Έχουν περάσει δέκα ολόκληρα χρόνια απ’την κυκλοφορία του I Am Bird Now, του βραβευμένου δίσκου των Antony & The Johnsons, που λύγισε και τις πιο πανκ καρδιές, και σχεδόν οχτώ χρόνια απ’τον ύμνο “Blind” των Hercules & Love Affair με τα υπέροχα φωνητικά. Στις δουλειές που ακολούθησαν όμως, τα The Crying Light και Swanlights δηλαδή, το project όχι μόνο φάνηκε να διαπραγματεύεται τις ίδιες ιδέες (μοναξιά, θέματα φύλου, οικολογία κτλ.) αλλά και να απευθύνεται αποκλειστικά στους φανατικούς οπαδούς του γκρουπ που είτε μοιράζονταν τις ίδιες ανησυχίες είτε είχαν αποκτήσει σχέσεις αγάπης με τις χαρακτηριστικές ερμηνείες για να ενοχληθούν απ’την επανάληψη. Η ημιτελής και ημί-θαρραλέα προσπάθεια πειραματισμού του Swanlights έδειχνε πως η Anohni (πριν ακόμα υιοθετήσει το νέο της όνομα) όδευε ολοταχώς προς την κατεύθυνση που πήρε σχεδόν μια δεκαετία πριν η Bjork, με την οποία μετράει φιλικές σχέσεις και ήδη αρκετές συνεργασίες.
Ευτυχώς για όλους μας δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Αφού αρχικά άλλαξε το όνομά της, μια φυσική επιλογή αφού εξαρχής αναγνώριζε τον εαυτό της ως transgender (θέμα που δεν χρειάζεται περαιτέρω σχολιασμού, όχι μόνο γιατί δεν μου/μας πέφτει λόγος αλλά γιατί ως transgender μας συστήθηκε, για αυτά τα θέματα τραγούδησε και έβγαλε DVD, και τέλος πάντων και πολύ άργησε να πάρει αυτή την απόφαση), επέστρεψε στη δισκογραφία μουσικά αγνώριστη, εξαιτίας ενός μάλλον τυχαίου γεγονότος που την οδήγησε στις σωστές επιλογές συνεργατών. Η επιθυμία του Hudson Mohawke να συνεργαστεί μαζί της είναι η αφετηρία της ιστορίας αφού αυτός ήταν που της έστειλε εφτά τραγούδια για να διαλέξει ποιο θέλει να τραγουδήσει στο δίσκο που κυκλοφόρησε πέρσι με τον τίτλο Lantern. Η Anohni επέλεξε το “Indian Steps” και ζήτησε να χρησιμοποιήσει τα υπόλοιπα για την εν λόγω δουλειά, τα οποία είναι και ο σκελετός του νέου δίσκου όπου μαζί με τον έτερο καλεσμένο, Daniel Lopatin aka Oneohtrix Point Never, συντελείται μια καλλιτεχνική στροφή 360 μοιρών και αποτέλεσμα το Hopelessness να είναι ο καλύτερος δίσκος που έχει βγάλει η Anohni απ΄τις μέρες του I Am Bird Now.
Απ’την πρώτη κιόλας ακρόαση της δουλειάς, ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο – κι άκρως γοητευτικό: αν έχεις ασχοληθεί, έστω κι επιφανειακά, με την μουσική που φτιάχνουν οι δύο προαναφερθέντες συνεργάτες της, μπορείς να καταλάβεις ποια κομμάτια υπογράφει ο καθένας, κάτι που δείχνει ότι τους δόθηκε ελευθερία κινήσεων, μια ελευθερία που από μόνη της έφτανε για να οδηγήσει την Anohni σε πολύ πιο ενδιαφέροντα μέρη. Ο Hudson Mohawke, το τελευταίο δυνατό χαρτί της Warp, με συνεχείς συνεργασίες με τον Kanye West και δύο δίσκους στο ενεργητικό του, κουβαλάει ένα mashup επιρροών κι έχει σαφή εμπορική δυναμική στην Αμερική του EDM. Δεν κρύβω ότι δεν μου αρέσει ούτε ένα κομμάτι του (ούτε ξέρω κάποιον που να πιστεύει το αντίθετο) αλλά εδώ ισορροπεί ιδανικά με τα φωνητικά της Anohni, ειδικά στο “Execution” και το πρώτο single “Drone Bomb Me”, τραγούδια που μάλλον θα κατέρρεαν χωρίς τη μελωδική γραμμή της φωνής.
