική. Ποια είναι τα στοιχεία του σεναρίου που σας τράβηξαν περισσότερο, και σε ποια πλευρά του ηθικού διλήμματος του χαρακτήρα σας στέκεστε εσείς; Με άγγιξε πάρα πολύ το σενάριο και είχα μια άμεση αντίδραση στις εικόνες του. Βρήκα πολύ συγκινητικό το ταξίδι του χαρακτήρα μου, του Brian, ο οποίος πρέπει να μάθει να ικανοποιείται απ’ το φευγαλέο, και ταυτόχρονα βρήκα τους διαλόγους πολύ αστείους και μου άρεσαν οι χαρακτήρες. Ο Brian είναι βέβαια ένας χαρακτήρας πολύ πιο συντηρητικός απ’ ό,τι εγώ –προσωπικά δεν θα είχα απορρίψει τόσο εύκολα την ιδέα μιας σχέσης 5 με 7, κι αυτό μάλλον γιατί τείνω να μην δίνω στις απόψεις μου τόσο μεγάλη βαρύτητα, ώστε να απορρίπτω και τις απόψεις των άλλων. Ωστόσο, πιστεύω πράγματι ότι το ταξίδι του Brian, αυτό που μαθαίνει στο τέλος, είναι κάτι με το οποίο μπορούμε όλοι να ταυτιστούμε.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το concept της ταινίας είναι κι ένα είδος Ευρο-αμερικανικής σύγκρουσης κουλτούρας. Έχετε βιώσει άλλου τύπου πολιτισμικές διαφοροποιήσεις στα ταξίδια σας; Όχι, απ’ ό,τι φαίνεται ο Brian είναι ένας άνθρωπος που μάλλον δεν ασχολείται πολύ με την ευρωπαϊκή κουλτούρα, το σινεμά, τη λογοτεχνία κι όλα αυτά. Εγώ, αντίθετα, ήμουν αρκετά τυχερός ώστε να μεγαλώσω μαθαίνοντας να αγαπώ την ευρωπαϊκή ιστορία, την ιστορία της τέχνης, του σινεμά, της αισθητικής κλπ, οπότε όλα αυτά μου είναι αρκετά οικεία.
Σας κόμπλαρε καθόλου το γεγονός ότι θα έπρεπε να σταθείτε και να κάνετε τον ωραίο δίπλα στην Berenice Marlohe, ένα πρώην κορίτσι του James Bond; Σε επιφανειακό επίπεδο, εννοείται πως είναι κάπως εκφοβιστικό να σταθείς απέναντι σε κάποιον τόσο γοητευτικό όσο η Berenice, αλλά ευτυχώς για μένα είναι ένας υπέρχος άνθρωπος, ανοιχτός κι ευγενικός μ’ έναν τρόπο αφοπλιστικό και οικείο. Νομίζω πως το ότι είναι πρώην Bond-girl είναι ένα υπέροχο πράγμα, μια και πρόκειται για σπουδαία σφραγίδα της pop κουλτούρας, όμως είναι πάρα πολύ σημαντικό να μην αφήνουμε αυτό το γεγονός να προκαθορίζει την αντίληψή μας για μια τόσο ευφυή και ταλαντούχα ερμηνεύτρια όσο η Berenice. Η Berenice είναι ένας απίστευτα ευγενικός, δοτικός κι ανοιχτός άνθρωπος, κι η γενεοδωρία του πνεύματός της λάμπει και μέσα από τη δουλειά της, το οποίο είναι ένα υπέροχο πράγμα να βλέπεις και να βιώνεις.
Φαντάζομαι όμως ότι, ακόμη κι έτσι, ήταν πιο άνετο να έχετε την Glenn Close και τον Frank Langella ως γονείς στην ταινία, απ’ ότι την Marlohe ως αντικείμενο του πόθου σας… Ήταν πραγματικά τιμή και προνόμιο να περάσω χρόνο μαζί τους και να τους βλέπω να δουλεύουν. Κάθε φορά που κάποιος έχει την ευλογία να συναναστρέφεται ερμηνευτές αυτού του βεληνεκούς, έχει μια τεράστια ευκαιρία να μάθει πάρα πολλά πράγματα. Κι εγώ είμαι αρκετά τυχερός ώστε να έχω συνεργαστεί με τον Langella τρεις φορές τώρα.
Η Νέα Υόρκη είναι σχεδόν πρωταγωνιστικός χαρακτήρας στην ταινία, όπως και σε πολλές άλλες ερωτικές ιστορίες αποτυπωμένες στο φιλμ. Τι πιστεύετε ότι είναι αυτό που κάνει την πόλη τόσο εμβληματικό σκηνικό για ερωτικές ιστορίες όπως αυτή του Σχέση 5 με 7; Αυτή η ταινία καταπιάνεται με έναν πολύ συγκεκριμένη τύπο απ’ το σύνολο των ανθρώπων που ζουν στη Νέα Υόρκη: μιλά για ένα είδος ουρμπανιστών του Upper East/West side οι οποίοι θεωρούνται σε μεγάλο βαθμό όχι μόνο ντόπιοι, αλλά και κομμάτι του μανδύα της ίδιας της πόλης. Βρίσκω ότι η ρομαντική φύση της πόλης που δεν κοιμάται ποτέ, είναι ακριβώς αυτό: ότι είναι μια πόλη γεμάτη ανθρώπους, που κυκλοφορούν στους δρόμους και τις πλατείες της κάθε ώρα της μέρας και της νύχτας. Κι αυτό δημιουργεί ένα ανεξάντλητο δυναμικό, γεμάτο πιθανότητες ότι κάποιοι απ’ αυτούς, σε οποιαδήποτε στιγμή, μπορούν να ανακαλύψουν τη χημεία μεταξύ τους.
