Από το 1826 όταν και η Ερμούπολη της Σύρου πήρε το όνομά της, έχει ως άτυπη «μασκότ» της τον Ερμή, τον φτερωτό θεό του εμπορίου, μιας κι από τότε αποτελούσε ισχυρό εμπορικό κέντρο των Κυκλάδων. Τα τελευταία 12 χρόνια βέβαια στα γραφικά και όμορφα δρομάκια της «τριγυρνάει» κι άλλη μια μασκότ κάθε Σεπτέμβρη που ακούει στο όνομα Ανιμασπύρος και δεν είναι άλλη από τη μασκότ του Διεθνούς Φεστιβάλ Animation, του αγαπημένου μας Animasyros.
Έτσι και φέτος ξαναζωντάνεψε την ένατη τέχνη στη Σύρο για ένα πενθήμερο (18-22/9) με δεκάδες animation ταινίες από όλο τον κόσμο, αλλά και workshops και άλλες παράλληλες δράσεις. Συνομιλώντας με τους καιρούς του, μεταξύ άλλων φέτος το φεστιβάλ περιέλαβε και την ειδική κατηγορία Animagreen, με ταινίες που άγγιζαν το πολύ κρίσιμο ζήτημα του περιβάλλοντος.
Είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε πολλές από τις δεκάδες ταινίες του φετινού Animasyros αλλά ξεχωρίσαμε λίγο περισσότερο τις παρακάτω πέντε:
Εδώ κλέβουμε λίγο, μιας και δεν πρόκειται για ταινία αλλά για μια παράσταση που συνδυάζει την όπερα με το animation και άνοιξε επίσημα την αυλαία του φεστιβάλ στην τελετή έναρξης. Η Λένα Πλάτωνος έγραψε την συγκεκριμένη όπερα το 1989, βασισμένη στο ομώνυμο παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και η εν λόγω παράσταση είναι μια παραγωγή της Εναλλακτικής Σκηνής της Εθνικής Λυρικής, που συνεργάζεται για άλλη μια φορά με το Animasyros. Εδώ συνδυάζονται εντυπωσιακά το παραμύθι, η όπερα, τα ζωντανά ηλεκτρονικά και φυσικά το animation (δια χειρός Ειρήνης Βιανέλλη) το οποίο δεν λειτουργεί διακοσμητικά, αλλά αποτελεί σημαντικό μέρος της δράσης, σε ένα αποτέλεσμα που κερδίζει ακόμη και τους πιο δύσπιστους περί όπερας με την πρωτότυπη ματιά του.
Ένα ντοκιμαντέρ από τους γάλλους αδερφούς Blies που δύσκολα θα σε κάνει να βγεις με χαλαρό στομάχι από την αίθουσα. Η ταινία δίνει φωνή σε θύματα σεξουαλικής κακοποίησης και εγκλημάτων πολέμου σε χώρες όπως η Συρία, η Ουκρανία αλλά και οι ΗΠΑ. Κι εδώ η χρήση animation γίνεται πολύ έξυπνα, μεμονωμένα σε σκηνές όπου τα θύματα εξιστορούν τα περιστατικά κακοποίησής τους, «μαλακώνοντας» έτσι οπτικά το πολύ λεπτό θέμα που πραγματεύεται το ντοκιμαντέρ και προσθέτοντας πόντους στην αισθητική της ταινίας.
To animation είναι μια απαιτητική τέχνη από μόνη της και γίνεται απαιτητικότερη όταν μία μεγάλου μήκους animation ταινία δημιουργείται εξ’ ολοκλήρου από έναν και μόνο άνθρωπο. Ο Λετονός Gints Zilbalodis πάντως το τόλμησε και το Away ακολουθεί την επίσκεψη ενός αγοριού μαζί με ένα πουλάκι σε ένα νησί. Από εκεί και πέρα ακολουθούν διάφορες περιπέτειες, μιας και έχουν να αντιμετωπίσουν ένα γιγάντιο σκοτεινό πλάσμα από το οποίο προσπαθούν συνεχώς να ξεφύγουν, σε μια διαδρομή που θυμίζει αναπόφευκτα video game.
Σε αυτή την ολιγόλεπτη ταινία δεν συμβαίνει τίποτα άλλο παρά από την οθόνη περνούν σε πολύ γρήγορο μοντάζ 2.328 όπλα από τα 393 εκατομμύρια που υπάρχουν αυτή την στιγμή στις ΗΠΑ. Όσο κι αν ακούγεται ανεκτό θέαμα, όταν βλέπεις παιδικά νεροπίστολα ή ροζ πιστόλια-παιχνίδια με την Hello Kitty να αντιπαραβάλλονται σε τεράστια πραγματικά όπλα, σίγουρα σου δημιουργούνται πολύ άβολα συναισθήματα.
Ξέρεις ότι η ταινία σχεδόν σίγουρα θα είναι ενδιαφέρουσα από τις αναφορές του τίτλου της (βλέπε εδώ και κυρίως εδώ). Και τελικά αποδείχτηκε τόσο ενδιαφέρουσα ώστε δικαίως κέρδισε το μεγάλο βραβείο του Διεθνούς Διαγωνιστικού Τμήματος του φετινού Animasyros. Πρωταγωνιστής του 18λεπτου αυτού animation είναι ο Toomas, ένας ανθρωπόμορφος λύκος (ακούς BoJack;) που αφού απολύεται από την δουλειά του, ξεκινάει να βγάζει χρήματα ως ζιγκολό, αποκρύπτοντάς το από την έγκυο σύζυγό του και τα παιδιά του. Συγχρόνως, η σύζυγός του πηγαίνει κρυφά σε συναντήσεις για την ανδρική σκλαβιά. Σταδιακά και οι δύο μπαίνουν όλο και πιο βαθιά στους δύο αυτούς κόσμους, με τους δρόμους τους κάποια στιγμή να συναντώνται. To επί της οθόνης αποτέλεσμα είναι απολαυστικότατο, συνδυάζοντας καυστικό χιούμορ, πικρία αλλά και kinky αναφορές.