Ακούγοντάς την είναι σχεδόν αδύνατο να μην ρίξεις στο τραπέζι συγκρίσεις με την PJ Harvey αλλά και τη φωνητική παράδοση που ξεκίνησε η Siouxsie Sioux, γιατί η Anna Calvi μπορεί να χρησιμοποιεί τη φωνή και τις συνθέσεις της με τον ίδιο δυναμικό αλλά και συγχρόνως ακατέργαστο τρόπο.
Μας συστήθηκε το 2011 με το ομώνυμο ντεμπούτο της, κράτησε ψηλά τα στάνταρ και με τη δεύτερη δουλειά της One Breath (2013) και πέρυσι με το Hunter έπαιξε με την ανδρόγυνη υπόστασή της γράφοντας το δικό της Rid Of Me. Στο μεταξύ έχει δει το όνομά της δίπλα σε καλλιτέχνες όπως η Marianne Faithfull και ο David Byrne ενώ ο Brian Eno τη χαρακτήρισε «το καλύτερο πράγμα μετά την Patti Smith». Λίγο πριν αποδείξει όλα όσα λέγονται και γράφονται γι’ αυτήν έμπρακτα επί σκηνής (16/3), η Anna Calvi λέει στην Popaganda ότι δεν θέλει να την ρωτάνε για το τι σημαίνει να είναι γυναίκα καλλιτέχνιδα μιας και γι’ αυτήν η μουσική δεν έχει φύλο.
Με τον τελευταίο σου δίσκο, Hunter, μοιάζει σαν να θες να δώσεις μια queer οπτική ματιά στη δουλειά σου. Πώς ορίζεις όμως εσύ το queer; Για μένα queer είναι η αντίσταση στους προσδιορισμούς του φύλου. Έχει να κάνει με μια ασχημάτιστη ταυτότητα που μπορεί να περιλαμβάνει τις διαφορετικές εκφάνσεις που υπάρχουν στην ανθρώπινη εμπειρία. Φαντάζομαι έχει επίσης να κάνει με το να προσδιορίσω το ότι νιώθω αντίθετη με την κουλτούρα της ετεροκανονικότητας στην οποία ζω.
Πώς βιώνεις την μουσική βιομηχανία ως γυναίκα και τι θα ήθελες να αλλάξει σε αυτήν για το φύλο σου; Το μόνο που βιώνω είναι να με ρωτάνε πως είναι να είσαι γυναίκα καλλιτέχνις και αν είναι «εξωτικό» και περίεργο με κάποιον τρόπο. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πράγμα που πρέπει να αλλάξει -η ιδέα ότι οι άντρες είναι «καλλιτέχνες» και οι γυναίκες κατονομάζονται «γυναίκες καλλιτέχνιδες».
Πώς ήταν η συνεργασία σου με τον David Byrne; Πώς είναι ο ίδιος στο στούντιο; Είναι πολύ ελεύθερος να πειραματιστεί στο στούντιο και έχει έναν πολύ όμορφο ενθουσιασμό και επιθυμία για εξερεύνηση, που δεν έχει καθόλου να κάνει με το να θέλει να αποδείξει κάτι για τον εαυτό του. Αποτελεί μεγάλη έμπνευση όταν είναι γύρω.
Άλλοι καλλιτέχνες με τους οποίους θα ήθελες πολύ να συνεργαστείς στο μέλλον; Θα ήθελα πολύ να συνεργαστώ με τον Iggy Pop, είναι εμβληματικός και αποτέλεσε μεγάλη έμπνευση στο νέο μου δίσκο. Μου άρεσε να σκέφτομαι τον εαυτό μου σαν τον θηλυκό Iggy Pop όταν ηχογραφούσα τα φωνητικά!
Πόσο διαφορετική είναι η Anna Calvi στην καθημερινότητά της και όταν πατάει το πόδι της στη σκηνή; Νιώθεις πως «μεταμορφώνεσαι» κάπως; Όταν είμαι στη σκηνή μπορώ να έχω πρόσβαση στην πιο θαρραλέα και ελεύθερη εκδοχή του εαυτού μου. Νιώθω απελευθερωμένη σε αυτές τις στιγμές. Το να χρησιμοποιώ τη μουσική για να εκφραστώ μοιάζει τόσο φυσικό και σωστό για μένα που με ενθαρρύνει.
Σε έχουν συγκρίνει με την PJ Harvey και την Siouxsie Sioux. Όταν ακούς συγκρίσεις με τόσο σημαντικές μουσικούς νιώθεις κολακεία ή προτιμάς οι άλλοι να σε βλέπουν σαν μια καλλιτέχνιδα με τη δική της προσωπική ιδιοσυγκρασία; Καταλαβαίνω την ανάγκη του να εξηγηθεί η μουσική με συγκριτικές λέξεις. Αλλά ο καλλιτέχνης στον οποίο χρωστώ τα πάντα είναι ο Jeff Buckley. Νιώθω πως έχω τη μουσική του στο αίμα μου, είναι τόσο σημαντικός για μένα και μου έχει διδάξει τόσα.
Νιώθεις πως παίρνεις μορφή μέσα από την μουσική ή ότι η μουσική είναι η αντανάκλαση του ποιά είσαι; Η μουσική είναι η αντανάκλαση ενός μέρους μου, αλλά όχι του εαυτού μου στην ολότητά του. Είμαι εσωστρεφής στην πραγματική ζωή αλλά αυτό εξαφανίζεται όταν κάνω μουσική. Ωστόσο αισθάνομαι πως χρειάζομαι και τις δύο πλευρές της προσωπικότητάς μου. Χρειάζονται η μία την άλλη.
Ποιές είναι οι πέντε αγαπημένες σου φωνές όλων των εποχών και γιατί; Nina Simone, Jeff Buckley, Maria Callas, Scott Walker, Edith Piaf. Αυτό που έχουν αυτοί οι τραγουδιστές για μένα είναι η ικανότητα να παίρνουν το ρίσκο της ίδιας τους της φωνής -δεν συγκρατούν τίποτα. Αυτή η αίσθηση του ρίσκου είναι αναζωογονητική και σαν ακροάτρια με κάνει να νιώθω πιο ζωντανή όταν ακούω κάποιον να κινείται στα όρια των ικανοτήτων του.
Θα έπρεπε η μουσική να μην έχει φύλο; Η μουσική δεν έχει φύλο.