Ένα απόγευμα στο γραφείο ακούστηκε από τα χείλη κάποιου η φράση «αχ το κάρμα σου». Κάποιοι γύρισαν και κοίταξαν απορημένοι, κάποιοι επανέλαβαν ακόμα πιο δυνατά αφήνοντας αναστεναγμούς «ααααχ το κάρμα σου». Εγώ, ανάμεσα στους απορημένους, ρώτησα βλακωδώς: «πιστεύετε στο κάρμα»; Έφαγα μερικές σφαλιάρες, ακούστηκαν κι άλλοι αναστεναγμοί, σφυρίγματα, μου είπαν «πέρασε έξω», τους έπεισα να μη με απολύσουν αλλά να με διαφωτίσουν και έτσι μπήκε στη ζωή μου η Μάιρα.
Η Μάιρα δεν είναι ένα κορίτσι σαν όλα τ’ άλλα. Αγαπά την ποίηση, τον ερωτισμό, τις τέχνες, τις φουρτουνιασμένες θάλασσες, τις θύελλες της ψυχής, τη φωτογραφία και τα άγνωστα, παράξενα μονοπάτια της καρδιάς. Με το ψευδώνυμο TO_KARMA_SOU (@osta_gia_soupa), έχει αποκτήσει σχεδόν 2.500 followers στο instagram και περισσότερους από 5.000 στο twitter και το έχει πετύχει συνδυάζοντας στίχους ποιημάτων με αισθησιακές φωτογραφίες της, μαγευτικά τοπία και σκέψεις του ανήσυχου μυαλού της.
Επικοινώνησα μαζί της και μιλήσαμε για τη γυναίκα Μάιρα που κρύβεται πίσω από την «ινσταγκραμική» καλλιτέχνιδα και ορίζει το κάρμα μας καθημερινά.
Ποιοι ποιητές σε εμπνέουν; Είναι πολλοί και κατά βάση είναι ερωτικοί ποιητές, όπως ο Οδυσσέας Ελύτης ή ο Τάσος Λειβαδίτης. Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στην Κατερίνα Γώγου και στον Πόε, εξαιτίας της σκοτεινότητας που τους διακρίνει, είμαι κι εγώ κάπου σκοτεινή.
Πώς αποφάσισες να κάνεις το project σου; Δεν θα το ονόμαζα project, κυρίως γιατί το κάνω περισσότερο για τον εαυτό μου παρά για να φτάσει σε κάποιο δέκτη. Ξεκίνησα έχοντας έναν λογαριασμό στο instagram όπου απλά ανέβαζα τοπία ή φωτογραφίες από την καθημερινότητά μου, αφού μου πρότεινε κάποιος που ασχολείται σοβαρά με αυτό να μπω σε ένα hub και με έβαλε σε αυτό το τριπάκι.
Πόση ώρα σου παίρνει να ετοιμάσεις κάθε φωτογραφία; Γύρω στα 10 λεπτά περίπου ανάλογα με το concept, τη φωτογραφία και το edit που απαιτεί η καθεμιά.
Το concept κάθε φωτογραφίας το προετοιμάζεις μέρες; Λόγω φόρτου εργασίας δυστυχώς δεν έχω αυτή την πολυτέλεια, οι φωτογραφίσεις γίνονται όταν ταξιδεύω συνήθως, με αφορμή τη δουλειά μου και ενίοτε στο σπίτι. Έχω στο μυαλό μου συνήθως κάποια πράγματα, άλλα καταφέρνω να τα υλοποιήσω και άλλα όχι ακόμη.
Σκέφτεσαι πρώτα το location, το ποίημα ή το concept της φωτογραφίας; Συνήθως το location για τους λόγους που προανέφερα αλλά καμιά φορά μπορεί διαβάζοντας ένα ποίημα ή ένα πεζό, να εμπνευστώ κάτι που να μου ανατρέψει την αρχική ιδέα. Το concept από την άλλη, πολλές φορές το έχω στο μυαλό μου αλλά λίγες το έχω κάνει πραγματικότητα.
Ποιος είναι ο πιο ερωτικός ποιητής; Για μένα ο Ελύτης με διαφορά. Είναι μια μαγεία η ποίησή του, διαβάζεις και βυθίζεσαι απόλυτα μέσα στον κόσμο του.
Τι έχει προτεραιότητα για σένα, το ποίημα ή ο αισθησιασμός; Ξεκάθαρα το ποίημα. Ξεκάθαρα. Ο αισθησιασμός είναι κάτι που δεν επιδιώκω, αν έρθει από μόνο του, χωρίς να προκαλεί, είναι απλώς το κερασάκι. Περισσότερο το άγγιγμα της ψυχής με συνεπαίρνει, το μυαλό το διεγείρεις εύκολα.
Σου την έχουν πέσει κάγκουρες που δεν καταλαβαίνουν το concept σου; Όχι, μέχρι στιγμής δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο.