Ποιες είναι οι αγαπημένες σας ερωτικές ιστορίες στο σινεμά, και τι πιστεύετε ότι προσθέτει στο είδος το Σχέση 5 με 7; Το Aurora / Η Αυγή (1927) του Murnau, το In a Lonely Place / Διψασμένος για Ηδονή (1950) του Nicholas Ray, το Paris, Texas / Παρίσι, Τέξας (1984) του Wim Wenders… Νομίζω πως δεν χρειάζεται καν να το αναφέρουμε ότι όλες αυτές είναι τρομερές ταινίες και δεδομένων των πόσων έχουν ήδη ειπωθεί γι’ αυτές, δεν νομίζω πως μπορώ να προσθέσω κάτι πέρα απ’ το ότι με συγκινούν βαθύτατα κάθε φορά που τις ξαναβλέπω. Νομίζω ότι το Σχέση 5 με 7 είναι μια ταινία πολύ έξυπνα κατασκευασμένη, και αυτό ειδικά στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται τους χώρους μέσα στους οποίους συλλαμβάνεται και ξεδιπλώνεται το ρομάντζο της: τα παγκάκια στο πάρκο, το ίδιο το πάρκο, τα δωμάτια, τα ξενοδοχεία, οι δρόμοι κλπ. Καταφέρνει να γειώσει το συναίσθημα και να το συνδέσει με συγκεκριμένα περιβάλλοντα, τα οποία είναι αναπόσπαστα από τον τρόπο με τον οποίο βιώνουμε την αγάπη, το ποιον και πώς τον αγαπάμε, και τον τρόπο που η οικειότητα και η τρυφερότητα κατά κάποιο τρόπο επιπλέουν μέσα σ’ αυτούς τους χώρους, και συνυπάρχουν με τις αναμνήσεις οι οποίες δημιουργούνται απ’ αυτήν την αγάπη μέσα σ’ αυτούς τους χώρους. Πολύ συχνά οι ταινίες αγνοούν την χώρο της αγάπης, τον ξεπετάνε στο γύρισμα: ένα γενικό πλάνο στα γρήγορα κι ύστερα όλα κοντινά και μεσαία που μετατρέπουν το ζευγάρι των εραστών σε ιπτάμενα κεφάλια. Η ταινία του Vic επιτρέπει στους χαρακτήρες να υπάρχουν και να κινούνται μέσα στο χώρο, και να αναπτύσσουν μια σχέση με το περιβάλλον τους, κι αυτό βρίσκω ότι είναι πολύ, πολύ χρήσιμο και ενδιαφέρον.
Ξεκινήσατε την καριέρα σας ως παιδί, και εισβάλατε στη μεγάλη λίγκα με το Star Trek και το Terminator: Salvation, όμως κι αυτές είναι ταινίες για ένα κοινό αγορίστικο περισσότερο, παρά αντρικό. Αισθανθήκατε ότι το Σχέση 5 με 7 θα σας προσέφερε ένα στάδιο συναισθηματικής ενηλικίωσης απαραίτητο για την κινηματογραφική σας περσόνα; Διαλέγω τις ταινίες βάσει των ανθρώπων που σχετίζονται με αυτές, τον εκάστοτε χαρακτήρα και το σενάριο. Αυτό που ψάχνω είναι χαρακτήρες τους οποίους θεωρώ ότι μπορώ να τους κατασκευάσω με τρόπο τέτοιο ώστε να είναι διαφορετικοί απ’ αυτούς που έχω ερμηνεύσει στο παρελθόν, κι αυτό βασικά είναι το κεντρικό μου κριτήριο.
Όταν δουλεύατε στο Taken του Steven Spielberg, πρωταγωνιστούσατε σε ένα μεγάλο τηλεοπτικό προϊόν, πίσω σε μια εποχή που η τηλεόραση αντιμετωπιζόταν ακόμη ως φτωχός συγγενής του σινεμά. Πώς σας φαίνεται τώρα η εκρηκτική ανάπτυξη του Μέσου, τόσα χρόνια μετά; Μου είναι δύσκολο να σχολιάσω την τηλεόραση, γιατί βλέπω πολύ λιγότερη TV απ’ ό,τι ταινίες. Νομίζω ότι η τηλεόραση παραμένει ένα αφηγηματικό μέσο, όπου μπορεί κανείς να βρει εξαιρετικά ενδιαφέροντες ιστορίες.