Ο έτερος συνεργάτης της (επίσης στη Warp), ο Oneohtrix Point Never, είναι ένας άκρως ταλαντούχος μουσικός με τουλάχιστον δύο οριακά αριστουργηματικούς δίσκους που καταφέρνει σχεδόν από μόνος του να οδηγήσει την Anohni σε πραγματικά νέα μονοπάτια. Συνυπογράφει όλα τα μεγάλα highlights του δίσκου και πάνω απ’ όλα το “I Don’t Love You Anymore” που περιέχει την κορυφαία ερμηνεία της τραγουδίστριας τα τελευταία δέκα χρόνια. Ειδικό ενδιαφέρον και βάρος (και αντίθετα αποτελέσματα όμως) φέρει και το “Obama” με την πιο «μπάσα» εκδοχή της Anohni και με τον πεντακάθαρο τίτλο που δίνει (μαζί με το “Drone Bomb Me”) το θεματικό στίγμα του δίσκου.
Περνώντας λοιπόν στο στιχουργικό κομμάτι που έχει αποτελέσει και το κύριο θέμα συζήτησης στα γνωστά δισκοκριτικά λημέρια, το Hopelessness είναι κατά κύριο λόγο ένας πολιτικός δίσκος. Μια κίνηση καθόλου κακή στα χαρτιά, εννοώντας ότι τη στιγμή που ζούμε το σημαντικότερο γεγονός του 21ου αιώνα με το προσφυγικό αλλά και την κατάρρευση των πιο αδύναμων χωρών του ευρωπαϊκού, οικονομικού συστήματος, είναι τουλάχιστον φυσιολογικό ένα μεγάλο μέρος του καλλιτεχνικού κόσμου να ψάξει εκεί για να βρει εικόνες και στίχους. Κάτι τέτοιο δοκίμασε η PJ Harvey φέτος κάτι τέτοιο δοκιμάζει και η Anohni. Κι αυτό, όπως μας απέδειξε η Polly Jean, δεν είναι απαραίτητα επιτυχημένη συνταγή. Βέβαια, τον καιρό της απόλυτης κυριαρχίας των social media είναι πιθανό να μην τα κατάφερνε ούτε κι ο Bob Dylan.
Έτσι δεν είναι έκπληξη ότι ένα μεγάλο μέρος του δίσκου υστερεί σε ωραίες στιχουργικές ιδέες, όπως στο προαναφερθέν “Obama” ή το “Why Did You Separate Me From The Earth?”, με τον τόσο περιγραφικό τίτλο. Αντιθέτως, το εύρημα του “Watch Me” όπου σχολιάζει την παρακολούθηση που δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα, παρομοιάζοντάς την με τον πατέρα της, είναι ένας πολύ πιο λειτουργικός τρόπος από την (κάπως αφελή) αμεσότητα που χαρακτηρίζει την πλειοψηφία του δίσκου. Τέλος, το έτερο highlight, το ομώνυμο τραγούδι, είναι μια υπέροχη στιγμή του Lopatin, ένας ανατριχιαστικός συνδυασμός «λευκού θορύβου» και όμορφης μελωδίας με τα υποδειγματικά πνευστά.
Πέρα όμως απ’ τις όποιες αστοχίες, το Hopelessness είναι ένας δίσκος που γίνεται εύκολα πιστευτός, αρετή-ζητούμενο στην προκειμένη περίπτωση, είναι συγκινητικός με έναν ιδιαίτερο τρόπο και δείχνει ότι το crossover μεταξύ δύο τελείως διαφορετικών κόσμων μπορεί να λειτουργήσει σχεδόν λυτρωτικά. Κι ίσως αυτό να είναι το πιο ισχυρό πολιτικό μήνυμα του δίσκου.