Πώς θα χαρακτήριζες εσύ το concept σου; Με ποια αφορμή το ξεκίνησες; Δεν ξέρω αν μπορώ να βάλω ταμπέλα ή ορισμό στο concept, είμαι και κατά των ταμπελών γενικότερα, οπότε αφήνω να χαρακτηριστεί από εκείνους που το εισπράττουν και το κατανοούν.
Πόσο χρονών είσαι και με τι ασχολείσαι γενικότερα; Είμαι 24 ετών. Εργάζομαι στην επιχείρηση των γονιών μου εδώ και ενάμιση χρόνο περίπου. Μου αρέσει να ασχολούμαι με κάθε μορφή τέχνης. Χορό, τραγούδι, εικαστικά. Αν είχα τη δυνατότητα θα το έκανα σε μεγαλύτερο βαθμό.
Έχεις σκεφτεί να κάνεις κάποια έκθεση; Δεν μου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό, κυρίως γιατί ό,τι κάνω το κάνω γιατί το αισθάνομαι, δεν έχω φτάσει στο σημείο να κοιτάξω παραπέρα.
Ποιους καλλιτέχνες θαυμάζεις γενικότερα; Αυτό είναι μεγάλο κεφάλαιο, επειδή σε όλα τα είδη τέχνης έχω φοβερή αδυναμία. Για παράδειγμα, ως χορευτές θαυμάζω τον Roberto Bolle και τη Diana Vishneva, την οποία είχα πέρυσι την τύχη να θαυμάσω και από κοντά χάρη στο εισιτήριο που μου δώρισαν. Αδυναμία τεράστια έχω στον Χρήστο Θηβαίο, τον Μάριο Φραγκούλη και τη Χαρούλα Αλεξίου από αυτόν τον χώρο. Από ηθοποιούς, στη Φιλαρέτη Κομνηνού. Ενδεικτικά όλα γιατί είναι πολλοί.
Τι στίγμα θέλεις να αφήσεις σαν Μάιρα; Δύσκολη ερώτηση. Δεν το έχω σκεφτεί αυτό ποτέ και δεν ξέρω καν αν έχω απάντηση. Αυτό που θέλω είναι να αρέσει ό,τι κάνω στους ανθρώπους που έχω δίπλα μου. Αν αγγίζει εκείνους, είμαι γεμάτη.
Πώς συνδέεται το κάρμα με τα οστά για σούπα; Αυτό είναι σχεδόν αστείο. Δεν έχουν καμία σύνδεση, το οστά για σούπα είναι απλώς το όνομα χρήστη που έχω στο twitter, αν και δεν ασχολούμαι με αυτό πλέον σχεδόν καθόλου. Το συγκεκριμένο σόσιαλ «απαιτεί» ανωνυμία, αυτή είναι και η χάρη του. Δεν θυμάμαι πώς μου ήρθε.
Από τι εμπνέεσαι γενικότερα; Από την αγάπη, τη μαγεία της ζωής, τον έρωτα, την ομορφιά όπου μπορείς να τη δεις. Παντού υπάρχει ομορφιά απλώς λίγοι μπορούν να τη δουν.
Ποιο είναι το πιο εύστοχο και ποιο το πιο άστοχο σχόλιο που έχεις ακούσει για την τέχνη σου; Δεν έχω ακούσει απ’ όσο θυμάμαι κάτι άστοχο, αλλά τα ευστοχότερα σχόλια τα κάνει μια φίλη που αγαπώ πολύ, εξαιρετικά ταλαντούχα και σε αφήνει να ψάχνεσαι. Είναι τουλάχιστον άδικο να αναφέρω κάποιο συγκεκριμένα. Την ευχαριστώ θερμά και από εδώ που υπάρχει στη ζωή μου.
Έχεις δει κανέναν να αντιγράφει τη δουλειά σου; Όχι, ποτέ. Το instagram είναι μια τεράστια κοινότητα που χάνεσαι. Υπάρχουν τρομερά ταλαντούχα άτομα και Έλληνες και ξένοι, με δικό τους προσωπικό τύπο και στίγμα ο καθένας.
Μέχρι που θα έφτανες για την τέχνη; Ως εκεί που δεν προσβάλλω την ελευθερία και την καλαισθησία του άλλου σίγουρα. Ποτέ δεν θα έκανα κάτι που να μην το νιώθω, να μην είναι «εγώ». Δεν φιλοδοξώ να πετύχω κάτι και ακραία πράγματα δε θα έκανα ποτέ.
Ποια είναι τα όνειρά σου στη ζωή; Πού θέλεις να φτάσεις; Τα όνειρα είναι κάτι το άμορφο, ούτε να τα περιορίσεις μπορείς, ούτε να τα ορίσεις. Για μένα είναι δύσκολο τουλάχιστον, πάντα ήταν. Μ’ αρέσουν όσα ξεφεύγουν όμως από το φυσιολογικό, τα παράλογα, τέτοια θέλω να ζω.
Είσαι μια γοητευτική κοπέλα, πιστεύεις ότι κάποια που δεν έχει τη γοητεία σου, αν έκανε ένα αντίστοιχο project θα είχε την ίδια επιτυχία; Ευχαριστώ πολύ, αλλά πιστεύω ότι στην τέχνη η γοητεία είναι αλλού. Η ομορφιά ασφαλώς σου ανοίγει πολύ περισσότερες πόρτες καλώς ή κακώς, όμως το θέμα είναι πόσο μπορείς να ανταποκριθείς από εκεί και πέρα.
Έχεις και facebook; Έχω και facebook. Τον λόγο δεν ξέρω. Απίστευτα βαρετό, στην αρχή είχε την πλάκα του, μετά βλέπεις ότι δεν έχεις απολύτως τίποτα να πάρεις. Πολύ εύστοχο μέσο είναι για ανθρώπους που έχουν χαθεί χρόνια, που δεν υπάρχει τρόπος να βρεθούν, εκεί ναι, προσφέρει. Τα σόσιαλ γενικότερα είναι μόδα, όπως όλα, σήμερα είναι το facebook, αύριο το twitter κ.ο.κ.
Χωρίς φαντασία, υπάρχει ευτυχία; Η ευτυχία είναι μεγάλη λέξη και έχει βάρος έτσι κι αλλιώς. Στιγμές είναι η ευτυχία, δεν είναι μια κατάσταση μόνιμη. Και ο πόνος εξίσου. Πιστεύω ότι η φαντασία είναι η συνταγή για να κρατήσει ό,τι χρειάζεσαι να κρατηθεί ζωντανό. Χωρίς αυτή, κάποια στιγμή θα σβήσει.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου ποίημα και γιατί; Το μονόγραμμα του Ελύτη. Είναι ο ορισμός της απόλυτης αγάπης έτσι όπως ακριβώς την αισθάνομαι και εγώ. Είναι ένας καθρέφτης για μένα. Καταλαβαίνεις πότε συμβαίνει αυτό, όταν αυτό που διαβάζεις είναι σαν να’ χει συμβεί σε σένα. Όταν το ζηλεύεις -με την καλή έννοια-, όταν λες «αυτό θα ήθελα να το είχα γράψει εγώ».
Μοιράσου μαζί μας κάτι που έχεις γράψει εσύ. «Γιατί εσύ δεν ξέρεις πώς είναι να περπατάς διαρκώς πάνω σ’ ένα τεντωμένο σχοινί. Γιατί δεν ξέρεις πώς είναι να φοβάσαι κάθε στιγμή μην σπάσει η κλωστή και περάσεις τα όρια. Δεν ξέρεις πώς ζουν αυτοί που η ζωή τους αφήνει στην άκρη. Μάθε λοιπόν όταν δεν υπάρχει κάτι να σκοτώνει τη σκοτεινιά, χάνεις εσένα, χάνεις τα πάντα. Όλα είναι καθρέφτες που σπάνε, αναμνήσεις που προβάλλονται σε ταβάνια σαν ταινία και σε στέλνουν στην κόλαση μονομιάς. Άγκυρες σκουριασμένες που, ό,τι κι αν κάνεις, μάταια προσπαθείς και δε μπορείς να τις κινήσεις. Υπέροχα πλεγμένα χρυσά κλουβιά για συναισθήματα που δεν ξέχασες. Που δεν βγάζεις από μέσα σου ποτέ. Αλλά ποτέ…». Δεν είναι ποίημα, είναι πεζό, περισσότερο έτσι γράφω.
Υπάρχει ρομαντισμός στις μέρες μας; Και αν ναι, πώς και πού; Δεν είναι εύκολο με όσα ζει ο κόσμος πια να μείνει τόσο ρομαντικός. Φταίμε και εμείς οι γυναίκες κάπου. Μας παρέσυρε ο φεμινισμός και το φτάσαμε στο άλλο άκρο, προσπαθήσαμε να γίνουμε άντρες. Ξεχάσαμε και σβήσαμε στοιχεία που ορίζουν τη γυναίκα, τη θηλυκότητα -που είναι κάτι το μαγικό- μπερδέψαμε και τους άντρες έτσι και φτάσαμε σε ένα σημείο να μην ξέρουμε τι είμαστε ουσιαστικά. Μέσα σε όλη αυτή τη χοάνη όμως, υπάρχει ρομαντισμός, απλώς είναι κρυμμένος. Κεκαλυμμένος καλύτερα. Είμαστε πολλοί, απλώς είμαστε λίγο σκορπισμένοι.
Ζεις μακριά από την πρωτεύουσα, πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να αναδείξεις την τέχνη σου όταν είσαι μακριά από τον πυρήνα των γεγονότων; Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Καλαμάτα, μια πόλη ούτως ή άλλως, άκρως πολιτισμική. Αλλά θεωρώ ότι το timing παίζει περίεργο παιχνίδι. Είναι μέχρι να σε βρει. Κάλλιστα θα μπορούσα να ζω στην Αθήνα και να μη μου είχε τύχει όλο αυτό. Δεν είναι δύσκολο τίποτα, όταν το θέλεις με την καρδιά σου.